شورا

شورا (به عربی: الشورى) واژه ای عربی برای رایزنی و همفکریاست و یک اصطلاح اسلامی برگرفته از قرآن و سنت پیامبر اسلام محمد است. شورا دو بار در قرآن به عنوان یک فعالیت قابل تحسین جمعی ذکر شده است و نیز نام یکی از سوره های قرآن است. همچنین شورا ممکن است به نوعی مجلس در کشورهای اسلامی اشاره کند که با واژه های مجلس شورا (به عربی: مجلس الشورى) و اعضای آن اهل شورا بیان می شود. در بسیاری از کشورهای اسلامی مجلس های مشورتی در سطح ملی یا محلی تشکیل می شود. مشورت کردن در اسلام فقط به موضوعات اجتماعی محدود نمی شود و مسلمانان تقریباً در هر امری با یکدیگر مشورت می کنند.
شورایاری ها
شورا دو بار در قرآن به عنوان یک فعالیت قابل تحسین جمعی ذکر شده است و نیز نام یکی از سوره های قرآن (شوری) است.
و آنان که دستورهای پروردگار را اجابت و اطاعت کردند و نماز به پا داشتند و کارشان را با مشورت یکدیگر انجام دادند و از آنچه روزی شان دادیم انفاق می کنند. سورهٔ شوری، آیهٔ ۳۸
از پرتو رحمت الهی در برابر آنها نرم (و مهربان) شدی و اگر خشن و سنگدل بودی از اطراف تو پراکنده می شدند بنابراین آنها را عفو کن و برای آنها طلب آمرزش نما و در کارها با آنها مشورت کن اما هنگامی که تصمیم گرفتی (قاطع باش و) بر خدا توکل کن زیرا خداوند متوکلان را دوست دارد». آل عمران آیه ۱۵۹

شورا (ابهام زدایی). شورای ممکن است به یکی از موارد زیر اشاره داشته باشد:
شورای شهر
شورای اروپا
شورای امنیت سازمان ملل متحد

(به معنی مشورت و رأی زدن با یکدیگر) در قرآن، مشورت مؤمنان با همدیگر یکی از صفات نیکو در ردیف نماز و انفاق بیان شده است (سورۀ شوری، ۳۸) و در جای دیگر قرآن (آل عمران، ۱۵۹) به مشورت پیامبر اکرم (ص) با مؤمنانتوصیه شده است. سورۀ ۴۲ قرآن نیز به همین نام است (سورۀ شوری). دستور به شور و مشورت از نظر نظام سیاسی و اجتماعی واجد اهمیت زیاد است و می توان آن را مهم ترین رکن در نظام سیاسی و ادارۀ جامعۀ اسلامی دانست. مفسران دربارۀ آن که حضرت رسول (ص) چرا با آن کمال عقل و اصابت رأی و با وجود وحی آسمانی مأمور به مشورت با یارانش بوده است دیدگاه های چندی بیان داشته اند. ازجمله نشان دادن اهمیت آن و ایجاد سنت در میان مردم؛ و تأکید بر محدودبودن عقل فردی و نیاز به خرد جمعی در تمشیت امور اجتماعی، تا مسلمانان از تک روی و استبداد رأی بپرهیزند و امور خود را بر شور و استفاده از عقل جمعی استوار سازند. شایان ذکر است که دستور مشورت برای پیامبر (ص) در اموری بوده است که دربارۀ آن ها وحی نازل نشده باشد.