طول عمر

عمر طولانی یا دیرزیستی به زندگی طولانی اشاره دارد، به ویژه زمانی که شخص یا چیزی بیش از انتظار دوام آورده باشد. در مورد عمر دراز غیرحیوانی مثلاً یک درخت کهن بیشتر واژه دیرپایی استفاده می شود.
در ژانویه ۲۰۱۳ پژوهشگران آمریکایی گزارش دادند ژنی که حامل ویژگی ها و صفات شخصیتی افراد است با طول عمر شخص نیز در ارتباط است.
در سال ۲۰۱۴، نتایج سه تحقیق جداگانه در آمریکا نشان داد که تزریق خون جوان می تواند برخی آثار پیری را از مغز، قلب و ماهیچه های موش پاک کند. در یکی از این تحقیقات که کار مشترک دانشگاه های کالیفرنیا و استنفورد بود، تزریق خون موش های جوان به موش های پیر، توانایی موش های پیر را در یادآوری و یادگیری افزایش داد و قدرت و استقامت عضلانی موش های پیر را بیشتر کرد. به گفته محققان، اکنون شواهد به قدر کافی محکم هستند که آزمایش و به کارگیری آن را در انسان موجه کند: «چیزی در خون جوان وجود دارد که می تواند نقایص مغز پیر را برطرف کند»
محققان ایالت متحد به نتایجی در مورد طول عمر دسترسی پیدا کرده اند پژوهشگران و محققان در مورد بزرگ بودن مچ پا و دور بازو بیشتر از افرادی که دور بازو و مچ پای معمولی هستند دچار بیماری های قلبی می شوند و این اطلاعات بروی ۶۰۰ بیمار مسن بالای ۶۰ سال در طول ۱۰ سال تحقیق به دست آمده است و در مجله مجله American Journal of Cardiology به چاپ رسید.
امروزه گرایش به عمر طولانی باعث پژوهش در زمینه یافتن روش های تمدید حیات شده است. دیرزیستی نه فقط موضوعی برای جامعهٔ علمی، بلکه برای داستان های علمی تخیلی و رمان های تخیّلی نیز بوده است.
با توجه به آمار تولد نادرست یا ناقص، دشواری های زیادی در تصدیق درازترین طول عمر بشر با استانداردهای تأییدی امروزی وجود دارد. داستان ها، افسانه ها و فرهنگ عامه پیشنهاد یا ادعای طول عمرهایی را در گذشته یا آینده کرده اند که بسیار طولانی تر از آن هایی که با استانداردهای امروزی تأیید شده هستند.
وزن بدن رابطه مستقیمی با ابتلا به بیماری های از قبیل میزان بالای چربی در بدن باعث فشار آمدن بیشتر بر قلب برای پمپاژ خون و اکسیژن رسانی به اعضای بدن می شود و با افزایش سن توده های عضلانی از بین می رود و به چربی تبدیل می شود و این چربی ها در دور شکم مچ پا و ساقها جمع می شود و باعث بیماری های از قبیل فشار خون، افزایش چربی خون و ابتلا به بیماری های قلبی عروقی می شود و کسانی که در سن جوان به دنبال تناسب اندام و افزایش حجم بدن به دنبال خوردن قرص و مکمل های غذایی می باشند از بالا رفتن سن غافل می باشندو بیماری ها ی که با تبدیل شدن عضلات به چربی خود را درمعرض بیماری قرار می دهند.

طول عُمر (life span)
مدت زمان بین تولد و مرگ موجود زنده. این مدت بسیار متغیر است و احتمالاً در هرگونه از جانداران، حداکثری برای طول عمر وجود دارد. طول عمر هر جاندار به فشارهای محیطی، ازجمله فراهم بودن غذا، سرپناه، آب وهوا و موجودات شکارچی، تغییرات شرایط جسمی، ازجمله سوانح و بیماری، و وراثت بستگی دارد. فرزندان موجوداتی که عمری طولانی تر از هم نوعان خود داشته اند، در شرایط مناسب طول عمر بیشتری دارند. در موجودات تک یاخته ای که با تقسیم تکثیر می شوند، مفهوم طول عمر تا حدّی کم رنگ است، زیرا این موجودات به صورت نامحدود تقسیم می شوند و زنده می مانند. در این موارد، می توان به صورت قراردادی فاصله بین دو تقسیم را در حکم طول عمر درنظر گرفت. این نوع تخمین برای موجوداتی که به روش جنسی تولیدمثل می کنند، پذیرفته نیست. در اغلب گونه های جانداران، با درنظرگرفتن حداکثر عمر مشاهده شده بین اعضای هرگونه، حداکثر طول عمر را تخمین می زنند. حداکثر طول عمر انسان ۱۱۵ تا ۱۵۰ سال است. در بسیاری از حیوانات، حداکثر طول عمر با درنظرگرفتن مدت زندگی در اسارت تخمین زده شده است، ولی باید توجه داشت که در این حالت وجود شرایط مناسب زیست، ازجمله فراهم بودن غذا و سرپناه و نبودن حیوانات شکارچی باعث طولانی شدن دورۀ زندگی می شود. به نظر می رسد طول عمر مهره داران از یک سال، در نوعی جونده کوچک، تا ۱۷۷ سال، در نوعی لاک پشت بزرگ، متغیر است. در بین پستانداران، طول عمر انسان از همه بیشتر است و اصولاً، طول عمر بی مهرگان کوتاه تر از مهره داران است. با این همه، برخی از انواع سوسک ها و حلزون ها حدود ۳۰ سال عمر می کنند. حداکثر طول عمر انسان بیش از ۱۰۰ سال است و متوسط طول عمر انسان را حدود ۷۰ سال می دانند. در قرن ۱۸، متوسط طول عمر انسان ۳۰ سال بود. به رغم افزایش متوسط طول عمر، براثر بهبود شرایط زیست، به نظر نمی رسد حداکثر طول عمر افزایش یافته باشد. تعیین طول عمر گیاهان مشکل تر از حیوانات است، ولی در کل، حداکثر طول عمر گیاهان بیش از جانوران است. طول عمر نوعی درخت کاج در کالیفرنیا و نوادای امریکا ۴۹۰۰ سال تعیین شده است و انواع متفاوتی از درختان، مثل بلوط، سرخ چوب، و سرو کوهی، بیش از هزار سال عمر می کنند. در مقابل، بسیاری از گیاهان علفی طی یک دورۀ رشد و تولیدمثل زنده می مانند و پس از گل دادن و تولید دانه خشک می شوند. رشته های تشکیل دهنده برخی قارچ ها (میسلیوم) ممکن است حدود ۴۰۰ سال زنده بمانند و عمر برخی خزه ها را ۲۸۰۰ سال برآورد کرده اند، ولی طول عمر اثبات شدۀ این گونه ها بسیار کمتر است.