نگو دین دیم

نگو دین دیم ژان باپتیست (Ngô Đình Diệm Jean Baptiste) (زادهٔ ۱۹۰۱ - درگذشته ۱۹۶۳) سیاست مدار ویتنامی است که از سال ۱۹۵۵ تا ۱۹۶۳ نخستین رئیس جمهور ویتنام جنوبی بود. او در انتخابات ۱۹۵۵ توانست ۴۵۰۰۰۰ رای از کل ۶۰۰۰۰۰ رای ماخوذ شده برای همه پرسی را کسب نماید و دیکتاتوری دست راست خود را در ویتنام جنوبی آغاز کند.
نظام کاتولیک مذهب نگو دین دیم در سال ۱۹۶۳ افراشتن پرچم بودایی را به هنگام جشن بودایی وساک ممنوع اعلام کرد. اعتراضات به این اقدام به کشته شدن ۹ تن از معترضان غیرنظامی به دست نظامیان حکومتی انجامید.
این تحولات که به بحران بودایی معروف است سرانجام به جنبش بزرگ مردمی و یک کودتای نظامی توسط ارتش جمهوری ویتنام در سال ۱۹۶۳ انجامید که به کشته شدن نگو دین دیم منجر شد.
Borthwick, Mark (1998). Pacific Century: The Emergence of Modern Pacific Asia. Westview Press. ISBN 0-8133-3471-3.

نِگو دین دیِم (۱۹۰۱ـ۱۹۶۳)(Ngo Dinh Diem)
نِگو دین دیِم
دولتمرد ویتنامی، رئیس جمهور ویتنام جنوبی (۱۹۵۵ـ۱۹۶۳). او به کمک امریکا متکی بود، ولی توانست مخالفت داخلی را تا ۱۹۶۰ـ۱۹۶۱ سرکوب کند، و در آن زمان جبهۀ آزادی بخش ملی تحت رهبری کمونیست ها (ویت کنگ) مبارزۀ چریکی را علیه حکومت او آغاز کرد و او مجبور شد حمایت بیشتر امریکا را درخواست کند که این امر به جنگ ویتنام انجامید. پیکار وی بر ضد بوداییان مبارز ناآرامی هایی را برانگیخت و سرانجام افسران ناراضی ارتش او را کشتند. نگو دین دیم در استان کوانگ بین، شمال ویتنام، در یک خانوادۀ بلند پایۀ کاتولیک زاده شد. به خدمت دولت درآمد و در ۱۹۳۳ مدت کوتاهی وزیر داخله حکومت اصلاح شدۀ بائو دائی (۱۹۱۳ـ۱۹۹۷)، امپراتور آنام، بود. در ۱۹۴۵ به اسارت نیروهای کمونیست هوشی مین درآمد، ولی از دولت ویت مین در شمال حمایت نکرد و به تبعید رفت. در ۱۹۵۴، به درخواست بائو دائی و با حمایت امریکا، اندک زمانی پیش از تقسیم کشور طبق قرارداد ژنو، نخست وزیر کشور ویتنام شد. در ۱۹۵۵ دیم، پس از آن که چندین تلاش برای برکناری خود را ناکام گذاشت، یک همه پرسی برگزار کرد که به تأسیس جمهوری ویتنام در جنوب با ریاست جمهوری او، و سرنگونی بائو دائی انجامید. دیم حاضر نشد بر طبق قرارداد ژنو در ۱۹۵۶، انتخابات آزاد برای تشکیل حکومت ملی برگزار کند، و به جای آن رژیم خودکامه و منفور خود را برقرار ساخت. حمایت او از کاتولیک ها خشم اکثریت بودایی جنوب را برانگیخت و خودداری اش از انجام اصلاحات ارضی به افزایش نفوذ کمونیسم منجر شد. گرچه دیم برای بقای اقتصادی ویتنام جنوبی به حمایت امریکا وابستگی کامل داشت، و در حالی که مخاصمات با شمال بیش از پیش افزایش می یافت، وی از رایزنی با امریکا دربارۀ ادارۀ جنگ سرباز زد. در ۱۹۶۳، پس از سرکوب شورش بوداییان در هوئه و سایگون توسط دیم، امریکا یی ها از ترس آن که انزجار مردم از وی مانع از تلاش آنان برای غلبه بر کمونیست ها شود، حمایت خود را از او سلب کردند. اندک زمانی بعد، او به قتل رسید.