راکابیلی

راکابیلی یا راکِبیلی (انگلیسی: Rockabilly) از قدیمی ترین سبک های موسیقی راک اند رول است که ریشه اش به اوایل دهه ۱۹۵۰ در ایالات متحده (به ویژه ایالت های جنوبی آمریکا) بازمی گردد. به لحاظ سبکی حاصل آمیزش سنت موسیقایی غرب آمریکا از جمله موسیقی کانتری با سبک ریتم و بلوز است در مسیری که نهایتاً به راک اند رولِ کلاسیک ختم می شود. برخی نیز این سبک را آمیزه ای از بلوگرس و راک اند رول دانسته اند. واژهٔ «راکابیلی» خود ترکیبی از واژه های راک (از راک اند رول) و هیلبیلی است که این دومی نامی بود که به موسیقی کانتری در دهه های ۱۹۴۰ و ۱۹۵۰ میلادی اطلاق می شد.
موسیقی کانتری
سوینگ غربی
بلوز
هانکی-تانک
ریتم اند بلوز
بوگی-ووگی
موسیقی فولک آپالاچی
جامپ بلوز
الکتریک بلوز
ویژگی های بارز سبک راکابیلی عبارتند از: ریتم های قوی، استفاده از تحریر در خوانندگی (vocal twang) و به کارگیری اکوی نوار (tape echo).
بزرگانی همچون جانی کش، بیل هیلی، بادی هالی، الویس پریسلی، کارل پرکینز، باب لومن و جری لی لوئیس در شکل گیری و محبوبیت این سبک سهم عمده داشته اند.

راکابیلی (rockabilly)
شکل نخستین راک اَند رول با عناصرِ قدرتمند موسیقیِ کانتری (هیلبیلی) که در جنوب امریکا شکل گرفت. خوانندۀ موسیقیِ راکابیلی نوعاً جوان سفیدپوستی از طبقۀ کارگر بود که برای شرکتِ ضبطِ سان در ممفیس می نواخت و صفحه پر می کرد؛ ازجملۀ این هنرمندان عبارت اند از الویس پریسلی، جانی کَش، روی اوربیسون، جِری لی لوئیس، و کارل پِرکینز. بسیاری از خوانندگانِ راکابیلی بعدها به خوانندۀ کانتری بدل شدند.