پلیمر

بَسپار یا پلیمر (به انگلیسی: polymer)
نرم کننده ها: نرم کننده ها افزودنی هایی هستند که انعطاف پذیری ماده ای را که به آن افزوده می شود را افزایش می دهد. این مواد علاوه بر صنعت پلیمر در بتون و سیمان نیز کاربرد دارد. نرم کننده های پلاستیک ها معمولاً از دستهٔ فتالات ها هستند که انعطاف پذیری و دوام پلاستیک را افزایش می دهند. عملکرد این مواد به این صورت است که با قرار گرفتن بین مولکول های مواد پلیمری فضاهای خالی را افزایش داده و موجب پایین آمدن دمای ذوب کریستالی و در نتیجه نرم تر شدن پلیمر می شود.
پایدارکننده ها
رنگدانه ها: رنگدانه ها موادی هستند که برای رنگ کردن و دادن خاصیت رنگی به پلیمر استفاده می شود و شامل رنگدانه های آلی و معدنی می شود.
رنگدانه های معدنی: رنگدانه های غیرآلی، نمک های فلزی و اکسیدها هستند. این عوامل رنگزا می توانند یک لایه از یک جسم پلاستیکی را با رفتار قابل پیش بینی رنگی کنند. اکثر این عوامل رنگزا دارای ذراتی با ابعاد میانگین بین ۰/۲ تا ۱/۰ میکرون هستند. تولیدکنندگان، رنگ های مرغوب را با زدودن ذرات بالاتر از ۵ میکرون، تولید می کنند. رنگدانه های غیرآلی به جز چند استثناء، مواد خام ارزان قیمت هستند که. به خاطر دوام نسبتاً پایین این رنگ ها، این رنگدانه ها همیشه بهترین کیفیت را ندارند.
رنگدانه های آلی: رنگدانه های آلی، گسترهٔ وسیعی از لحاظ پیچیدگی ساختاری دارند؛ که ساختار این مواد می تواند به سادگی کربن سیاه یا به پیچیدگی ساختار چهارتایی رنگدانه های فتالوسیانین باشد. استفاده از رنگدانه های آلی در آلیاژها و آمیخته های پلیمری به سرعت در حال افزایش است که این افزایش نتیجه ای از دیدگاه کاهش مصرف فلزات سنگین است. به طور نمونه، دوام رنگدانه های آلی ۱۰–۲۰ بار بیشتر از رنگ های غیرآلی مورد مقایسه است و این به خاطر این است که رنگ های آلی ذرات کوچکتری نسبت به رنگ های غیرآلی دارند.
دسته ای از درشت مولکول ها پلیمر{بسپار =فرهنگسرا زبان و ادبیات فارسی}نام دارند.هر پلیمراز زنجیره های بلندی تشکیل شده است که از اتصال تعداد زیادی مولکول کوچک به یکدیگر به دست می آید.رشته دانشگاهی پلیمر یکی از گرایشهای شیمی و مهندسی شیمی می باشد. این گرایش تا سال ۱۳۶۲ یکی از گرایش های مهندسی شیمی بود اما در حال حاضر به عنوان یک رشته مستقل با دو گرایش صنایع پلیمر و تکنولوژی و علوم رنگ در دانشگاه ها و مراکز آموزش عالی ارائه می شود، البته هنوز نیز در شماری از دانشگاه های کشور مهندسی پلیمر یکی از گرایش های مهندسی شیمی است. واژهٔ بسپار فارسی است و از دو بخش بس (بسیار) و پار (پاره، قطعه) ساخته شده است. واژه «پلیمر» از دو بخش یونانی «پُلی» به معنای بسیار و «مر» به معنی قسمت، پاره یا قطعه گرفته شده است.
شمار واحدهای تکرارشونده در یک مولکول بزرگ درجه بسپارش یا درجه پلیمریزاسیون نامیده می شود. بسپارهایی که تنها از یک نوع واحد تکرار شونده ساخته شده اند، جوربسپار و آنهایی که از چند گونه واحد تکرارشونده تشکیل شده اند، هم بسپار نامیده می شوند. گاهی لفظ ترپلیمر نیز برای محصولات حاصل از بسپارش سه تک پار به کار می رود. در عین حال، در مورد محصولاتی که با بیش از سه تک پار بسپارش شده اند، لفظ ناجوربسپار رایج است.
بیشتر مواد اساسی همچون پروتئین، چوب، کتین، لاستیک خام (کائوچو) و رزین ها بسپار هستند. بسیاری از مواد مصنوعی همچون پلاستیک ها، الیاف مصنوعی (نایلون، ریون و…)، چسب ها، شیشه و چینی مواد پلیمری هستند.

پُلیمِر (polymer)
ترکیبی متشکل از زنجیری بلند یا ماتریس شاخه داری که در آن تعداد زیادی واحد های سادۀ تکراری (مونومرها) از طریق پلیمریزاسیون (بسپارش) به هم متصل اند. پلیمرهای بسیاری از نوع طبیعی، ازجمله سلولز، کیتین، لیگنین، لاستیک، و سنتزی، از جمله پلی اتیلن، نایلون و انواع پلاستیک، وجود دارد. پلیمرهای سنتزی به دو گروه تقسیم می شوند: گرمانرم، گرماسخت (← پلاستیک). اندازۀ ماتریس پلیمری با مقدار مونومر مصرفی تعیین می شود و این ماتریس، مولکولی با جرم یا اندازۀ مولکولی ثابت تشکیل نمی دهد.