رؤیا تجربهٔ افکار، تصاویر یا احساساتی است که در هنگام خواب عمیق (اغلب در مرحله خواب رِم) انجام می پذیرد. رؤیا ممکن است شامل اتفاقات عادی و روزمره یا عجیب و غریب بشود. انسان ها به صورت تاریخی همواره اهمیت زیادی برای رؤیا قائل بوده به طرق مختلف به آن نگریسته اند. به عنوان مثال گروهی آن را پنجره ای به سمت مقدسات، گذشته، آینده یا دنیای مردگان در نظر گرفته اند. برخی جوابهای خلاقانه ای برای سؤالات فکری یا عاطفی خویش در رؤیاها یافته اند، و هنرمندانی ایده های هنری نوینی از خواب اتخاذ کرده اند. معروف ترین نظریه روانشناسی در مورد اهمیت رؤیاها متعلق زیگموند فروید می باشد. فروید عقیده داشت که خواب از آن جهت حائز اهمیت می باشد که امیال سرکوب شده ای که خودآگاه از آن ها مطلع نیست عموماً به اشکال نمادینی در خواب ظاهر می شوند. نظریه دیگر متعلق به یونگ بوده که خواب را افشاگر ذهن ناخودآگاه می دید. به عقیده یونگ خواب حوادث آینده را پیش بینی کرده، و به نکاتی در شخصیت خواب بیننده که شخص از آن ها غافل شده است اشاره می کند. نظریه ای دیگر خواب را بر اساس بارهای الکتریکی ای که محرک بخش های مربوط به حافظه مغز هستند توضیح می دهد.
تصورات زنده و روشن (خصوصاً تصاویر و حرکات) ظاهر شده در رؤیا
عواطف و احساسات شدید، خصوصاً ترس، شادی و خشم
پذیرش و واقعی پنداشتن رؤیا توسط شخص خواب بیننده، چنانچه گویی اتفاقات واقعاً در بیداری می افتند.
قطعه قطعه بودن خواب و عدم خودسازگاری آن از نظر زمان ها، شخصیت ها، مکان هایی که وقایع در آن ها اتفاق می افتند.
فراموشی اکثر این خواب ها علی رغم شدت زیاد این واقعیت مجازی. عموماً یادآوری خواب کار سختی است مگر اینکه شخص در وضعیت رم (REM) از خواب برخیزد که حتی در همین حالات نیز قسمت زیادی از آنچه اتفاق افتاده قابل بازیابی از حافظه نیست.
مطالعات مربوط به واسط مغز و رایانه (که بر پایه اندازگیری الکتریکی فعالیت های مغزی استوار هستند) نشان داده اند که نوزادان پنجاه درصد خواب را در وضعیت خواب رم (REM) می گذرانند. این زمان با افزایش سن کم شده چنانچه بالغان جوان در هر هشت ساعت خواب بین ۱٫۵ تا ۲ ساعت رؤیا می بینند. در هنگام خواب دیدن ضربان قلب و فشار خون افزایش یافته، و نفس خواب بیننده سریعتر می شود، در حالی که بدن حرکتی نمی کند. محروم کردن افراد از خواب-رؤیا دیدن باعث کاهش سطح مهارت های آن ها شده و آن ها را زودرنج می کند.
نظریه پردازی در مورد رؤیاها نیازمند جمع آوری داده ها و تحلیل آن ها می باشد. از آنجایی که مشاهده مستقیم رؤیاهای افراد مختلف ناممکن می باشد، رؤیاها باید از بخش قابل مشاهده رفتاری انسان ها استنتاج شوند. اما این گونه روش های جمع آوری داده و اهدافی که این روش ها دنبال می کنند، خود بر روی نتایجی که نهایتاً گرفته می شوند تأثیر می گذارند. گزارش هایی که از خواب افراد در محیط خانه جمع می شوند با آنهایی که در آزمایشگاه جمع آوری می شوند تفاوت هایی می دارد (عموماً خواب هایی که در خانه دیده می شود ماهیت احساسی و جنسی بیشتری دارند). افراد به ندرت به صورت فوری ذکر می کنند که خوابشان را رنگی دیده اند، اما پس از پرسیدن سؤالات دقیق عموماً وجود رنگ ها را در خوابشان ذکر می کنند. زمان خواب روی آن تأثیر می گذارد، مثلاً خواب های صبح عموماً غنی تر و پیچیده تر از خواب های اول شب است. همچنین آنچه که شخص پس از بیداری از خوابش به یاد می آورد، با آنچه پس از گذشت مدتی زمان در وضعیت بیداری به یاد می آورد متفاوت است. خواب های افراد مختلف دارای ویژگی های منحصربه فرد می باشد.
از نظر علمی شاید بتوان گفت که رویا برای این است که حافظه در حین خواب تخریب نشود و ما خاطرات را از دست ندهیم. مثالی در این باره : جهان را در نظر بگیرید که ستاره ها در آن پراکنده شده اند اگر ستاره ها (رویا ها) نباشند بعُد بینی و کلاٌ فاصله و ابعاد چیزه بی معنی ای میشود و شما فقط سیاهی میبینید و سیاهی هم که در نظر بُعدی ندارد و به اصطلاح در نیستی به سر خواهید برد.
wiki: فرانسوی است.
رؤیا (رمان): رویا نام رمانی از ژان برولر نویسنده فرانسوی.
wiki: رنگ و روغنی در اندازه های ۱۳۰ در ۹۷ سانتی متر از پابلو پیکاسو، نقاش اسپانیایی است که آن را در سن ۵۰ سالگی از معشوقهٔ جوان ۲۴ ساله اش ماری ترز والتر کشید. گفته می شود او این تابلو را در بعدازظهر روز ۲۴ ژانویه ۱۹۳۲ کشیده است. طرح کلی نقاشی بسیار ساده بوده و تضاد رنگ ها یادآور اوایل سبک فوویسم است.
محتوای شهوانی این تابلو به کرات مورد توجه واقع شده است و منتقدان بر این باورند که پیکاسو آلت مردانه ای را در حالت نعوظ (احتمالاً به نشانهٔ آلت خودش) در چهرهٔ به یک سوی خم شدهٔ مدلش نقاشی کرده است.