ایستگاه فضایی بین المللی

آزمایشگاه فضایی برای انجام پژوهش های نوین، پژوهش ها و آزمایش هایی که انجام آن ها روی زمین به علت وجود جاذبه ممکن نیست یا با دشواری هایی همراه است؛
رصدخانه دائمی در مدار زمین، برای رصد کردن زمین، خورشید، منظومه شمسی و کیهان؛
مرکز حمل و نقل مداری که می توان در آن فضاپیماها، بار و قطعات گوناگون را گردآوری کرد، و پس از مونتاژ و تنظیم، آن ها را به مقصد مورد نظر فرستاد؛
مرکز سرویس برای تعمیر، نگهداری، و تنظیم فضاپیماها و ماهواره ها در مدار زمین؛
مرکز ساخت و ساز برای مونتاژ و نصب سازه های بزرگ فضایی؛
مرکز همکاری پژوهشی با بخش خصوصی در زمینه مهندسی هوافضا با هدف پیشبرد فناوری فضایی و تشویق بیشتر بخش خصوصی به سرمایه گذاری در آن.
ایستگاه فضایی بین المللی (به انگلیسی: International Space Station) یک ایستگاه فضایی است که با مشارکت بیش از ۱۵ کشور ساخته می شود. این ایستگاه فضایی در مدار نزدیک زمین و در ارتفاع ۳۳۰ تا ۴۳۵ کیلومتری از سطح زمین در حرکت است. سرعت آن در مدار برابر ۲۷٬۷۰۰ کیلومتر بر ساعت است، که به این ترتیب روزی بیش از ۱۵ بار به دور سیاره زمین گردش می کند؛ این ایستگاه فضایی با مانورهای «تجدید ارتفاع» با استفاده از موتورهای زیوزدا (ماژول ایستگاه فضایی)، پیوسته مدار خود را در ارتفاع بین ۳۳۰ و ۴۳۵ کیلومتر (۲۰۵ و ۲۷۰ مایل)، حفظ می کند. این به معنی طی کردن ۱۵٫۵۴ مدار در روز است.
بیشتر بخش های اصلی این ایستگاه فضایی ساخته شده اما تا سال های پایانی دهه کنونی چند بخش جدید به آن افزوده خواهد شد. پس از تکمیل، ایستگاه فضایی بین المللی ۴۵۰ تُن وزن خواهد داشت، و ۱۲۰۰ متر مکعب فضای کار، پژوهش و زندگی برای فضانوردان فراهم خواهد آورد. ایستگاه فضایی بین المللی سومین شیٔ نورانی در آسمان است که با چشم غیرمسلح دیده می شود.
این ایستگاه محصول همکاری مشترک سازمان ناسا، سازمان فضایی روسیه، سازمان فضایی اروپا، سازمان فضایی ژاپن، و سازمان فضایی کانادا است. سازمان فضایی برزیل از طریق همکاری با ناسا با این برنامه مشارکت می کند. سازمان فضایی ایتالیا، هم به عنوان یک عضو فعال در سازمان فضایی اروپا، و هم به طور مستقل در برنامه ایستگاه فضایی مشارکت می کند. سازمان فضایی چین نیز علاقه خود را برای پیوستن به جمع مشارکت کنندگان، به ویژه از طریق همکاری با سازمان فضایی روسیه اعلام داشته است.

ایستگاه فضایی بین المللی (International Space Station)
ایستگاه فضایی مدارپیمای ۴۳۰تنی که توسط امریکا، روسیه، ژاپن، کانادا، برزیل و اروپا، و در مجموع شانزده ملت، با همکاری حدود ۱۰۰هزار کارشناس ساخته شده و هزینۀ نهایی آن بیش از ۶۰میلیارد دلار برآورد شده است. کلّ ایستگاه در ارتفاعی حدود ۳۷۸ کیلومتر مدارپیمایی می کند. درازای آن۸۸.۴ متر، ارتفاع آن۴۳.۶ متر، و پهنای صفحه های خورشیدی اش۱۰۸.۵ متر است. گروه هایی حداکثر با هفت فضانورد، در دوره های سه تا شش ماهه، در محلی معادل جایگاه دو هواپیمای مسافری جمبوجت ۷۴۷ زندگی و کار می کنند. ساخت این ایستگاه، بعد از ۴۵ برنامۀ پرتاب و ۱۶۰ راه پیمایی فضایی، امروزه (۲۰۰۸) تقریباً تکمیل شده است. این ایستگاه دست کم برای استفاده تا ۲۰۲۰ طراحی شده است. پرتاب نخستین بخش این ایستگاه، یعنی واحد هدایت روسی زاریا(طلوع آفتاب) در نوامبر ۱۹۹۸، قدرت اولیه و نیروی پیش رانی ایستگاه را تأمین کرد. ماه بعد، یونیتی(اتحاد) که پیوندگاه شش وجهی ساخت امریکا و پیونددهندۀ واحدهای گوناگون به همدیگر بود، به زاریا چفت و بست شد. واحد روسی ازوزدا(ستاره) که محل اقامت اولیۀ گروه و وسایل هدایتِ پرواز است، در ژوئیۀ ۲۰۰۰ به ایستگاه وصل شد. هیئت شمارۀ یک، شامل سه سرنشین در ۲ نوامبر ۲۰۰۰، نخستین اقامت کنندگان طولانی مدتی بودند که نام ایستگاه فضایی آلفارا برای خود انتخاب کردند و چهار ماه در فضا ماندند. در فوریۀ ۲۰۰۱، ناسا بخش مرکزی ایستگاه، یا واحد آزمایشگاه علمی ساخت ایالات متحده را، که به دِستینی(سرنوشت) معروف است، پرتاب کرد.