پران

( صفت ) ۱- هر چیز که می پرد پرنده . ۲- در حال پریدن .

پران. [ پ َ ] ( نف ) پرنده. در حال پریدن ( طایر ). و در کلمات مگس پران ، تک پران و نظایر آنها رجوع به رده و ردیف خود و رجوع به پرّان شود.

---

پران. [ پ َرْ را ] ( نف ) هر چیز که پرد. در حال پریدن. پرنده :
چنان دید گودرز یک شب بخواب
که ابری برآمد از ایران پرآب
بر آن ابر پرّان خجسته سروش
بگودرز گفتا که بگشای گوش.ز شاهین و از باز و پرّان عقاب
ز شیر و پلنگ و نهنگ اندر آب
همه برگزیدند فرمان اوی
چو خورشید روشن شدی جان اوی.پی پشه تا پرّ پرّان عقاب
بخشکی چو پیل و نهنگ اندر آب
ز پیمان و فرمان او نگذرد
دم خویش بی رای او [ خدا ] نشمرد.رها نیست از مرگ پرّان عقاب
چه در بیشه شیر و چه ماهی در آب.دگر ره برانگیخت گلگون ز جای
شد آن باره زیرش چو پرّان همای.نهان شدبگرد اندرون آفتاب
پر از خاک شد چشم پرّان عقاب.فرود آرد از ابر پرّان عقاب
نتابد بتندی برو آفتاب.برینسان بیامد بنزدیک مرو
نپرّد بدانگونه پران تذرو.برانگیخت آن بارکش را ز جای
تو گفتی شد آن اسب پرّان همای.زبازوش پیکان چو پرّان شدی
همه در دل سنگ و سندان شدی.کنون گر تو پرّان شوی چون عقاب
وگر برتر آری سر از آفتاب
نبینی همی شاه را جز به روم
که اکنون کهن شدبدان مرز و بوم.بباغ اندرون مرغ پرّان ز جای
نشیند بر آن شاخ کآیدش رای.رسن در گردن یوزان طمع کرد
طمع بسته ست پای باز پرّان.و هندوان [ اسپ را ] تخت پرّان خوانده اند. ( نوروزنامه ).
پرّان خدنگ او به گه حرب و گاه صید
از خون چنان شود که ندانی ز چندنش.تیرها پرّان کمان پنهان و غیب
بر جوانی میرسد صد تیر شیب. || نامه پرّان ( ؟ ) :
از درِ سیّد [ پیغامبر ] سوی گبران رسید
نامه پرّان و بَریدِ روان.

۱. = پراندن
۲. پراننده (در ترکیب با کلمۀ دیگر ): سنگ پران، کبوترپران، مگس پران.
۱. پرنده، آنچه بپرد: رها نیست از مرگ پرّان عقاب / چه در بیشه شیر و چه ماهی در آب (فردوسی: ۸/۱۰۷ ).
۲. (قید ) در حال پریدن.

[موسیقی] ← کمانه کشی پرّان

/peraan/ کشاله ی ران