ابدیت

ابدیّت، زمانِ بی پایان است. در فلسفه و ریاضیات نیز یک مدت زمانِ نامحدود، ابدیت یا ابدی نامیده می شود. ابدیت یک مفهوم مهم در بسیاری از ادیان است که در آن به جاودانگی خدا یا خدایان، ابدی گفته شده است. برخی همچون ارسطو، همین مفهوم را در موردِ جهان هستی -با توجه به گذشته و آینده- بکار بردند و مانندِ اشکالِ ابدیِ افلاطونی، ابدیت را ضرورتی تغییرناپذیر در نظر گرفتند.اوروبروس یا دُنب خوار: نمادی باستانی از مار یا اژدهایی که خود را می خورد.   گره های بی پایان که نمادِ ابدیتند. مورد استفاده در بودیسم تبتی.   حلقه، نمادِ سلت ها برای ابدیت.   بی نهایت در ریاضی.
در مطالعات متافیزیکی، ابدیت الزاماً در بیرون و مستقل از فضا و زمان(فلسفه فضا و زمان) وجود دارد.
ابدیت بیشتر با نمایی از یک مار که در حالِ بلعیدنِ دمِ خود است شناخته شده و به نامِ اوروبوروس (Uroboros) نامیده می شود. دایره نیز معمولاً به عنوان یک نماد برای ابدیت استفاده می شود، نماد ریاضیِ بینهایت نیز علامتِ ∞ {\displaystyle \infty }   است.
اوروبروس یا دُنب خوار: نمادی باستانی از مار یا اژدهایی که خود را می خورد.

---

---

اَبَدیّت شیوه ای عام برای توصیف بی نهایت یا دوره ای نامعلوم طولانی از زمان است.
• نشانه شناسی: «ابدیّت نماد چیزی است که از نظر زمانی محدودیتی ندارد. ابدیت نشان دهندهٔ بی پایانِ زمان، و مستقل از هرگونه حدوث محدودکننده است؛ ابدیت تأکید بر وجودِ در نفی زمان است… ابدیت، عدمِ حضور یا راهِ حل کشمکش هاست. ابدیت، گذر از ورای تضادها در زمینهٔ کیهانی و معنوی است. ابدیتِ ائتلافِ کاملِ مخلوق با مبدء خویش است. ابدیت شدتِ مطلق و دائم زندگی است که از تسلسلِ تغییرات و به خصوص از تسلسلِ زمان می گریزد.»• «میل به ابدیّت در انسان مبارزهٔ بی وقفهٔ او را با زمان منعکس می کند و حتی بیش از آن نشانگر مبارزهٔ شدیدی است با مرگ، برای فتحِ زندگیِ ابدی. ابدیت در بی حرکتی نیست بلکه در گردباد است و در شدتِ عمل.» -> ژان شوالیه

[ویکی فقه] ابدیّت به معنای جاودانگی خداوند،از صفات خداوند است و از مادّه «ابد» برگرفته شده است.
«ابد» دارای مفهومی تجزیه ناپذیر است؛ بر خلاف زمان، که اجزائی دارد و تجزیه می پذیرد و بدین روی می توان گفت: «زمان کذا»؛ ولی نمی توان گفت: «ابد کذا». نظر به تجزیه ناپذیری معنای ابد، سزاوار آن بود که این کلمه را جمع نباشد؛ ولی عرب زبانان کلمه «آباد» را به عنوان جمع آن به کار برده اند. از این روی، برخی لغت شناسان، «آباد» را عربی ندانسته، آن را دخیل می دانند و بر این باورند که در عربی اصیل، کلمه «ابد» جمعی ندارد.
مفردات ص۸.
هر کس به خداوند واحد ایمان دارد، او را موجودی ازلی و ابدی می داند. این دو صفت از یکدیگر جدایی نمی پذیرند؛ زیرا موجود ازلی به زمان محدود نمی گردد، وگرنه ازلی نخواهد بود. چون موجودی بی منتها باشد، ابدی نیز خواهد بود. خداوند، واجب الوجود است و روشن است که واجب الوجود، هرگز از هستی جدا نمی شود و عین هستی است.
خداوند موجودی سرمدی
هستی از برون بدو نرسیده است تا از او جدایی پذیرد. بدین روی، چنین موجودی همیشه بوده (ازلیت) و همیشه خواهد بود (ابدیّت). این دو صفت را با یکدیگر «سرمدیت» گویند. موجود سرمدی آن است که آغاز و انجام ندارد.
پیام قرآن ج۴، ص۱۹۴.
...