کیمیاگر

کیمیاوی القرون الوسطی

کسی که به علم کیمیااشتغال داشته باشدکیمیاگری:شغل وعمل کیمیاگر
( صفت ) ۱ - آنکه فلزات ناقص را بفلزات کاملتر تبدیل کند : کیمیاگر ز غصه مرده و رنج ابله اندر خرابه یافته گنج . ( سعدی ) ۲ - مکار حیله گر . ۳ - عاشق .

(گَ ) [ یو - فا. ] (ص فا. ) کسی که به علم کیمیا اشتغال داشته باشد.

کیمیاگر. [ گ َ ] ( ص مرکب ) کسی که اکسیر می سازد. ( ناظم الاطباء ). آنکه فلزات ناقص را به فلزات کاملتر تبدیل کند. ( فرهنگ فارسی معین ). مَشّاق. اکسیری. ( از یادداشت به خط مرحوم دهخدا ) :
اقبال شاه گوید من کیمیاگرم
کز خاک و گل به دولت او کیمیا کنم.آفتاب است کیمیاگر و پس
واصلی صانعی قوی تأثیر.کسی را بود کیمیا درنورد
که او عشوه کیمیاگر نخورد. اکسیری صبح کیمیاگر
کرد از دم خویش خاک را زر. کیمیاگر ز غصه مرده و رنج
ابله اندر خرابه یافته گنج. طلبکار باید صبور و حمول
که نشنیده ام کیمیاگر عجول. معنی حل طلق حلول قناعت است
این نکته یادگیر که من کیمیاگرم.|| مکار. حیله گر. ( فرهنگ فارسی معین ). مکار. || عاشق. ( ناظم الاطباء ). کنایه از عاشق. ( فرهنگ فارسی معین ). || شیمیست . اَخلاطی. ( یادداشت به خط مرحوم دهخدا ).

کسی که به علم کیمیا اشتغال داشته باشد: کیمیاگر به غصه مرده و رنج / ابله اندر خرابه یافته گنج (سعدی: ۸۴ ).