و ان یکاد

آیه و ان یکاد آیه ۵۱ و ۵۲ سوره قلم است.
وَإِن یَکَادُ الَّذِینَ کَفَرُوا لَیُزْلِقُونَکَ بِأَبْصَارِهِمْ لَمَّا سَمِعُوا الذِّکْرَ وَیَقُولُونَ إِنَّهُ لَمَجْنُونٌ ﴿۵۱﴾ وَمَا هُوَ إِلَّا ذِکْرٌ لِّلْعَالَمِینَ ﴿۵۲﴾
و همانا نزدیک است کافران هنگامی که قرآن را می شنوند، با چشم هایشان تو را به زمین بزنند و می گویند: او مجنون است؛ حال آن که آن جز اندرزی برای جهانیان نیست.
°
از وحید الله وردی آمده منظور این است که دشمنان به هنگامی که آیات با عظمت قرآن را از تو می شنوند، به قدری خشمگین و ناراحت می شوند، و با عداوت به تو نگاه می کنند که گویی می خواهند تو را با چشم های خود بر زمین افکنند و نابود کنند؛ و نیز گفته اند که این کنایه از نگاه های بسیار غضب آلود است مثل اینکه می گوییم فلان کس آن چنان بد به من نگاه کرد که گویی می خواست مرا با نگاهش بخورد یا بکشد.
در مقابل برخی مفسّران، این آیه را دربارهٔ چشم زخم دانسته و با نقل روایاتی مبنی بر واقعیّت داشتن چشم زخم، درصدد اثبات آن برآمده اند. اینان برآنند که مقصودِ آیه، چشم زخم کافران به پیامبر اسلام است که می خواستند با چشمان خود، او را از بین ببرند؛