معسکر

لشگرگاه، اردوگاه
( اسم ) جای لشکراردوگاه لشکر گاه .
آنکه اردو می زند و مشق می دهد سپاه را و فرمانده اردو و صاحب منصبی که تعیین لشکرگاه می کند .

(مُ عَ کَ ) [ ع . ] (اِ. ) لشگرگاه ، اردوگاه .

معسکر. [ م ُ ع َ ک َ ] ( ع اِ ) لشکرگاه. ( تفلیسی ) ( منتهی الارب ) ( غیاث ) ( آنندراج ). لشکرگاه و اردوگاه و محل عسکر. ( ناظم الاطباء ) :
لشکر جود را به گیتی در
جز کف راد تو معسکر نیست.ولیک گشت هزیمت ز پیش لشکر روم
سپاه زنگ و معسکرش گشت زیر و زبر.در ناف عالمی دل ما جای مهر تست
جای ملک میان معسکر نکوتر است.گرد معسکرت فلک ساخت حنوط اختران
زانکه نجوم ملک را شاه فلک معسکری.پوشندگان خلعت ایمان گه الست
ایمان صفت برهنه سران در معسکرش.عید ملایک است ز لشکرگه ملک
دیوی غلام بوده به دریا معسکرش.- معسکر زدن ؛ لشکرگاه زدن. اردو زدن :
ای خیل ادب صف زده اندر کنف تو
ای علم زده بر در فضل تو معسکر.- معسکر ساختن ؛ لشکرگاه ترتیب دادن. اردوگاه ساختن :
ساحت این هفت کشور برنتابد لشکرش
شاید از خضرای نه چرخش معسکر ساختند.گر مخالف معسکری سازد
طعنه ای در برابر اندازد.|| جای گردهم آیی. ( از اقرب الموارد ). موضع تجمع. ( محیط المحیط ) ( المنجد ).

---

معسکر. [ م ُ ع َ ک ِ ] ( ع ص ) آنکه اردو می زند و مشق می دهد سپاه را و فرمانده اردو و صاحب منصبی که تعیین لشکرگاه می کند. ( ناظم الاطباء ).

لشکرگاه، اردوگاه.