پارانویا

بدگمانی، پارانویا (به انگلیسی: Paranoia) در تعریف عام آن، غریزه یا فرایندی از فکر است که تحت تأثیر اضطراب یا ترس به حالتی غیرمنطقی و وهم آلود در می آید. افراد پارانوئید معمولاً فکر می کنند که دیگران برای آزار و اذیت آن ها می کوشند یا فکر می کنند که دیگران به دنبال توطئه علیه آن ها هستند. پارانویا با فوبیا تفاوت دارد. افرادی که دچار فوبیا هستند ترس غیر منطقی دارند، اما به خاطر ترس و اضطرابشان دیگران را سرزنش نمی کنند. وارد کردن اتهامات غیرواقعی و عدم اعتماد معمولاً از دیگر نشانه های پارانویا است. به عنوان مثال، حادثه ای که اکثر مردم به عنوان یک حادثه یا تصادف تلقی می کنند، از منظر یک فرد پارانوئید ممکن است توطئه تصور شود.
به راحتی دلخور شدن
به دشواری به دیگران اعتماد کردن
با هر گونه انتقادی مقابله کردن
به خود ربط دادن اظهارات دیگران
همیشه در حالت تدافعی بودن
خصمانه و تهاجمی برخورد کردن و بیهوده بحث کردن
قادر به کوتاه آمدن نبودن و رئیس وار رفتار کردن
عدم توانایی در بخشیدن و فراموش کردن
تصور اینکه مردم پشت سرشان حرف می زنند
شکاکیت بیش از حد داشتن. به عنوان مثال، فکر می کنند که افراد دیگر دروغ می گویند یا طرح هایی برای تقلب کردن علیه آن ها دارند.
حس عدم اعتماد
مشکل برقرار کردن روابط عادی یا صمیمی
احساس آزار و شکنجه توسط دیگران
باور نظریه های توطئه و بی اساس
کژانگاری، مانند گمان به این که همکار شما می خواهد شما را مسموم یا صدای شما را ضبط کند.
دشواری های گفتاری
دو شاخصه شناسایی توهمات پارانوئید (۱) آمادگی ذهنی پذیرش سست ترین شواهد در حمایت از باورهای غیرواقعی و (۲) عدم توانایی در تشخیص شواهد و ادله مستحکمی است که افکار پارانوید را رد می کند.
بعضی از نشانگان روان گسیختگی پارانویا:
پارانویا گونه های مختلفی دارد که بعضی از گونه های آن را می توان برشمرد.

پارانویا (paranoia)
نوعی بیماری روانی. وجه مشخصۀ آن هذیانهای خودبزرگ بینی و تعقیب است. در اصطلاح عوام، پارانویا معمولاً برای ترس و سوءظن بیش از حد به کار می رود. در پارانویای مزمن، بیمار مجموعه ای تغییرناپذیر از عقاید و نظریات نادرست دارد. مثلاً، باور دارد که پلیس مخفی او را تعقیب می کند؛ فردی در دوردست او را دوست دارد؛ فرد بسیار مهمی است یا ارتباط ویژه ای با خدا دارد. در این بیماری، توهم وجود ندارد و فرد از دیگر جهات طبیعی است. در حالت های پارانوئید، هذیان های تعقیب و خودبزرگ بینی در بیماران وجود دارد، ولی سازمان یافته نیستند. در اسکیزوفرنی پارانوئید، بیمار هذیان های بی سامان و بی ربط دارد، بسیار شکاک است، توهم دارد، و احساس می کند واقعیت های خارج تغییر کرده اند.