گاومیش

گاومیش (Bubalus bubalis) پستانداری از خانواده گاویان است.
بوفالوی آمریکایی
بوفالوی آفریقایی
بایسن
طبق آمار فائو در سال ۲۰۰۰ تعداد گاومیش جهان ۱۵۸ میلیون راس بود که حدود ۱۵۳ میلیون آن در قاره آسیا و بقیه در سایر نقاط دنیا زندگی می کنند. گاومیش در بسیاری از کشورهای جهان یافت می شود ولی مهم ترین محل پرورش آن قاره آسیا و بخصوص شبه قاره هند است. گاومیش در اقتصاد بسیاری از کشورها جایگاه ویژه ای دارد و تعداد و پراکندگی جغرافیایی آن هر سال در حال افزایش است از این حیوان برای شخم زدن مزارع بارکشی حمل و نقل کارهایی مانند آن استفاده می شود. در ایتالیا بیش از ۱۰۰ هزار گاومیش شیرده وجود دارد که در مجتمع های صنعتی نگه داری می شود. پنیر موزارلا از شیر این حیوان تهیه می شود.
طبق آمار سال ۱۳۸۸ جمعیت گاومیش در ایران ۴۵۹ هزار راس بوده است. (برآورد جهت گاومیش ایران سال ۱۳۸۸)
الف) گاومیش باتلاقی

گاومیش (buffalo)
نام عام گاو کوهان دار امریکای شمالی. این جانور پستانداری بزرگ، به رنگ قهوه ای، سم دار، و از تیرۀ گاویان است. یالی بزرگ دارد و بخش عقبی بدنش شیب دار است. این گاو وحشی گریت پلیتز (پهن دشت) ایالات متحد را در دسته های میلیونی طی می کرد. شکارچیان امریکایی در دهه های ۱۸۷۰ و ۱۸۸۰، یعنی زمانی که کمتر از ۱۰۰ جانور باقی ماند، باعث انقراض نسل آن شدند. این حیوانات منبع اصلی غذا و موادی بودند که زندگی سرخ پوستان دشت ها را تأمین می کردند. از بین رفتن آن ها باعث شد سرخ پوستان قادر نباشند به جنگ با امریکاییانی که غاصب زمین هایشان بودند ادامۀ دهند. گاو وحشی امروزه در مناطق حفاظت شده باقی مانده است. تعداد این نمونه در ۱۹۹۴ به حدود ۱۴هزار رأس می رسید.
گاومیش و سرخ پوستان دشت ها. سرخ پوستان معتقد بودند که خالق آن ها ویکن تانکا (روح بزرگ) برای قبیلۀ سو یا لاکوتاگاو وحشی (گاومیش) را آفریده است. آن ها معتقد بودند که مقام گاوهای وحشی هم سطح مخلوقاتی است که خالق آن ها، ویکن تانکا، آفریده است و سبب آن بود که آن ها غذا و مواد لازم برای زندگی را به دست آورند. هنگام شکار گاومیش، سرخ پوستان دشت ها مطمئن می شدند که به تعداد نیاز شکار می کنند زیرا شکار بیش از نیاز را توهین به ویکن تانکا و لطمه به چرخۀ عظیم زندگی می دانستند. بعد از هر نوبت شکار، سرخ پوستان قلب گاومیش را به دشت برمی گرداندند تا زندگی را به گروه برگردانند و دوام آن را تضمین کنند. سرخ پوستان دشت ها هر قسمت از گاومیش را به طریقی خاص مصرف می کردند؛ مثلاً از زبان برای تهیه برس مو، از جمجمه در مراسم مذهبی، از دم به منزلۀ مگس کش، و از سم ها برای تهیه چسب استفاده می کردند. بدون گاو میش سرخ پوستان قادر به زنده ماندن نبودند زیرا موادی را در اختیارشان می گذاشت که در جای دیگری از دشت پیدا نمی شد و برای زنده ماندن آن ها حیاتی بود.
از بین بردن گله ها. بعد از پایان جنگ داخلی امریکا(۱۸۶۱ ـ ۱۸۶۵)، تعداد زیادی از امریکایی ها به دشت های بزرگ، که آن را سرزمین اجدادی خود می دانستند، روی آوردند. صنعت گله داری توسعه یافت و راه آهن سراسری در منطقه راه اندازی شد. شکارچیان در شهرهای اطراف راه آهن، مثل شهر داج (داج سیتی)، جمع شدند و گاو میش ها را کشتند. آن ها در ابتدا گوشت را به شرکت های راه آهن می فروختند تا غذای کارگران آن ها را تأمین کنند. در هر صورت، به سرعت تقاضا برای پوست گاو وحشی (گاومیش) افزایش یافت، زیرا حاصل منبع چرم مرغوب بود. استخوان های گاو وحشی را نیز می ساییدند و به شهرهای شرقی ایالات متحد امریکا می فرستادند که به منزلۀ کود برای حاصل خیز کردن زمین به کار می رفت. شکارچیان، ازجمله پیش آهنگ امریکایی ویلیام کادیمعروف به بیل گاوکش (بوفالو بیل)، هزارها گاو وحشی را کشتند و پول بسیاری به دست آوردند. در ۱۸۸۰، تعداد گاو وحشی در دشت های بزرگ از حدود ۱۳میلیون در ۱۸۵۰، به کمتر از ۱۰۰ جانور تقلیل پیدا کرد. از بین بردن گاو وحشی سیاست دولت ایالات متحد نبود، ولی به زودی متوجه شدند که با از بین رفتن گاو وحشی سرخ پوستان قادر به حمایت از خود نخواهند بود. سرخ پوستان با از بین رفتن ماده اصلی زندگی شان، مجبور به تسلیم شدند و ارتش امریکا آن ها را به مناطقی معیّن کوچاند.