پنی سیلین

پنی سیلین (به انگلیسی: Penicillin) که با نام(pen و PCN) نیز شناخته می شوند، دسته ای از آنتی بیوتیک ها شامل پنی سیلین جی(به صورت تزریق وریدی)، پنی سیلین وی (به صورت خوراکی)، پروکائین بنزیل پنی سیلین و بنزاتین بنزیل پنی سیلین (به صورت تزریق ماهیچه ای) است. پنی سیلین ها از نخستین داروهای ساخته شده جهت درمان بیماری های ناشی از باکتری های بیماری زا بودند که همچنان به صورت وسیع کاربرد دارد.پنی سیلین ها نخستین بار در سال ۱۹۲۸ توسط دانشمند اسکاتلندی الکساندر فلمینگ کشف شد و با تلاش دانشمندان دیگری چون هوارد والتر فلوری و ارنست بوریس چاین در سال ۱۹۴۲ به صورت انبوه به بازار عرضه شد.
US: B (بدون خطر در پژوهش های غیر-انسانی)
ویژگی مشترک همه پنی سیلین ها وجود حلقه بتا-لاکتام در ساختار آن است که به آنتی بیوتیک های بتا-لاکتام مشهور هستند.
حدود ۱۰٪ از افراد مصرفکننده از این دارو به پنی سیلین حساسیت نشان می دهند که ضروریست پیش از مصرف مورد بررسی قرار بگیرند.
پنی سیلین ها گروهی از داروهای آنتی بیوتیک هستند که در برابر ارگانیسم های آسیب پذیر به خصوص باکتریهای گرم مثبت به کار می روند. پنی سیلین ها اولین گروه از دسته آنتی بیوتیک های بتالاکتام هستند.

پنی سیلین (penicillin)
هر یک از گروه ترکیبات آنتی بیوتیک (باکتری کُش) که از کپک های تصفیه شدۀ جنس پنی سیلیوم (به ویژه پنی سیلیوم نوتاتوم) به دست می آیند یا به طریقۀ مصنوعی تولید می شوند. پنی سیلین نخستین آنتی بیوتیکی بود که توسط الکساندر فلمینگ کشف شد؛ این آنتی بیوتیک طیف وسیعی از باکتری ها را که بسیاری از آن ها موجب بیماری در انسان می شوند، نابود می کند. افزایش مقاومت میکروب های بیماری زا و بروز واکنش های آلرژیک در بیماران کاربرد نوع اصلی پنی سیلین را محدود می کند. از ۱۹۴۱ تاکنون آنتی بیوتیک های بسیاری از خانوادۀ پنی سیلین کشف شده که مخصوص میکروب های خاص است و دربرابر آن ها مقاوم ترند.