اسب عربی

اسب عربی (به عربی: الحصان العربی) که در ایران به آن اسب اصیل می گویند یکی از نژادهای اسب سبک در جهان و متعلق به منطقه خاورمیانه می باشد.در ضما دراصل این اسب ایرانی (کُرد) است اما به دلایلی مانند فروش بهتر این اسب به افراد اروپایی و آمریکایی نام اش را اسب عرب نامیده اند برخی نیز معتقدند که این نژاد پس از حمله اعراب به ایران توسط عرب ها به سرزمین های عربی برده شد . شناسایی این نژاد به دلیل شکل سر متمایز و دم بلند آن آسان می باشد.
الموسوعة العربیة العالمیة النسخة الاعلامی
Sumi, Akiko Motoyoshi. (2003). ""Contest as ceremony: A pre-Islamic Poetic Contest in horse description of Imru' Al-Qays vs 'Alqaman Al-Fahl" Quoting Letter of the Emir Abd-el-Kader to General E. Daumas in Daumas, The Horses of the Sahara. ". Description in Classical Arabic Poetry: Waṣf, Ekphrasis, and Interarts. Brill. ISBN 90-04-12922-7.
این اسب یکی از قدیمی ترین نژادها در جهان محسوب شده به طوری که کشف های باستان شناسی اصول این نژاد را به ۴۵۰۰ سال قبل برمی گرداند. اسب های عربی در منطقه خاورمیانه به وجود آمده و از آن جا از طریق بازرگانی یا جنگ ها به تمام جهان انتشار یافته اند؛ همچنین از این نژاد برای بهبود بخشیدن ویژگی های دیگر نژادها از قبیل قدرت تحمل بالا، فرمان پذیری و سرعت استفاده می شود.از گذشته این ارتباط نزدیک و تنگاتنگ با انسان تا به امروز در این نژاد حفظ شده است و آن را به مورد اعتمادترین نژاد اسب برای استفاده در جنگ ها مبدل کرده بود،انضباط و فرمانبرداری این اسب سبب می شود که به صورت یکی از قویترین نژادها در مسابقات اسب دوانی درآید و این نژاد یک از ده نژاد محبوب در بسیاری از مناطق جهان شامل ایالات متحده آمریکا، کانادا، بریتانیای کبیر، استرالیا، اروپا، آمریکای جنوبی و همچنین سرزمین اصلی آن خاورمیانه است اهمیت این نژاد در جهان تا به آن حد پیش رفته که سازمانی بین المللی مخصوص آن با عنوان سازمان جهانی اسب عرب برای حفظ این نژاد زیبا تشکیل شده است که ایران نیز از اعضای آن می باشد.
نژادی که امروز بنام عرب شناخته می شود، کهنترین گونه اسب و تنها نژاد کاملاً خالص و اصیل می باشد که نقشی اساسی در تاریخ انسان و اسب بازی کرده است.اسب عرب در مراتع غنی در امتداد بین النهرین (که اکنون شامل کشورهای ایران و قسمت هایی از عراق و سوریه می گردد) رشد و تکامل یافت بر اساس شواهد باستان شناسی آنچه مشخص است این نژاد قدمتی حدوداً پنج هزار ساله دارد. نام اصلی این نژاد اسب ایرانی (کُرد) است اما به دلایلی مانند فروش بهتر به افراد اروپایی و آمریکایی نام عرب را بر او نهادند . پس از جنگ میان اعراب مسلمان با ایران این نژاد از اسب توسط اعراب به اعتوان غنیمت به سرزمین های عربی برده شدند . اسب عرب امروزی بسیار شبیه به اجداد باستانی خود است. جندین خصوصیت ویژه اسب عرب را ازدیگر نژادهای اسب متمایز کرده است که برجسته ترین آن ها سر اسب عرب است. ویژگی های سر در اسب عرب نیمرخ مقعر، چشمان برجسته، منخرین بزرگ، پوزه ظریف و گوش های کوچک و شکیل است. در باور عرب، در سیمای اسب اصیل مفاهیم روحانی و الهی متجلی است. پیشانی فراخ در بردارنده تقدیر الهی، دم بلند سمبلی از غرور و سربلندی و گردن قوسی شکل و یال بلند نمایانگر رشادت و دلاوری است.به درستی مشخص نیست اسب عرب در ابتدا برای کار مورد استفاده قرار گرفت یا برای سواری. اما آنچه مسلم است این نژاد حدود ۱۵۰۰ سال قبل از میلاد مسیح توسط مردم مشرق زمین اهلی شد و با گذر زمان به یک ضرورت جهت تضمین بقای مردم بدوی بدل شد. اسب ها اعتبار بزرگی برای قبایل بدوی بودند. بزرگ هر قبیله می توانست تاریخ شفاهی و اصل و نسب هر خانواده از اسبان را به خوبی شجره نامه اجداد خانواده خود در عشیره شرح دهد.در اکثر نژادهای اسب، نریان ها از شان و جایگاه بالاتری نسبت به مادیان ها برخوردارند در حالی که در مورد نژاد عرب مسئله متفاوت است. مادیان ها بهترین مرکب جهت میادین رزم بودند چرا که (بر خلاف نریان ها) در پاسخ به نزدیک شدن اسبان دشمن شیهه نمی کشیدند و ایجاد خطر برای مردان دیگر نمی کردند. بهترین مادیان های جنگی در صحنه پیکار رشادت و قدرت خود را به نمایش می گذاشتند و بدون اینکه به زمین بخورند سنگینی بار و زخم سرنیزه ها را تحمل می کردند. یک سوارکار ماهر می توانست به کمک چنین مرکبی به دشمن خود حمله کرده .
اسب عرب ویژگی های ظاهری ای دارد که آن را از سایر نژادهای اسب متمایز می سازد، از جمله پوزهٔ کوچک، چشم ها و مجراهای تنفسی درشت، گوش های کوچک و رو به جلو، گردن ظریف و قوس دار، بالا گرفتن دم به هنگام حرکت و یال و دمی ابریشم مانند. بعضی از اسب های عرب نسبت به سایر نژادهای اسب از یک مهرهٔ کمر یا یک جفت دنده کمتر برخوردارند.

اَسبِ عَربی (Arab horse)
اسب کوچک و سبکی از نژاد عربی. تحمل و چالاکی اش باعث شده است از طریق اصلاح نژاد به اروپا وارد شود. اسب های اصیل مسابقه ای، نسل اسب های نر عربی اند. منشاء اسب عربی ناشناخته است، امّا برای اولین بار در نجد عربستان مرکزی پیدا شد. در قرن ۵م، نژاد خاصی در سوریه یا صحرای افریقا یافت شد. در قرن ۶م، اعراب اسب های عرب را پرورش دادند. طی قرن ها اسب های عربی به نژادهایی عالی تبدیل شدند و بالاخره به صورت اسب هایی چالاک در سراسر اروپا درآمدند.
نژادهای خالص عرب. فقط درصد کمی از حاصل زاد و ولد اسب ها در عربستان، نژاد اصیل عرب اند. آن ها را کُحل می نامند، زیرا پوست آن ها سایه ای مشکی مایل به آبی دارد. می گویند پنج تیرۀ مهم اسب های عربی از مادیانی با نام کحل العجوز (مادیان پیر) حاصل شده اند. عرب های بادیه نشین پنج نژاد را تشخیص دادند که اولین و فراوان ترین آن ها نژاد کی لی است. این نژاد به رنگ سرخ مایل به قرمز، دارای «ستاره»ای سفید و یک یا دو پای سفید و به تندروی معروف است. این اسب در مقایسه با پنج نژاد دیگر پرطاقت ترین نیست. این اسب ها بیشتر شبیه نژاد اصیل انگلیسی اند و نسبت به نژادهای دیگر وابستگی بیشتری با آن ها دارند. اسب عرب دارلی، یکی از مشهورترین اسب هایی است که به انگلستان آورده شده است. در ۱۷۰۴ سرکنسول دارلی این اسب را که نژاد خالص کی لی بود، در حلب خرید. نژاد اَبیان، خوش قامت تر و کوچک تر است، ولی شباهت زیادی به نژاد اصیل انگلیسی ندارد.
ویژگی ها. یکی از اختصاصات اسب عرب حرکت مشخص دم است. دم کاملاً از بالا منشاء گرفته است و بسیار آرام و بدون حرکات جانبی معمول تکان داده می شود. هنگام یورتمه رفتن محل اتصال دم به بدن در وضعی عمودی قرار می گیرد. نقاط ضعف اسب عرب گردن لاغر و شانه های چاق آن است. بلندی اش از زمین، حد مناسبی برای این نژاد است. رنگ نژادهای خالص عرب متنوع، اما معمولاً سرخ مایل به قرمز و خاکستری است. بسیاری نیز بلوطی رنگ و گاهی قهوه ای یا سیاه اند. مشخصۀ اسب عرب تحمل پذیری است، اما سرعت آن ها نیز به سبب اصلاح نژاد از اسب های مسابقۀ انگلیسی کنونی پیشی گرفته است.استفاده های جدید. نژادهای عرب پرش خوبی ندارند و هنگام پرش از روی مانع، یا هنگام شکار خوب عمل نمی کنند، اما اسب های کوتاه مناسبی برای چوگان بازی اند. اسب عرب انگلیسی، اولین دورگه از نژاد عربی اصیل است که علی رغم نامش، مختص فرانسوی هاست. بسیاری از پیروزی های نمایش پرش گروه هایِ فرانسوی در سطح بین المللی مدیون اسب های عرب انگلیسی بوده است. امروز از اسب های عربی برای زاد و ولد اسب ها و به منظور بهبود نژاد اسب های کوتاه استفاده می کنند. به کارگیری اسب های نر عربی برای مادیان های انتخاب شده از نژاد بومی انگلیسی، مثل ولش کانمارا، نیوفارست، و های لند بهترین انتخاب ممکن است. در نجد به علت به کارگیری ماشین، حق امتیاز نفت، و این واقعیت که اسلام خوردن گوشت اسب را حرام کرده است، نژاد اسب عرب رو به انقراض است.