سیاست پولی

سیاست پولی بر مبنای رابطه بین نرخ بهره در اقتصاد کشور - یعنی قیمتی که بر اساس آن می توان پول قرض گرفت - و کل عرضهٔ پول تعریف می شود. سیاست پولی از ابزارهای متنوعی جهت کنترل یک یا هر دوی این موارد بهره می جوید تا بر مواردی مانند رشد اقتصادی، تورم، نرخ ارز و بیکاری تأثیر بگذارد.
در شرایطی که در یک کشور انحصار نشر پول وجود دارد یا اینکه بانکهای ناشر پول به طور نظام مند و متصل به بانک مرکزی فعالیت می کنند، مقامات پولی توانایی تغییر در عرضهٔ پول و بنابراین نرخ بهره را به منظور دستیابی به اهداف سیاست پولی دارند.
سیاست های پولی عموماً با در نظر داشتن نوسانات اقتصادی دو نوع تدبیر را پیش بینی کرده است که به سیاست پولی انبساطی و سیاست پولی انقباضی شهرت یافته اند.
سیاست پولی انبساطی به سیاست هائی اطلاق می گردد که از طریق افزایش در عرضه پول خود را به هدف عمومی سیاست پولی می رساند یا به عبارت دیگر هر سیاستی یا تدبیری افزایش دهندهٔ عرضه پول را سیاست انبساطی پولی گویند.این سیاست بیشتر در حالاتی قابل تطبیق و مثمر است که اقتصاد در حالت رکود باشد که در این حالت بانک مرکزی جهت برقراری تعادل در اقتصاد کشور و رفع اثرات نامطلوب این پدیده بر مقدار عرضه پول می افزاید تا اینکه از این طریق رکود را مهار کند.

سیاست پولی (monetary policy)
خط مشی اقتصادی، با هدف کنترل مقدار پول در گردش، معمولاً از طریق نظارت بر سطح وام یا اعتبار. افزایش نرخ های بهره مثال مناسبی از یک سیاست پولی انقباضی است که هدف آن، کاهش تورم از راه کاهش نرخ رشد مصرف در اقتصاد است.