بری بری

بری بری (به انگلیسی: Beriberi) یک نوع سوءتغذیه است که در اثر کمبود تیامین (ویتامین ب۱) بروز می کند.
بری بری مرطوب: این نوع بری بری بیش تر قلب را تحت تأثیر قرار می دهد و موجب نارسایی قلب و سست شدن دیواره های مویرگ ها می شود. مورد دوم باعث ایجاد ورم در بافت ها می شود. تنگی نفس و افزایش اسید لاکتیک خون از دیگر نشانه های بری بری مرطوب هستند. بری بری مرطوب می تواند موجب مرگ شود.
بری بری خشک: بری بری خشک اعصاب محیطی را تحت تأثیر قرار می دهد و موجب فلجی یک یا چند عضو می شود. از علایم دیگر آن لرزش، سوزش و بی حسی در اعضا و بی اشتهایی است.
تیامین در شکاندن مولکول های قند مانند گلوکز به منظور تولید انرژی نقش مهمی دارد. علاوه بر این، در ساختار غشای سلولی نورون ها نیز وجود دارد. کمبود این ویتامین موجب ابتلا به بری بری و پیدایش علایمی چون خستگی مفرط و اختلال در کارکرد قلب، دستگاه عصبی، ماهیچه ها و دستگاه گوارش می شود.
واژهٔ بری بری از زبان سینهالی گرفته شده است، و به معنای نمی توانم نمی توانم می باشد. معنای این لغت نشانگر ناتوانی افراد شدیداً مبتلا به بری بری در حرکت می باشد.
در قرن نوزدهم و قبل آن، برنج سفید در آسیا غذای اصلی طبقات متوسط محسوب می شد و به همین علت بری بری در میان آن ها شایع بود. در سال ۱۸۸۴، تاکاکی کانهیرو (به انگلیسی: Takaki Kanehiro)، یک پزشک ژاپنی فارغ التحصیل انگلستان که در نیروی دریایی امپراتوری ژاپن عضویت داشت، مشاهده کرد که بری بری در میان ملوانان کم رتبهٔ کشتی که معمولاً جز برنج چیزی نمی خوردند شایع است؛ این در حالی بود که ناوگانان غربی و افسرانی که رژیم غذایی آن ها به شیوهٔ غربیان بود دچار این بیماری نمی شدند. کانهیرو ابتدا گمان می کرد که کمبود پروتئین علت اصلی بری بری است. او با حمایت ناوگان سلطنتی ژاپن تصمیم به انجام آزمایشی برای یافتن علت بیماری کرد. او دو رزم ناو را فراهم کرد، که به کارکنان یکی از آن ها تنها برنج سفید، و دیگری رژیم غذایی شامل گوشت، ماهی، برنج، جو و لوبیا داده می شد. حاصل این آزمایش این بود که از کشتی اول ۱۶۱ نفر دچار بری بری شدند و ۲۵ نفر آن ها جان باختند، در حالی که در کشتی دوم تنها ۱۴ نفر به بری بری دچار بودند و تلفاتی نداشتند.

بِری بِری (beriberi)
نوعی اختلال تغذیه ای. غالباً در نواحی گرمسیری رخ می دهد و ناشی از کمبود ویتامین ب۱ (تیامین) است. بیماری دو شکل دارد: در یکی تجمع آب در بافت ها رخ می دهد، و در دیگری ضعف شدید مشاهده می شود. هر دو شکل منجر به خرابی عصب می شوند و بسیاری از قربانیان براثر نارسایی قلبی می میرند.