موقعیت. آنچه امروزه اسرائیل نامیده می شود به صورت غاصبانه در سرزمین فلسطین و با نادیده گرفتن پیشینۀ تاریخی کهن و حقوق فلسطینیان در این سرزمین شکل گرفته است. این محدوده در آسیای غربی و در ساحل شرقی دریای مدیترانه جا دارد. از شمال به لبنان، از شرق به سوریه و اردن، از جنوب به خلیج عقبه، و از غرب به کرانه غربی فلسطین، نوار غزه، مصر و دریای مدیترانه محدود شده است. این سرزمین اشغالی ۲۰,۷۰۰ کیلومتر مربع مساحت دارد و شهر تل آویو پایتخت آن است.سیمای طبیعی. فلسطین اشغالی از نظر جغرافیایی به سه ناحیه تقسیم می شود: الف. ناحیۀ شمالی یا ناحیۀ کوهستانی جلیل که با عرض حدود ۴۰ کیلومتر از ساحل دریای مدیترانه تا دریاچۀ جلیل (طبریه) کشیده شده است. بلندترین نقطۀ فلسطین اشغالی با نام کوه مِرون، با ارتفاع ۱,۲۰۸ متر، در نواحی شمالی آن و نزدیک مرز لبنان قرار دارد. جلگۀ یَزرَعیل (اسدرالون)، که پرجمعیت ترین و آبادترین نواحی فلسطین اشغالی است، بخش جنوبی آن را تشکیل می دهد و رود مرزی اردن مهم ترین رودخانۀ آن است. ب. ناحیۀ مرکزی، که از شمال شهر ساحلی حیفا شروع می شود و تا نوار غزه ادامه می یابد. عرض این قسمت بین پانزده تا ۵۵ کیلومتر است و حدود ۸۵ درصد از شهرها و تأسیسات مهم فلسطین اشغالی در آن متمرکزند. خط ساحلی دریای مدیترانه از غرب و تپه های یهودیه از شرق آن را محدود کرده اند و رودخانه های کوچک هادِرا و یرقون و نیز آب بر مصنوعی نَقَب آن را مشروب می کنند. پ. ناحیۀ جنوبی یا صحرای نَقَب، دشت خشک مثلث شکلی است که قاعدۀ آن در شمال (دریاچۀ بحرالمیت تا نوار غزه) و رأس آن در جنوب (خلیج عقبه) قرار دارد. مهم ترین آبادی این قسمت شهر بِئِرسَبْعْ (بِئرِشَبْعْ) است و بلندترین نقطۀ آن با نام کوه رامون ۱,۰۳۵ متر ارتفاع دارد. کافت بزرگ (وادی عَرَبَه)، که از جنوب بحرالمیت تا خلیج عقبه کشیده شده، مرز شرقی آن است و شبه جزیرۀ سینا در غرب آن جا دارد. بیشتر کسانی که به سرزمین های اشغالی مهاجرت کرده اند در این ناحیه ساکن اند و کیبوتصهای بسیار دارد. این کشور به شش بخش اداری تقسیم می شود و شهرهای مهم آن عبارت اند از بیت المقدس (اورشلیم)، حیفا، تل آویو، ناصره، بِئرِسَبع،طبریه واقلیم آن مدیترانه ای است. زمستان های آن ، که از آبان تا اسفند به درازا می کشد، سرد و بارانی و تابستان هایش، از فروردین تا مهر، بسیار گرم و خشک است. دمای آن با ارتفاع نسبت معکوس دارد. بارندگی زمستانی در کوهستان های شمال نسبتاً فراوان و در صحرای نقب خیلی کم است. میانگین دمای شهر اورشلیم در دی ماه۱۲.۸ درجۀ سانتی گراد، در تیرماه۲۸.۹ درجۀ سانتی گراد و میانگین بارندگی سالانۀ آن ۶۷۵ میلی متر است. پوشش گیاهی این کشور، که به طور مصنوعی ایجاد شده است حدود پنج درصد از مساحت کشور را شامل می شود، از نوع درختان سوزنی (سرو و کاج)، اوکالیپتوس، و مرکبات است. دامنۀ جنوبی کوه مرون نیز برای حفظ حیات وحش منظور شده است.
اقتصاد. رشد و ثبات اقتصادی فلسطین اشغالی به کمک ها و حمایت های دولت امریکا و جامعۀ یهودیان جهان وابسته است. این کشور در فن کشاورزی به شیوۀ کیبوتص (اشتراکی) پیشرو بوده است و نواحی خشک و کم آب صحرای نقب را به این ترتیب به زیر کشت برده و انتقال آب از کوهستان های شمالی بر بارآوری آن افزوده است. مرکبات، میوه، پنبه، بادام زمینی، سیب زمینی، محصولات جالیزی، موز، ذرت و گندم فرآورده های کشاورزی این کشور را تشکیل می دهند و صید ماهی از آب های ساحلی و حتی اقیانوس اطلس از درآمد قابل توجه آن حکایت دارد. استخراج نمک های گران بهای بروماید و منیزیوم از بحرالمیت و تولید نفت، که ذخیرۀ آن به ۵میلیون بشکه بالغ می شود، منابع طبیعی آن را تشکیل می دهند و فرآوری مواد غذایی و تولید منسوجات، مواد شیمیایی، تایر اتومبیل، وسایل الکترونیکی، کاغذ، پلاستیک، شیشه، سرامیک، مصالح ساختمانی و نیز تجهیزات جنگی و جنگ افزار از اقلام ارزآور صنعتی آن محسوب می شوند. تولید الکتریسیته در فلسطین اشغالی حدود۳۵.۵میلیارد کیلووات ساعت است و مصرف سرانۀ آن به ۵,۴۷۵ کیلووات ساعت می رسد.
حکومت و سیاست. رژیم اشغالگر قدس دارای نظام حکومتی جمهوری چندحزبی با یک نهاد قانون گذاری و فاقد قانون اساسی مدوّن است و پارلمان آن با نام کِنِسِت، از ۱۲۰ نمایندۀ منتخب مردم تشکیل شده که دورۀ نمایندگی آنان چهار سال است. رئیس جمهور را کنست و برای یک دورۀ پنج ساله برمی گزیند و رهبر حزب حائز اکثریت سمت نخست وزیری و تشکیل هیئت دولت را برعهده دارد.
مردم و تاریخ. جمعیت فلسطین اشغالی با اعراب ساکن سرزمین های اشغالی ۱۹۴۸ که به اعراب اسرائیل معروفند حدود ۷,۷۵۹,۳۰۰ نفراست (۲۰۱۱)و جمعیت یهودیان این سرزمین کمتر از این میزان و به حدود ۵میلیون نفر می رسد. تراکم نسبی آن۳۷۴.۸ نفر در کیلومتر مربع است. رشد سالانۀ جمعیت این کشور۲.۵ درصد است و یهودیان ۸۳ درصد از جمعیت آن را تشکیل می دهند. ۹۱ درصد از آنان در شهرها به سر می برند زبان رسمی کشور عبری و عربی است. این سرزمین در اصل فلسطین نام داشته و فلسطینی ها ساکنان اصلی آن بوده اند و آنچه امروزه اسرائیل نامیده می شود جز رژیمی اشغالگر که سرزمین فلسطینیان را غصب کرده است، نیست. فلسطین، که تا جنگ جهانی اول بخشی از امپراتوری عثمانی بود، سرزمین مقدس مسلمانان و مسیحیان و یهودیان است. اعراب در جنگ جهانی اول علیه عثمانی ها سر به شورش برداشتند و انگلستان با استفاده از این موقعیت آن جا را به تصرف درآورد و در ۱۹۱۷ طی اعلامیۀ بالفور سرزمین مزبور را میهن ملی یهودیان اعلام داشت. جامعۀ ملل در ۱۹۲۲ ارتباط تاریخی قوم یهود و سرزمین فلسطین را به رسمیت شناخت و سازمان ملل متحد در ۱۹۴۷ قطعنامۀ تقسیم فلسطین را که البته مورد قبول فلسطینیان نبود، صادر کرد. در ۱۵ مه ۱۹۴۸ قیمومت انگلستان بر سرزمین فلسطین پایان یافت و صهیونیست ها (شورای ملّی) که خود فاقد تابعیت فلسطین بودند بلافاصله و در عصر همان روز تشکیل دولتصهیونستی را اعلام داشتند و حتی توصیه سازمان ملل متحد را نیز نادیده گرفتند. این اقدام صهیونیست ها حتی مورد قبول یهودیان بومی فلسطین نیز واقع نشد. صهیونیست ها با توطئه های دامنه دار و اقدامات تروریستی فلسطینیان را از سرزمین آباء و اجدادی شان اخراج و آواره کردند و در این فاجعۀ تاریخی از حمایت و پشتیبانی کشور های غربی به ویژه امریکا و انگلیس برخوردار شدند. کشورهای عرب همسایۀ فلسطین، برای مقابله با این توطئه در مه ۱۹۴۸ به فلسطین اشغالی حمله کردند. یهودیان در این جنگ با تبانی امریکا و سازمان ملل پیروز شدند و ضمن پذیرش آتش بس، پس از چهار هفته آن را شکسته و با حمله به مواضع اعراب سرزمین های بیشتری از فلسطین را اشغال کردند و در ژانویۀ ۱۹۴۹ حدود یک سوم بیشتر از مساحتی را که سازمان ملل متحد با آن موافقت کرده بود به خاک خود ضمیمه کردند. در جنگ ۱۹۶۷ با تبانی امریکا ورژیم صهیونیستیو غفلت اعراب،این رژیمحمله را آغاز کرد. رژیم اشغالگر از زمین و هوا به مصر و اردن، حمله کرد و نیروهای صهیونیست نوار غزه، صحرای سینا تا کانال سوئز و نیز اراضی غرب رود اردن و ارتفاعات جولان متعلق به سوریه را تصرف نمود. جنگ ششم اکتبر ۱۹۷۳ بین سوریه و مصر و رژیم اشغالگر قدس، شورای امنیت سازمان ملل متحد را به وساطت واداشت و این شورا به دو طرف توصیه آتش بس کرد. قرارداد صلح مارس ۱۹۷۹ بین مصر و رژیم اشغالگر که در واشینگتن به امضاء رسیده بود، این رژیم را به تخلیۀ صحرای سینا و تحویل آن به مصر واداشت. تجاوزات و کشتارهای بی رحمانۀ رژیم صهیونیستی علیه ملت فلسطین و نادیده گرفتن حقوق آنان از یک سو، و مقاومت دلیرانۀ فلسطینیان در برابر این تهاجمات از سوی دیگر، از همان آغاز پیدایش رژیم اشغالگر قدس تا این تاریخ همچنان ادامه دارد. حمایت همیشگی و بی دریغ کشورهای غرب به ویژه حمایت بی دریغ دولت امریکا از رژیم صهیونیستی و اقدامات وحشیانۀ او در نسل کشی فلسطینیان نیز همچنان ادامه دارد. این رژیم طی جنگ هایی با کشورهای عرب همسایه خود، مناطقی مانند ساحل غربی رود اردن، با مساحت ۵,۸۶۰ کیلومتر مربع، ارتفاعات جولان، با مساحت ۱,۲۵۰ کیلومتر مربع، نوار غزه، با مساحت ۳۷۸ کیلومتر مربع، و اراضی بیت المقدس، با مساحت ۷۰ کیلومتر مربع، را تصرف کرده و با بی اعتنایی نسبت به تمام قطعنامه های سازمان ملل متحد همچنان به اشغال فلسطین ادامه داده است. کلیۀ کشورهای عربی، به استثنای مصر، و اکثر کشورهای اسلامی غیرعرب از قبیل ایران، پاکستان، اندونزی و مالزی، رژیم اشغالگر قدس را به رسمیت نشناخته اند. امام خمینی (ره) در ۱۳۴۲ش با اشاره به غاصبانه و نامشروع بودن این رژیم، شکل گیری آن را توطئۀ استعمار غرب علیه مسلمانان اعلام کرد و خواستار برچیده شدن این رژیم شد. رهبران آزاداندیش جهان، ازجمله گاندی، نیز شکل گیری استیلای صهیونیستی در سرزمین فلسطین را محکوم و آن را برخلاف عدالت و غیرانسانی خوانده اند. امت عربی و اسلامی با درک عمیق فاجعه، رژیم صهیونیستی را به عنوان زخمی چرکین در قلب جهان اسلام و عرب می دانند. نیز ← فلسطین؛ انتفاضه
اقتصاد. رشد و ثبات اقتصادی فلسطین اشغالی به کمک ها و حمایت های دولت امریکا و جامعۀ یهودیان جهان وابسته است. این کشور در فن کشاورزی به شیوۀ کیبوتص (اشتراکی) پیشرو بوده است و نواحی خشک و کم آب صحرای نقب را به این ترتیب به زیر کشت برده و انتقال آب از کوهستان های شمالی بر بارآوری آن افزوده است. مرکبات، میوه، پنبه، بادام زمینی، سیب زمینی، محصولات جالیزی، موز، ذرت و گندم فرآورده های کشاورزی این کشور را تشکیل می دهند و صید ماهی از آب های ساحلی و حتی اقیانوس اطلس از درآمد قابل توجه آن حکایت دارد. استخراج نمک های گران بهای بروماید و منیزیوم از بحرالمیت و تولید نفت، که ذخیرۀ آن به ۵میلیون بشکه بالغ می شود، منابع طبیعی آن را تشکیل می دهند و فرآوری مواد غذایی و تولید منسوجات، مواد شیمیایی، تایر اتومبیل، وسایل الکترونیکی، کاغذ، پلاستیک، شیشه، سرامیک، مصالح ساختمانی و نیز تجهیزات جنگی و جنگ افزار از اقلام ارزآور صنعتی آن محسوب می شوند. تولید الکتریسیته در فلسطین اشغالی حدود۳۵.۵میلیارد کیلووات ساعت است و مصرف سرانۀ آن به ۵,۴۷۵ کیلووات ساعت می رسد.
حکومت و سیاست. رژیم اشغالگر قدس دارای نظام حکومتی جمهوری چندحزبی با یک نهاد قانون گذاری و فاقد قانون اساسی مدوّن است و پارلمان آن با نام کِنِسِت، از ۱۲۰ نمایندۀ منتخب مردم تشکیل شده که دورۀ نمایندگی آنان چهار سال است. رئیس جمهور را کنست و برای یک دورۀ پنج ساله برمی گزیند و رهبر حزب حائز اکثریت سمت نخست وزیری و تشکیل هیئت دولت را برعهده دارد.
مردم و تاریخ. جمعیت فلسطین اشغالی با اعراب ساکن سرزمین های اشغالی ۱۹۴۸ که به اعراب اسرائیل معروفند حدود ۷,۷۵۹,۳۰۰ نفراست (۲۰۱۱)و جمعیت یهودیان این سرزمین کمتر از این میزان و به حدود ۵میلیون نفر می رسد. تراکم نسبی آن۳۷۴.۸ نفر در کیلومتر مربع است. رشد سالانۀ جمعیت این کشور۲.۵ درصد است و یهودیان ۸۳ درصد از جمعیت آن را تشکیل می دهند. ۹۱ درصد از آنان در شهرها به سر می برند زبان رسمی کشور عبری و عربی است. این سرزمین در اصل فلسطین نام داشته و فلسطینی ها ساکنان اصلی آن بوده اند و آنچه امروزه اسرائیل نامیده می شود جز رژیمی اشغالگر که سرزمین فلسطینیان را غصب کرده است، نیست. فلسطین، که تا جنگ جهانی اول بخشی از امپراتوری عثمانی بود، سرزمین مقدس مسلمانان و مسیحیان و یهودیان است. اعراب در جنگ جهانی اول علیه عثمانی ها سر به شورش برداشتند و انگلستان با استفاده از این موقعیت آن جا را به تصرف درآورد و در ۱۹۱۷ طی اعلامیۀ بالفور سرزمین مزبور را میهن ملی یهودیان اعلام داشت. جامعۀ ملل در ۱۹۲۲ ارتباط تاریخی قوم یهود و سرزمین فلسطین را به رسمیت شناخت و سازمان ملل متحد در ۱۹۴۷ قطعنامۀ تقسیم فلسطین را که البته مورد قبول فلسطینیان نبود، صادر کرد. در ۱۵ مه ۱۹۴۸ قیمومت انگلستان بر سرزمین فلسطین پایان یافت و صهیونیست ها (شورای ملّی) که خود فاقد تابعیت فلسطین بودند بلافاصله و در عصر همان روز تشکیل دولتصهیونستی را اعلام داشتند و حتی توصیه سازمان ملل متحد را نیز نادیده گرفتند. این اقدام صهیونیست ها حتی مورد قبول یهودیان بومی فلسطین نیز واقع نشد. صهیونیست ها با توطئه های دامنه دار و اقدامات تروریستی فلسطینیان را از سرزمین آباء و اجدادی شان اخراج و آواره کردند و در این فاجعۀ تاریخی از حمایت و پشتیبانی کشور های غربی به ویژه امریکا و انگلیس برخوردار شدند. کشورهای عرب همسایۀ فلسطین، برای مقابله با این توطئه در مه ۱۹۴۸ به فلسطین اشغالی حمله کردند. یهودیان در این جنگ با تبانی امریکا و سازمان ملل پیروز شدند و ضمن پذیرش آتش بس، پس از چهار هفته آن را شکسته و با حمله به مواضع اعراب سرزمین های بیشتری از فلسطین را اشغال کردند و در ژانویۀ ۱۹۴۹ حدود یک سوم بیشتر از مساحتی را که سازمان ملل متحد با آن موافقت کرده بود به خاک خود ضمیمه کردند. در جنگ ۱۹۶۷ با تبانی امریکا ورژیم صهیونیستیو غفلت اعراب،این رژیمحمله را آغاز کرد. رژیم اشغالگر از زمین و هوا به مصر و اردن، حمله کرد و نیروهای صهیونیست نوار غزه، صحرای سینا تا کانال سوئز و نیز اراضی غرب رود اردن و ارتفاعات جولان متعلق به سوریه را تصرف نمود. جنگ ششم اکتبر ۱۹۷۳ بین سوریه و مصر و رژیم اشغالگر قدس، شورای امنیت سازمان ملل متحد را به وساطت واداشت و این شورا به دو طرف توصیه آتش بس کرد. قرارداد صلح مارس ۱۹۷۹ بین مصر و رژیم اشغالگر که در واشینگتن به امضاء رسیده بود، این رژیم را به تخلیۀ صحرای سینا و تحویل آن به مصر واداشت. تجاوزات و کشتارهای بی رحمانۀ رژیم صهیونیستی علیه ملت فلسطین و نادیده گرفتن حقوق آنان از یک سو، و مقاومت دلیرانۀ فلسطینیان در برابر این تهاجمات از سوی دیگر، از همان آغاز پیدایش رژیم اشغالگر قدس تا این تاریخ همچنان ادامه دارد. حمایت همیشگی و بی دریغ کشورهای غرب به ویژه حمایت بی دریغ دولت امریکا از رژیم صهیونیستی و اقدامات وحشیانۀ او در نسل کشی فلسطینیان نیز همچنان ادامه دارد. این رژیم طی جنگ هایی با کشورهای عرب همسایه خود، مناطقی مانند ساحل غربی رود اردن، با مساحت ۵,۸۶۰ کیلومتر مربع، ارتفاعات جولان، با مساحت ۱,۲۵۰ کیلومتر مربع، نوار غزه، با مساحت ۳۷۸ کیلومتر مربع، و اراضی بیت المقدس، با مساحت ۷۰ کیلومتر مربع، را تصرف کرده و با بی اعتنایی نسبت به تمام قطعنامه های سازمان ملل متحد همچنان به اشغال فلسطین ادامه داده است. کلیۀ کشورهای عربی، به استثنای مصر، و اکثر کشورهای اسلامی غیرعرب از قبیل ایران، پاکستان، اندونزی و مالزی، رژیم اشغالگر قدس را به رسمیت نشناخته اند. امام خمینی (ره) در ۱۳۴۲ش با اشاره به غاصبانه و نامشروع بودن این رژیم، شکل گیری آن را توطئۀ استعمار غرب علیه مسلمانان اعلام کرد و خواستار برچیده شدن این رژیم شد. رهبران آزاداندیش جهان، ازجمله گاندی، نیز شکل گیری استیلای صهیونیستی در سرزمین فلسطین را محکوم و آن را برخلاف عدالت و غیرانسانی خوانده اند. امت عربی و اسلامی با درک عمیق فاجعه، رژیم صهیونیستی را به عنوان زخمی چرکین در قلب جهان اسلام و عرب می دانند. نیز ← فلسطین؛ انتفاضه
wikijoo: رژیم_اشغالگر_قدس