سرین

ردف , مقعد , ورک

سرون، ران، کفل، بالای سر، طرف سر، جانب سردربستر، مقابل پایین
( اسم ) ۱ - کفل سرون . توضیح : ناحیه عضلانی و نسبتا برجسته زیر تهیگاه که به وسیله عضلات سرینی عضلانی شده و نشیمنگاه را در انسان تشکیل میدهد . حد تحتانی این قسمت از رانها به وسیله چین افقی سرتاسری تحتانی میباشد که به نام چین سرینی موسوم است قسمت فوقانی سرین ناحیه کفل میباشد ۲ - استخوان حرقفی . ۳ - ساغری جانوران .
موضعی است بمکه از آن موضع است موسی بن محمد کثیر که شیخ است مر طبرانی را

(سُ رِ ) (اِ. ) کفل .
(سَ ) (ص نسب . ) ۱ - منسوب به سر، طرف سر. ۲ - بالش ، متکا.

سرین. [ س َ ] ( اِ مرکب ) چیزی است که هنگام خواب و راحت بجهت نرمی سر و گردن در زیر سر نهند و سر بر آن گمارند و آن را از پشم و پنبه آگنده باشند و چون سر بر آن نهند سرین خوانند و بستر نامند. و آن به متکا که عربی است مشهور شده. ( آنندراج ). بالش :
دلم شبهای هجرانت غمینه
سرینم خشت و بالینم زمینه
گناهم اینکه موته دوست دیرم
هر آنکت دوست دارد حالش اینه.گه ریخت سرشک بر سرینش
گه روی نهاد بر جبینش.|| چون در زیر بر است برخوابه نیز گویند. نهالی نیز خوانند و توشک و تشک ترکی است و آنچه برای راحت بازو در زیر بال و پهلو گذارند بالین خوانند زیراکه بال به معنی بازو است. ( آنندراج ).

---

سرین. [ س ُ ] ( اِ ) نشستنگاه آدمی. ( برهان ) ( جهانگیری ). ورک. ( بحر الجواهر ). کفل و ساغر آدمی و همه حیوانات. ( آنندراج ) :
خلخیان خواهی و جماش چشم
گردسرین خواهی و بارک میان.بزد بر سرین یکی گور نر
گذر کرد بر گور پیکان و پر.یکی کُرّه از پس ببالای او
سرین و برش هم بپهنای او.بنوک تیرفروافکند ز کرگ سرون
بضرب تیغ فروآورد ز پیل سرین.سایل از سیمش همیشه بارور دارد سرین
زایر از زرش همیشه بارور دارد میان.درع بش آتش حنین گنبدسرین آهن کتف
مشک دم عنبرنفس گلبوی خوی شمشادبوی.یکی دست را بر عنان ساخته
دگر زی سرین ستور آخته.غژغاودم گوزن سرین و غزال چشم
پیل زرافه گردن و گور هیون بدن.تاجوران را ز لعل طرف نهی بر کمر
شیر دلانرا ز جزع داغ نهی بر سرین.سرین گوران از پنجه شیران آسوده است. ( سندبادنامه ص 9 ).
سرین و چشم آهو دید ناگاه
که پیدا شد بصید افکندن شاه.در آن رخنه از نور تابنده هور
نگه کرد سر تا سرین ستور.

---

سرین. [ س ِرْ ری ] ( اِخ ) موضعی است بمکه از آن موضع است موسی بن محمدکثیر که شیخ است مر طبرانی را. ( آنندراج ) ( منتهی الارب ).

۱. [مقابلِ پایین] بالای سر.
۲. طرف سر، جانب سر در بستر، بالش و متکا که زیر سر بگذارند: گه ریخت سرشک بر سرینش / گه روی نهاد بر جبینش (نظامی۳: ۵۱۷ ).
۱. ران.
۲. کفل.

/serin/ روستایی نزدیک آلاشت سوادکوه & چوب کوتاه زیر پلور که از اتصالات محسوب می شود - آن چه که به هنگام خواب زیر سر گذارند – متکا – بالش & باسن

سران؛ دوره؛ برهه

الر