کلمه جو
صفحه اصلی

حسنین

فرهنگ فارسی

تثنیه حسن حسن و حسین دو پسر علی ابن ابیطالب از فاطمه دختر پیغمبر

لغت نامه دهخدا

حسنین. [ ح َ س َ ن َ ] ( ع اِ ) تثنیه حسن. || ( اِخ ) حسن و حسین دو پسر علی بن ابیطالب از فاطمه دختر پیغمبر. سبطین. شبر و شبیر.

دانشنامه اسلامی

[ویکی شیعه] حَسَنین به معنای «دو حَسَن» است که منظور امام حسن مجتبی(ع) و امام حسین(ع) است.
در برخی روایات، از این دو امام به «حَسَنین» تعبیر شده است. این تعبیر، در خطبه شِقشِقیه در عبارت «حَتّی لَقَدْ وُطِئَ الْحَسَنانِ»، گاه به معنای امام حسن(ع) و امام حسین(ع) معنا شده است (=به طوری که دو فرزندم در آن ازدحام کوبیده شدند) و گاه به معنای دو انگشت ابهام.
این کلمه از نظر قواعد زبان عربی وقتی در موقعیت نصب و جرّ باشد به صورت «حسنین» به کار برده می شود و وقتی در موقعیت رفع باشد به صورت «حسنان» استعمال می شود.
[ویکی شیعه] حسنین (ع). حسنین به معنای دو حسن است که منظور امام حسن مجتبی و امام حسین (ع) است.
در برخی روایات، از امام حسن و امام حسین علیهما السلام به حسنین تعبیر شده است. در خطبه شقشقیه «حتی لقد وطی الحسنان» گاه به معنای امام حسن و امام حسین معنا شده است و گاه به معنای دو انگشت ابهام.
این کلمه از نظر قواعد زبان عربی وقتی در موقعیت نصب و جرّ باشد به صورت حسنین به کار برده می شود و وقتی در موقعیت رفع باشد به صورت حسنان استعمال می شود.


کلمات دیگر: