زربین، سرو (
نام علمی: Cupressus sempervirens) گونه ای از درختان همیشه سبز، از دسته مخروطیان (Pinophyta) ردهٔ ناژویان (Pinopsida)، راستهٔ کاجیان (Pinales)، تیرهٔ سروها (Cupressaceae)، سردهٔ سرو ناز (Cupressus) است.
ویکی پدیای انگلیسی.
باغ ایرانی
جزیره ای، محمدحسین (۱۳۷۹)، جنگل کاری در خشکبوم، تهران: دانشگاه تهران، مؤسسهٔ انتشارات و چاپ، ص. ۴۵۰ ص٫
زربین درختی است کندرشد،
سوزنی برگ، همیشه سبز، به ارتفاع ۳۰–۲۰ متر، مخروطی شکل، دارای گل های مخروطی لیمویی رنگ که در اواسط بهار شکغته می شوند.زربین از قسمت های برگ، جوانه، گل آذین، پوست و میوه که از فندق درشت تر است، تشکیل شده است.پوست شاخه های جوان این درخت سبز تیره تا روشن و در یک ساله ها قهوه ای روشن تا قرمز است، اما در چند ساله ها به رنگ قهوه ای تیره، صاف یا پولکدار می باشد.همچنین پوست تنه درخت الیافدار وشیارهای آن به صورت شبکه ای درهم رفته، چروکیده و عمیق است.«سرو زربین» درخاک عمیق گلدانی (باغچه ای) – آهکی و در آب وهوای معتدل مدیترانه ای رشد می کند. نیاز آبی کم تا متوسط دارد یعنی مقاوم به خشکی است. این درختان نسبت به هرس و قطع شاخه های جوان وانتهایی حساسند.کوتاه سخن، زربین درختی بردبار، کم نیاز، کاملاً روشنایی پسند و آهک دوست است.
تکثیر زربین با تخم، در اسفند ماه یا قلمه در خاک شنی، در شهریور ماه و در گلخانه صورت می گیرد. سرو زربین در سن ۱۰سالگی شروع به تولید مخروط و تخم می کند و دوره تخم بندی آن تقریباً همه ساله است. قوه نامیه تخم ها ضعیف بوده ولی دوام حیاتی آن ها بین ۴–۱ سال است. از آنجایی که تقریباً تخم ها فاقد قوه نامیه هستند این مسئله باید در میزان تخم مصرفی درواحد سطح در هنگام کاشت مورد توجه قرار گیرد. میوه ها را از قسمت خارجی تاج جمع آوری می کنند. بهتر است که میوه ها را پس از چیدن برای حدود ۲ ماه در محیطی با دمای معتدل نگهدای نمود.
سابقاً، گونهٔ سرو زربین (C. sempervirens) را گاه به دو جوره تقسیم می کردند: