اخگر

جمرة , شرارة

اسم: اخگر (دختر) (فارسی) (تلفظ: axgar) (فارسی: اَخگر) (انگلیسی: akhgar)
معنی: پاره ی آتش، شراره، زیبارو، گلِ آتش، خرده ی آتش، جرقه، ( به مجاز ) آتش، گُلِ آتش، پاره آتش

آتش، پاره آت ، تکه هیزم یازغال افروخته
( اسم ) پار. آتش زغال افروخته شراره خرد. آتش جرقه . یا اخگر تفته . آتشی که سوخته و اخگر شده باشد . یا اخگر کشته . زغال انگشت .

( اَ گَ ) (اِ. ) پارة آتش ، شراره ، جرقه .

اخگر. [ اَ گ َ ] ( اِ ) آتش بود که چون آب زنی انگشت شود. ( نسخه ای از اسدی ). آتش پاره بود. ( نسخه ای از اسدی ). هیزم آتش گرفته بود و چون آب زنند زگال شود. ( نسخه ای از اسدی ) ( صحاح الفرس ). انگشت سوزان و افروخته. ( مؤید الفضلاء ). زغال افروخته. سکار. بجال. خرده آتش. جمر. جمره. شرار. شراره. آتشیزه. اثیر: خنبوص ؛ اخگر که از قدّاحه و مروه برجهد. کیل ؛ اخگر که از آتش زنه پراکنده شود. ( منتهی الارب ) :
برافروز آذری اکنون که تیغش بگذرد از بون
فروغش از بر گردون کند اجرام را اخگر.ای سپندی منشین خیز سپند آر سپند
تا ترا سازم از این چشم گرامی مجمر
ور بدست تو کنون اخگر افروخته نیست
ز آتش هیبت آن شه بفروزان اخگر.راست گفتی سپهر کانون گشت
واختران اندر آن میان اخگر.سیم زراندود گردد هرچه زو گیرد فروغ
زرّ سیم اندود گردد هرچه زو اخگر شود.سیاه انگشت چون روز جدائی
میان آتشی چون داغ هجران
سیاه اخگر میان آتش سرخ
چو چشم دردمند از دور تابان.اخگر هم آتش است ولیکن نه چون چراغ
سوزن هم آهن است ولیکن نه چون تبر.شقایقهای عشق انگیز پیشاپیش طاوسان ( ؟ )
بسان قطره های قیر باریده بر اخگرها.دل اوست انگشت و کین شه آتش
ز انگشت و آتش چه زاید جز اخگر.گاهی بزمینی که دراو آب چو مرمر
گاهی بجهانی که در او خاک چو اخگر.از در مشرق آتش افروزد
سوی هر روزن اخگر اندازد. || کنایه از ماده عشق و عاشقی.( برهان ).
- اخگر تفته ؛ آتشی را گویند که سوخته و اخگر شده باشد. ( شعوری ) :
هواش آتش و اخگر تفته بوم
گیاهش همه زهر و باد سموم.- اخگر در پیرهن کردن ؛ بی آرام و بیقرار کردن. ( غیاث اللغات ).
- اخگر کشته ؛ انگشت.

۱. [مجاز] آتش.
۲. شرارۀ آتش، جرقه.
۳. هیزم یا زغال افروخته.

/aKhger/ گل آتش – اخگر

شرر