پوک. ( ص ) هر چیز متخلخل و سبک شده از اثر گذشتن زمان و پوسیدگی چنانکه چوبی ، یا بی مغز از میوه های خشک کرده مانندفندق و گردو و بادام و غیره ، و میان تهی چنانکه گردکانی یا پسته ای و امثال آن. کاواک. بی مغز. پود. پوده.پده. پوچ. پوش. میان کاواک. اجوف. مجوف. خالی. خالیة. میان تهی . اسرّ. ( منتهی الارب ): سر یا مغزی پوک ؛ بی مغز. بی عقل. دندانی پوک ؛ دندانی که میان آن پوسیده و ریزیده باشد، کرو. ( برهان ). || ( اِ ) هر چیز سبک و زودسوز مانند قاو و سوخته پنبه که آتش از چخماق در آن افتد افروختن آتش را. آتش گیره. خف. سوخته چخماق. پود آتش. پوده. پد. سوخته. سوته. حراق. ( اوبهی ). حراقة :
گر برفکنم گرم دم خویش بگوگرد
بی پوک ز گوگرد زبانه زند آتش.
منجیک ( از اسدی در لغت فرس ).
و در نسخه وفائی آمده است که پوک بادی باشد که در هنگام آتش روشن کردن دمند تا برافروزد و بیت فوق را شاهد آورده و به آغاجی نسبت کرده است. || خاشاک و خاک و گیاه ریزه که بر سر غله در چال کرده ریزند تا از نم و طیور مصون ماند :
غله کردی بزیر پوک نهان
چون بر آرند پوک بر سر تو.
طیان مرغزی.
و این شاهد برای کلمه پوک بمعنی پوگ ( پوق ) نیز آمده است. رجوع به پوک در این معنی شود :
پوک بادات بر سر ای میشوم
بیش از آن کز بر ده انبار است.
( از فرهنگ اسدی نخجوانی ).
|| پوگ. غله پنهان کرده در چال و چاه که خاشاک و خاک بر سر آن ریزند :
بر مرگ پدر گر چه پسر دارد سوک
در خاک نهان کندش ماننده پوک.
منجیک یا طیان.
|| پوگ. بمعنی پلیدی و اصل کلمه پوق ( پُخ ) آذریست :
غله کردی بزیر پوک نهان
چون برآرند پوک بر سر تو.
طیان.
|| در گیلان و دیلمان جائی که جو را برای خشک کردن در آن ریزند وعموماً در قسمت فراز خانه سازند که از دود کردن چوب استفاده بشود.