کلمه جو
صفحه اصلی

ابن مناذر

فرهنگ فارسی

شاعر عرب در مائه دوم

لغت نامه دهخدا

ابن مناذر. [ اِ ن ُ م ُ ذِ ] ( اِخ ) ابوجعفر محمدبن محمدبن منذربن منذربن منذرمعروف به ابن مناذر. شاعر عرب در مائه دوم. مدّاح برمکیان. اصل او از مردم عدن بود و به بصره هجرت کردو به خدمت مهدی خلیفه رسید. در آغاز مردی پاکیزه زبان بود لکن پس از مرگ دوست او عبدالمجید خُلق او بگشت و هجاگوئی پیشه گرفت و مردمان از زبان او به رنج بودند و سبب نفی او بحجاز این بود و او بروزگار خلافت مأمون بدانجا درگذشت. اشعار او قسمی مدایح آل برمک و پاره ای مراثی عبدالمجید و برخی هجاء هم عصران اوست.

دانشنامه عمومی

محمد بن مُناذر (؟ -۸۱۴م) شاعر عرب مخضرم اموی-عباسی در سدهٔ دوم هجری بود. از مردم عدن، یمن بود و به بصره کوچید و آنجا فقه، حدیث و ادبیات آموخت. در زمان منصور شهرت یافت. به مدح برمکیان و هارون الرشید پرداخت و بسیار از این راه درآمد داشت. ابن مناذر در ابتدا خوش بیان بوده و در مسجد بصره به آموزش مشغول بود؛ سپس بسیار به نزاع آرای علما پرداخت، خلیل بن احمد و ابان لاحقی را نقد نمود. سپس به عنوان «زندیق دهری» نزد خاصه و عام شهرت یافت.


کلمات دیگر: