ویولن

ویولن (به فرانسوی: violon) ساز زهی و آرشه ای است. این ساز کوچک ترین عضو سازهای زهی-آرشه ای است.اصالت این ساز به کشور ایتالیا بر می گردد.
خانوادهٔ ویولن (ویولا، ویلونسل، کنترباس)
برای نواختن معمولاً روی شانهٔ چپ قرار می گیرد و با آرشه که در دست راست نوازنده است نواخته می شود.
کوک سیم های ویولن از زیر به بم به ترتیب:می (سیم اول)، لا (سیم دوم)، ر (سیم سوم)، سل (سیم چهارم).
اصوات سیم های مجاور نسبت به یکدیگر فاصله پنجم درست را تشکیل می دهند. در این وسعت صدا ویولن قادر است تمام فواصل کروماتیک و کوچک تر از آن را اجرا نمایداز معروفترین نوازندگان این ساز می توان به آنتونیو ویوالدی و نیکولو پاگانینی، آهنگساز و نوازنده معروف ایتالیایی، اشاره کرد.

ویولُن (violin)
ویولُن
ساز چهارسیمۀ آرشه ای، که کوچک ترین و زیرترین (تربل) ساز خانوادۀ ویولن است. سیم های آن با فاصلۀ پنجم کوک می شوند (سل۳، رِ۴، لا۵، و می۵). ویولن در قرن ۱۶ به تدریج از انواع مختلف فیدل تکامل یافت، و بالاخره در ایتالیا گروهی از سازندگان همچون نیکولو آماتی، آنتونیو استرادیواری، و گوآرنری دِل جِزو که در حدود ۱۶۷۰ـ۱۷۱۰ در کرِمونافعالیت داشتند، شکل کامل آن را پدید آوردند. این ساز که بدون پرده بندی و با بدنه ای دارای کلاف ها و خمیدگی های پیچیده برای پخش امواج صوتی در تمامی جهات طراحی شده است، آوایی شبیه صدای انسان تولید می کند و گسترۀ آوایی فوق العاده ای دارد که زیبا شناسی انسان گرایانۀ نوینی در بیان تکنوازی پدید آورده است و در کنار ویولا و ویولن سل، بنیاد ارکستر امروزین را استوار کرد. ویولن امروزی از آن زمان تاکنون ازنظر شکل و ظاهر تغییری نکرده است، اما در اواخر قرن ۱۸ ابعاد طراحی آن دچارِ دگرگونی هایی شد تا صدایی بیشتر و طنین گسترده تری در تالارهای کنسرت داشته باشد و قابلیت نوازندگی آن را افزایش دهد. این دگرگونی ها عبارت اند از بلندتر شدن طول دستۀ انگشت گذاری، و زاویه دار شدن دسته، و بزرگ تر شدن اندازۀ پل و پل باس. رپرتوآر تکنوازی ویولن از رپرتوآر اکثر سازهای دیگر وسیع تر است. از جمله آهنگ سازان در این زمینه عبارت اند از ویوالدی، تارتینی، یوهان سباستیان باخ، موتسارت، بتهوون، برامس، مندلسون، پاگانینی، ادوارد اِلگار، بِرگ، بارتوک، و کارِتر.