فارنهایت

فارنهایت (به آلمانی: Fahrenheit) مقیاسی برای سنجش دما است که در ایالات متحده آمریکا کاربرد دارد.در درجه بندی فارنهایت مایع دماسنجی جیوه اختیار می شود. نقطه پایینی دمای مخلوط یخ و نشادر و حد بالای آن دمای بدن انسان سالم اختیار می شود و آن را عدد ۹۸٫۶ در نظر می گیرند و از صفر تا ۹۸٫۶ را به ۹۸٫۶ قسمت مساوی تقسیم می کنند و هر یک، یک درجه فارنهایت نامگذاری می شود. از مقیاس فارنهایت که هنوز هم در بعضی از کشورهای انگلیسی نیز استفاده می شود، در کارهای علمی استفاده نمی شود. بریتانیا در سال ۱۹۶۴ مقیاس سیلسیوس را برای استفاده های تجاری و نظامی پذیرفتند.
نقطهٔ ثابت پایینی (۳۲ درجهٔ فارنهایت): دمای ذوب یخ که برابر با ۰ درجهٔ سلسیوس است.
نقطهٔ ثابت بالایی (۲۱۲ درجهٔ فارنهایت): دمای جوش آب خالص در فشار یک اتمسفر که برابر با ۱۰۰ درجه سلسیوس است.
این مقیاس به افتخار گابریل دانیل فارنهایت که دماسنج جیوه ای را اختراع کرد نامگذاری شده است. براساس مقاله ای که در ۱۷۲۶ توسط او نوشته شده، مقیاس او براساس سه نقطه پایه گذاری شده است. نقطه اول دمای مخلوط یک به یک آب و یخ و نشادر است که به عنوان صفر در نظر گرفته شده است. نقطه بعدی دمای مخلوط یک به یک آب خالص و یخ است و نقطه سوم دمای بدن انسان. فارنهایت بعد از مشاهده فاصله این نقاط از هم به این نتیجه رسید که فاصله نقطه ذوب یخ خالص و یخ با نشادر نصف فاصله نقطه ذوب یخ خالص از دمای بدن است. پس برای سادگی تقسیم بندی بین این نقاط فاصله ها را به دو مقدار ۳۲ قسمتی و ۶۴ قسمتی تقسیم نمود که با نصف کردن چند باره فاصله ها امکان پذیر است. پس در مقیاس او دمای ذوب یخ خالص برابر با ۳۲ و دمای بدن برابر با ۹۶ درجه(۶۴+۳۲) اندازه گیری شد.فارنهایت مشاهده کرد که آب با این مقیاس در ۲۱۲ درجه به جوش می آید. بعدها دانشمندان در این مقیاس تغییراتی دادند تا نقطه ذوب یخ دقیقاً ۳۲ درجه و دمای جوش آن ۲۱۲ درجه در نظر گرفته شود و فاصله آنها ۱۸۰ واحد باشد. به خاطر همین تغییرات دمای بدن انسان در این مدل حدود ۹۸ درجه به دست آمد.