دستگاه تنفس مصنوعی

دستگاه تنفّس مصنوعی یا وِنتیلاتور (به انگلیسی: Medical ventilator) دستگاهی است که کار تنفس را برای بیمارانی که به طور موقت یا دائم دچار مشکلات تنفسی هستند انجام می دهد. به عبارت دیگر در ریه می دمد و درنگ می کند و بازدم خودبخود انجام می شود. آغاز تهویهٔ مصنوعی با لوله گذاری تراشه فراهم می شود. پس از آن با استفاده از دستگاه های پیشرفته که امروزه تحت کنترل ریز پردازندهها هستند تنفس مصنوعی برای بیمار شروع می شود.
احیای قلبی ریوی
کما
بخش مراقبت های ویژه
Mechanical ventilation ویکی پدیای انگلیسی
تاریخچهٔ تنفس مصنوعی به حدود ۸۷۰ سال پیش از میلاد مسیح برمی گردد. در سال ۱۵۳۰ پاراسلسوسِ سوئیسی، با به کاربردن دَم آهنگری و گذاشتن آن در دهان بیمار و دمیدن آن، به ریه ها هوا رساند. فارست برد آمریکایی نخستین دستگاه تنفس مصنوعی مدرن بنام Bird Mark 7 را در دوران جنگ جهانی دوم ابداع کرد. در ایران کاربرد ونتیلاتور پیشینه ای بیش از ۵۰سال دارد. از نخستین دستگاه ها دستگاهی بود که ساخت شرکت بِنِت است. امروزه پیشرفته ترین مدل این سازو کارها در بیمارستان های ایران به کار می رود.
امروزه انواع گوناگونی از وِنتیلاتورها در دسترسند. انتخاب وِنتیلاتور بستگی به شدت روند بیماری، طول مدت حمایت تهویه ای، سطح هشیاری بیمار، امکانات بیمارستان و… دارد. پس ماشین های تهویهٔ مصنوعی به دو نوع دسته بندی می شوند:
نخستین ماشین های تهویهٔ مصنوعی ای که اولین بار در همه گیری فلج اطفال طرح ریزی و ساخته شدند و مورد استفاده قرار گرفتند. این وِنتیلاتورها به شکل محفظه ای هستند که تمامی اطراف قفسهٔ سینه یا بدن (به جز سر و گردن) را می پوشانند. در زمان دَم، هوای درون محفظه تخلیه شده، منجر به ایجاد فشار منفی در درون محفظه گردیده، پس از آن موجب کشیده شدن دیوارهٔ قفسهٔ سینه به بیرون و اتساع آن می شود.