شادان برزین

شادانِ برزین یا شادان پسرِ برزین، (قرن چهارم هجری) از اهالی طوس، و یکی از چهارتن دانایِ زرتشتی بود که با کمک یکدیگر شاه نامه ای منثور را با استفاده از داستان های قدیم ایران گردآوردی کردند. این شاه نامه، به شاه نامهٔ ابومنصوری معروف است و به دستورِ امیر ابومنصور محمد بن عبدالرزاق، فرمان روای آن زمانِ طوس نوشته شد.
مینوی، مجتبی. فردوسی و شعر او. تهران: انتشارات معین ۱۳۸۵. شابک ‎۹۶۴-۷۶۰۳-۶۸-۱
صفا، ذبیح الله. حماسه سرایی در ایران. چاپ هفتم، تهران: مؤسسه انتشارات امیرکبیر ۱۳۸۴. شابک ‎۹۶۴-۰۰-۰۶۳۵-۱
نولدکه، تئودور. حماسهٔ ملّیِ ایران. مترجم: بزرگ علوی. تهران: مؤسسهٔ انتشارات نگاه، ۱۳۸۴. شابک ‎۹۶۴-۶۷۳۶-۷۹-۳
امیر ابومنصور، به وزیرِ خود، ابومنصور مَعمری دستور داد تا از دهقانان و فرزانگانِ آن زمان کسانی را بیاورد تا داستانِ شاهانِ قدیم ایران، از کیومرث تا یزدگرد سوم را در کتابی بنویسند.
بعدها این کتاب، یکی از منابعِ اصلیِ فردوسی برای به نظم درآوردنِ شاه نامه شد. فردوسی از شادان برزین در شاه نامه و در داستانِ برزوی طبیب و آوردن کلیله و دمنه از هندوستان نام می برد:

شادان ِ بُرزین
پسر بُرزین ، از بزرگان توس و راویانی که فردوسی داستان کَلیلِه و دمنه را در شاهنامه از او روایت کرده است . در مقدمۀ شاهنامۀ ابومَنصوری نیز از شادان بُرزین به نام خردمندی جهان دیده و یکی از گردآورندگان آن شاهنامۀ منثور یاد شده است .