رامیان

رامیان . (اِخ ) اصفهانی . میرزا محمدعلی فرزند عبداﷲ طبیب نزد برادر بزرگ خویش پزشکی آموخته و طبابت می کرده وگاهی شعر نیز می سروده است . و صاحب آتشکده با وی ملاقات کرده است . بنا بنوشته ٔ آذر این بیت از اوست :
صبح است و فصل گل می بارانم آرزوست
دیدار یار و صحبت یارانم آرزوست .
رجوع به آتشکده ٔ آذر چ بمبئی ص 378 شود.

رامیان . (اِخ ) مؤلف حدودالعالم گوید: شهری است بر سر تلی عظیم و اندر وی اندکی مسلمانند و ایشان را سالهاری خوانند و دیگر همه بت پرستانند و آنجا برده ٔ هندو و جهاز هندوان افتد بسیار، و سلطان وی از قبل امیر مولتان است و بر در شهر بتخانه ای است و اندر او بتی است رویین بزر آگنده و آنرا بزرگ دارند و هر روز گرد این بت برآیند با طبل و دف و پای کوفتن . (از حدود العالم ).

رامیان . (اِخ ) از بلوکات استرآباد (گرگان ) است که دارای 34 آبادی و 9 فرسخ مساحت میباشد. مرکز آن رامیان و حدود آن بشرح زیر است : از شمال به صحرای ترکمن و حاجی لر، از جنوب بکوهستان شاهرود و بسطام و از خاور به فندرسک محدود است . جمعیت تقریبی بلوک 8445تن میباشد. (از جغرافیای سیاسی کیهان ص 310). دیه های رامیان عبارتند از: گل چشمه (سابقاً دره ویه نامیده میشده ) اسپرنجان ، جوزچال ، کبودچشمه ، خاندوز، کومیان ،لیرو، میرمحله ، نرگس چال ، نوده اسماعیل خان «118» (نوده میر سعداﷲخان ) (نوده علی نقی خان )، پاقلعه ، پلرم رامیان (در ناحیه ای که محصور بدو تپه ٔ مستور از جنگل است بنام کوه خوش ییلاق )، زری ، سیدکلا، سوخته سرا، توران ، وطن . کوههای رامیان عبارتند از: آسمیان که قلعه ٔ پوران درآنجاست ، نیلاکوه در جنوب چکور. در میان ایندو محلی است که تپه ٔ تخت رستم در آنجاست ؛ این کوه گاهی ماران کوه و ایلان کوه خوانده میشود. قلعه ٔ ماران ، در میان چمنزاری واقع است و راه باریکی که بآنجا منتهی میشود در مقابل مهاجمان به آسانی قابل دفاع است . (از ترجمه ٔ سفرنامه ٔ مازندان و استرآباد رابینو ص 171).

رامیان . (اِخ ) قصبه ٔ مرکز بخش رامیان از شهرستان گرگان است . این قصبه در 78هزارگزی خاور گرگان و 6هزارگزی جنوب شوسه ٔ گرگان ، گنبد قابوس واقع شده ، مختصات جغرافیایی آن بشرح زیر است : طول 55 درجه و 9 دقیقه و عرض 37 درجه و یک دقیقه . هوای آن کوهستانی معتدل و مرطوب است و آب آن از رودخانه ٔ قره چای و چشمه و قنات تأمین میشود. محصول آن برنج و غلات و توتون و سیگار و ابریشم و صیفی و لبنیات ، و پیشه ٔ مردم کشاورزی و دامپروری است . راه آن شوسه است . صنایع دستی زنان بافتن انواع پارچه های ابریشمی و نخی است . در مرکز قصبه ، فلکه ای وجود دارد که مغازه ها و دکاکین قصبه در این محل واقع شده . خیابان شمالی آن براه شوسه منتهی میشود. بناهای معظم و باشکوه املاک ، دبستان و مؤسسه ٔ کشاورزی که ازبناهای دوره ٔ رضاشاه است در طول این خیابان واقع شده است . از ادارات دولتی ، بخشداری ، بهداری ، آمار، پاسگاه ژاندارمری ، دارایی در این قصبه وجود دارد. جمعیت آن در حدود 4500 تن است و در زمان صفویه باین ناحیه کوچ داده شده اند. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 3).