ابوبصیر اسدی

ابوبصیر یحیی بن ابی القاسم اسحاق اسدی (وفات ۱۵۰ هجری قمری) از اصحاب امام محمد باقر و امام جعفر صادق و راویان حدیث بود. وی از اهالی کوفه و از قبیله بنی اسد بود. به آن جهت که نابینا بود ابوبصیر نامیده می شد. در اواخر سده نخست و نیمه اول سده دوم هجری می زیست. وی علاوه بر صادقین دو سال از امامت موسی کاظم را هم درک کرده است. همچنین برخی راویان شیعه مانند ابوحمزه ثمالی و صالح (عمران) بن میثم هم روایت کرده است.
ابوبصیر

[ویکی اهل البیت] نام او یحیی بن القاسم اسدی است. مورد وثوق و از مشاهیر اصحاب و یاران امام باقر و امام صادق علیه السلام و راوی روایات آن دو بزرگوار است. وی به جز امام معصوم از ابوحمزه ثمالی و صالح (عمران) بن میثم نیز روایت می کند. صاحب معجم رجال الحدیث می نویسد: «در سلسله اسناد روایات بیش از دوهزار و دویست و هفتاد و پنج مورد با عنوان ابوبصیر قرار گرفته است».
راویان از ابوبصیر در کوفه بسیارند و از آن جمله از ابان بن عثمان احمر، عاصم بن حمید حناط، حسین بن ابی العلاء و عبدالله بن حماد انصاری. او با آن که نابینا بود ولی بصیرتش او را واداشت تا در مقابل فطحیّه موضع بگیرد و پایه های عقیدتی آنان در زمینه امامت را مورد حمله قرار دهد. همین موضع گیری بحق بود که به وجاهت او نزد شیعیان امام کاظم علیه السلام افزود.
از آثار اوست: مناسک حج، یوم و لیلة و تفسیر. از آنجا که ابوبصیر کنیه پنج تن بوده که برخی از آنان مسلّماً ثقه اند، بزرگان ما کتاب های مستقلی تحت عنوان ابابصیر نوشته اند.
مرحوم آیت الله خویی با بیان قرینه گفته است که هر جا ابوبصیر به طور مطلق آورده شود، مراد یحیی بن قاسم ثقه است. حاجی نوری نیز به همین قول معتقد است.
ابوبصیر در سال 150هـ روی در نقاب خاک کشید.
ناصر باقری بیدهندی، اصحاب اجماع، فصلنامه علوم حدیث، شماره 9.