رشته عمرانمهندسی عمران یکی از شاخه های مهندسی است، که به طراحی، نگهداری و ساخت سازه های مصنوعی شامل جاده ها، پل ها، کانال ها، سدها و ساختمان ها می پردازد. از لحاظ قدمت، مهندسی عمران پس از مهندسی جنگ، دومین نظام مهندسی به شمار می آید و امروزه مهندسی عمران، حد واصل مهندسی نظامی و مهندسی غیرنظامی محسوب می گردد. مهندسی محیط زیست، مهندسی ژئوتکنیک، ژئوفیزیک، ژئودزی، مهندسی حمل و نقل، علوم زمین، علوم جوی، مهندسی قانونی، مهندسی شهری، مهندسی هیدرولیک، علم مواد، مهندسی سازه های دریایی، مدیریت سواحل، نقشه برداری و مهندسی سازه از جمله شاخه های علمی هستند که به بهبود پروژه های مهندسی عمران کمک می کنند.
مهندس عمران
مهندسی و مدیریت ساخت
نقشه (فنی)
مهندسی راه آهن
انجمن مهندسان عمران آمریکا
مقررات ملی ساختمان
آغاز فعالیت های مهندسی عمران احتمالاً بین ۴۰۰۰ تا ۲۰۰۰ سال پیش از میلاد مسیح و در مصر باستان و میان رودان بوده است. هنگامی که انسان ها زندگی عشایری را رها کردند؛ نیاز به ساخت وساز جهت تأمین سرپناه پدید آمد. در همان زمان گسترش حمل ونقل به نحو فزاینده ای اهمیت یافت و به اختراع چرخ و همچنین آغاز دریانوردی منجر شد.تا پیش از دوران مدرن، تفاوت واضحی بین مهندسی عمران و معماری وجود نداشت؛ و اغلب از این دو عنوان به جای یک دیگر استفاده می شد.
از ساخت هرم های مصری (۲۷۰۰–۲۵۰۰ پیش از میلاد) می توان به عنوان اولین نمونه از ساخت سازه های عظیم یاد کرد. از دیگر سازه های تاریخی عمرانی می توان به سامانهٔ مدیریت آب قنات در ایران باستان (با قدمت بیش از ۳۰۰۰ سال)، پارتنون در یونان باستان (۴۴۷–۴۳۸ پیش از میلاد)، جادهٔ آپیا در روم باستان (۳۱۲ پیش از میلاد) و دیوار بزرگ چین (۲۲۰ پیش از میلاد) اشاره کرد.
از آغاز وجود بشر مهندسی یک نمود از زندگی بوده است. اولین تمرین های مهندسی عمران ممکن است از ۲۰۰۰ تا ۴۰۰۰ قبل از میلاد مسیح در مصر باستان و بین النهرین، وقتی انسان کوچ نشینی را ترک کرد آغاز شده باشد، که بنابر علت نیاز به ساختمان برای پناهگاه بوده است. در این مدت حمل و نقل به به طور فزاینده مهم شد و موجب پیشرفت چرخ و کشتیرانی شد، ساختار اهرام در مصر (در حدود ۲۵۰۰ تا ۲۷۰۰ سال پیش از میلاد مسیح) می تواند به عنوان اولین سازهٔ پی ریزی شده در نظر گرفته شود. دیگر ساختمان های باستانی مهندسی عمران شامل: پارتنون (معبد خدای اتنا در اتن) بوسیلهٔ ایکتینوس (معمار) در یونان باستان(۴۴۷ تا ۴۳۸ سال قبل از میلاد مسیح)-راه اپین بوسیلهٔ مهندسین رومی (حدود ۳۱۲ سال قبل از میلاد) -دیوار بزرگ چین بوسیلهٔ جنرال امتیانگ تحت امر امپراتور چین کین چی هانگ (حدود ۲۲۰ سال قبل از میلاد) و گنبدهای ساخته شده در سریلانکای باستان مثل جتاوارانامایا و آبیاری وسیعی که در آنورادهاپورا کار می کند. رومی ها سازه های مهندسی را در پهنهٔ امپراتوری خود توسعه دادند، که به طور خاص شامل قنات-دستگاه عمارت اجاره نشینی-بندرها و برج ها سدها و راه ها است. تا عصر مدرن هیچ تمایزی بین مهندسی عمران و معماری نبود و اصلاح های مهندسی و معماری به طور عمده تفاوت های جغرافیایی بود که به یک فرد اشاره می کرد و قابل معاوضه بود. در قرن ۱۸ واژهٔ مهندسی عمران برای تمیز دادن از مهندسی نظامی استفاده شد. (هم چنین ببینید تاریخ مهندسی ساختمانی را) اولین کسی که خودش را به عنوان مهندس عمران معرفی کرد جان اسمیتون بود کسی که «ادی استون لایت هوس» را ساخت. در سال ۱۷۷۱ اسمیتون و برخی از همکارانش جامعهٔ مهندسین عمران را تشکیل دادند. یک گروه از رهبران این حرفه که به صورت غیررسمی سر شام یکدیگر را ملاقات کردند. به هر حال مدرک بعضی دیدارهای تکنیکی وجود داشت که ثابت می کرد آن کمی بیشتر از یک جامعهٔ دسته جمعی بود. در سال ۱۸۱۸ مؤسسهٔ مهندسین عمران در لندن تأسیس شد و در ۱۸۲۰ مهندس برجسته توماس تلفورد رئیس دانشگاه شد. در سال ۱۸۲۸ مؤسسه یک پروانهٔ سلطنتی دریافت کرد که به صورت رسمی مهندسی عمران را یک حرفه شناخت. پروانه تعریف کرد، مهندسی عمران را هنر هدایت کردن منابع بزرگ قدرت در طبیعت برای استفاده و آسودگی انسان و به عنوان ابزار تولید و ترافیک در ایالت ها، هر دو برای داد و ستد داخلی و خارجی و به عنوان کاربردی در ساخت راه ها، برج ها، قنات ها، کانال ها هدایت کنندهٔ رودخانه و لنگر گاه ها برای معاملهٔ داخلی و تبادل و در ساخت بندرها لنگر گاه ها آب بند موج شکن و فانوس دریایی و در هنر هدایت به وسیلهٔ قدرت ساختگی به منظور تجارت و در ساخت و کاربرد ماشین آلات و زه کشی شهرهای کوچک و بزرگ. اولین دانشگاه خصوصی برای تدریس مهندسی عمران در ایالات متحده آمریکا دانشگاه نورویچ بود که در سال ۱۸۱۹ به وسیلهٔ کاپیتان آلدرن پارتریج تأسیس شد. اولین مدرک مهندسی عمران در ایالات متحده در سال ۱۸۳۵ به وسیلهٔ مؤسسهٔ رنسلر پلی تکنیک داده شد. اولین مدرکی مانند این که به یک زن داده شد به وسیلهٔ دانشگاه کرنل به نورا استانتون بلیچ در سال ۱۹۰۵ داده شد.
مهندس عمران
مهندسی و مدیریت ساخت
نقشه (فنی)
مهندسی راه آهن
انجمن مهندسان عمران آمریکا
مقررات ملی ساختمان
آغاز فعالیت های مهندسی عمران احتمالاً بین ۴۰۰۰ تا ۲۰۰۰ سال پیش از میلاد مسیح و در مصر باستان و میان رودان بوده است. هنگامی که انسان ها زندگی عشایری را رها کردند؛ نیاز به ساخت وساز جهت تأمین سرپناه پدید آمد. در همان زمان گسترش حمل ونقل به نحو فزاینده ای اهمیت یافت و به اختراع چرخ و همچنین آغاز دریانوردی منجر شد.تا پیش از دوران مدرن، تفاوت واضحی بین مهندسی عمران و معماری وجود نداشت؛ و اغلب از این دو عنوان به جای یک دیگر استفاده می شد.
از ساخت هرم های مصری (۲۷۰۰–۲۵۰۰ پیش از میلاد) می توان به عنوان اولین نمونه از ساخت سازه های عظیم یاد کرد. از دیگر سازه های تاریخی عمرانی می توان به سامانهٔ مدیریت آب قنات در ایران باستان (با قدمت بیش از ۳۰۰۰ سال)، پارتنون در یونان باستان (۴۴۷–۴۳۸ پیش از میلاد)، جادهٔ آپیا در روم باستان (۳۱۲ پیش از میلاد) و دیوار بزرگ چین (۲۲۰ پیش از میلاد) اشاره کرد.
از آغاز وجود بشر مهندسی یک نمود از زندگی بوده است. اولین تمرین های مهندسی عمران ممکن است از ۲۰۰۰ تا ۴۰۰۰ قبل از میلاد مسیح در مصر باستان و بین النهرین، وقتی انسان کوچ نشینی را ترک کرد آغاز شده باشد، که بنابر علت نیاز به ساختمان برای پناهگاه بوده است. در این مدت حمل و نقل به به طور فزاینده مهم شد و موجب پیشرفت چرخ و کشتیرانی شد، ساختار اهرام در مصر (در حدود ۲۵۰۰ تا ۲۷۰۰ سال پیش از میلاد مسیح) می تواند به عنوان اولین سازهٔ پی ریزی شده در نظر گرفته شود. دیگر ساختمان های باستانی مهندسی عمران شامل: پارتنون (معبد خدای اتنا در اتن) بوسیلهٔ ایکتینوس (معمار) در یونان باستان(۴۴۷ تا ۴۳۸ سال قبل از میلاد مسیح)-راه اپین بوسیلهٔ مهندسین رومی (حدود ۳۱۲ سال قبل از میلاد) -دیوار بزرگ چین بوسیلهٔ جنرال امتیانگ تحت امر امپراتور چین کین چی هانگ (حدود ۲۲۰ سال قبل از میلاد) و گنبدهای ساخته شده در سریلانکای باستان مثل جتاوارانامایا و آبیاری وسیعی که در آنورادهاپورا کار می کند. رومی ها سازه های مهندسی را در پهنهٔ امپراتوری خود توسعه دادند، که به طور خاص شامل قنات-دستگاه عمارت اجاره نشینی-بندرها و برج ها سدها و راه ها است. تا عصر مدرن هیچ تمایزی بین مهندسی عمران و معماری نبود و اصلاح های مهندسی و معماری به طور عمده تفاوت های جغرافیایی بود که به یک فرد اشاره می کرد و قابل معاوضه بود. در قرن ۱۸ واژهٔ مهندسی عمران برای تمیز دادن از مهندسی نظامی استفاده شد. (هم چنین ببینید تاریخ مهندسی ساختمانی را) اولین کسی که خودش را به عنوان مهندس عمران معرفی کرد جان اسمیتون بود کسی که «ادی استون لایت هوس» را ساخت. در سال ۱۷۷۱ اسمیتون و برخی از همکارانش جامعهٔ مهندسین عمران را تشکیل دادند. یک گروه از رهبران این حرفه که به صورت غیررسمی سر شام یکدیگر را ملاقات کردند. به هر حال مدرک بعضی دیدارهای تکنیکی وجود داشت که ثابت می کرد آن کمی بیشتر از یک جامعهٔ دسته جمعی بود. در سال ۱۸۱۸ مؤسسهٔ مهندسین عمران در لندن تأسیس شد و در ۱۸۲۰ مهندس برجسته توماس تلفورد رئیس دانشگاه شد. در سال ۱۸۲۸ مؤسسه یک پروانهٔ سلطنتی دریافت کرد که به صورت رسمی مهندسی عمران را یک حرفه شناخت. پروانه تعریف کرد، مهندسی عمران را هنر هدایت کردن منابع بزرگ قدرت در طبیعت برای استفاده و آسودگی انسان و به عنوان ابزار تولید و ترافیک در ایالت ها، هر دو برای داد و ستد داخلی و خارجی و به عنوان کاربردی در ساخت راه ها، برج ها، قنات ها، کانال ها هدایت کنندهٔ رودخانه و لنگر گاه ها برای معاملهٔ داخلی و تبادل و در ساخت بندرها لنگر گاه ها آب بند موج شکن و فانوس دریایی و در هنر هدایت به وسیلهٔ قدرت ساختگی به منظور تجارت و در ساخت و کاربرد ماشین آلات و زه کشی شهرهای کوچک و بزرگ. اولین دانشگاه خصوصی برای تدریس مهندسی عمران در ایالات متحده آمریکا دانشگاه نورویچ بود که در سال ۱۸۱۹ به وسیلهٔ کاپیتان آلدرن پارتریج تأسیس شد. اولین مدرک مهندسی عمران در ایالات متحده در سال ۱۸۳۵ به وسیلهٔ مؤسسهٔ رنسلر پلی تکنیک داده شد. اولین مدرکی مانند این که به یک زن داده شد به وسیلهٔ دانشگاه کرنل به نورا استانتون بلیچ در سال ۱۹۰۵ داده شد.
wiki: مهندسی عمران