سمیع

wikifeqh: علیم و در بعضی با کلمه قریب همراه است. و آن از صیغ مبالغه است مثل رحیم و عظیم. سمیع از صفات ذات است و خداوند در ذات خود سمیع است خواه مسموعی باشد یا نه، در اصول کافی باب صفات الذات از امام صادق علیه السلام «لَمْ یَزَلِ اللّهِ عَزَّ وَ جَلَّ رَبَّنا وَالْعِلْمُ ذاتُهُ وَ لا مَعْلُومَ. وَ السَّمْعُ ذاتُهُ وَ لا مَسْمُوعَ وَ الْبَصَرُ ذاتُهُ وَ لا مُبْصَرَ. وَالْقُدْرَةُ وَ لا مُقْدُورَ. فَلَمّا اَحْدَثَ الْاَشْیاءَ وَکانَ «وَجَدَ» الْمَعْلُومُ وَقَعَ الْعِلْمُ مِنْهُ عَلَی الْمَعْلُومِ وَ السَّمْعُ عَلی الْمَسْمُوعِ وَالْبَصَرُ عَلی الْمُبْصَرِ وَ الْقُدْرَةُ عَلَی الْمَقْدُورِ...» در نهج البلاغه خطبه 150 فرموده «السَّمیعُ لا بِاَداةٍ وَالْبَصیرُ لا بِتَفْریقِ آلَةٍ». روایات دیگری نیز در این زمینه هست. صدوق رحمة اللّه در توحید هست. صدوق رحمة اللّه در توحید فرموده: سمیع یعنی اگر مسموعی پیدا شود خدا نسبت به آن سمیع است و ذات خدا سمیع است معنی دیگر آنکه خدا سمیع الدعاء یعنی اجابت کننده دعاست. ابن اثیر درز نهایه گوید6 سمیع آن است که از درک او هیچ مسموعی ولو مخفی هم باشد، فوت نشود خدا بدون گوش، شنواست و آن از صیغ مبالغه است. راغب گوید: مراد از سمیع دانا بودن خداست به مسموعات. به عقیده او . یعنی دانست خدا کلام زنی را که با تو درباره شوهرش مجادلع می‏کرد. ، .