مترادف محشر : حشرگاه، رستاخیز، قیامت گاه، رستخیز، قیامت، غوغای بسیار، جمعیت زیاد، کار شایان، فوق العاده، خارق العاده، عالی
برابر پارسی : رستاخیز
محشر
مترادف محشر : حشرگاه، رستاخیز، قیامت گاه، رستخیز، قیامت، غوغای بسیار، جمعیت زیاد، کار شایان، فوق العاده، خارق العاده، عالی
برابر پارسی : رستاخیز
فارسی به انگلیسی
Bedlam, cracking, donnybrook, magic, magnificent, melee, mêlée, riot, rip-roaring
gathering - place of mankind on the day of judgement
فارسی به عربی
موة
مترادف و متضاد
فوقالعاده، خارقالعاده، عالی
صفت
حشرگاه، رستاخیز، قیامتگاه، رستخیز، قیامت
غوغایبسیار، جمعیت زیاد
عقبی، محشر، روز قیامت، روز داوری، روز رستاخیر، روز حساب
ضلالت، حکم، سرنوشت، فلک، محشر، سرنوشت بد، حکم مجازات
کار شایان
۱. حشرگاه، رستاخیز، قیامتگاه، رستخیز، قیامت
۲. غوغایبسیار، جمعیت زیاد
۳. کار شایان
۴. فوقالعاده، خارقالعاده، عالی
فرهنگ فارسی
جای گرد آمدن مردم، روزرستاخیز
( اسم ) ۱ - جای گرد آمدن مردم در روز قیامت . یا روز محشر . روز قیامت روز رستاخیز : مگو بهتان بترس از روز محشر که فردا باز پرسند از تو یکسر . ( ناصر خسرو ) ۳ - غوغای بسیار . ۴ - جمعیت فراوان : در ... محشر بود . یا محشر کبری . جای بسیار شلوغ و پر ازدحام .
( اسم ) ۱ - جای گرد آمدن مردم در روز قیامت . یا روز محشر . روز قیامت روز رستاخیز : مگو بهتان بترس از روز محشر که فردا باز پرسند از تو یکسر . ( ناصر خسرو ) ۳ - غوغای بسیار . ۴ - جمعیت فراوان : در ... محشر بود . یا محشر کبری . جای بسیار شلوغ و پر ازدحام .
فرهنگ معین
(مَ شَ ) [ ع . ] (اِ. ) ۱ - جای گرد آمدن مردم . ۲ - روز قیامت . ۳ - در فارسی به معنی خیلی عالی ، بی نظیر.
لغت نامه دهخدا
محشر. [ م َ ش َ / ش ِ ] (ع اِ) جای گرد آمدن . (مهذب الاسماء) (دهار). گردآمدن جای . روز قیامت . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). جای گرد آمدن مردم در روز قیامت . (غیاث ). روز رستخیز. آن روز که مردمان را گرد آرند. (یادداشت مرحوم دهخدا) :
چو پیش آرند کردارت به محشر
فرومانی چو خر به میان شلکا.
به محشر ببوسند هارون و موسی
ردای علی و آستین محمد.
ساحل تو محشر است نیک بیندیش
تا به چه بار است کشتیت متحمل .
چه داری جواب محمد به محشر
چو پیش آیدت هان و هین محمد.
آن شاه که وقف کردیزدان
بر نامش ملک تا به محشر.
گرد خلافت ار برود در دیار خصم
بی کار ماند آنجا تا محشرآینه .
همین بس در بهارستان محشر خون بهای من
غبارش بوی گل شد در رکاب و کرد جولانش .
حدیث فقر در دفتر نگنجد
حساب عشق در محشر نگنجد.
به ره بهشت فردا نتوان شدن ز محشر
مگر از دیار دنیا که سر دو راه داری .
گر به محشر خطاب قهر کنند
انبیا را چه جای معذرت است .
آن زمان را محشر مذکوردان
و آن گلوی راز گو را صور دان .
با زبان حال می گفتی بسی
که ز محشر حشر را پرسد کسی .
- بامداد محشر ؛ صبح قیامت :
ز آن می که ریخت چشمت در کام جان سعدی
تا بامداد محشر در سر خمار دارم .
- ترازوی محشر ؛ میزان اعمال :
شد وقت چون ترازو و شاه جهان به عید
خواهد می گران چو ترازوی محشرش .
رجوع به ترازو شود.
- دشت محشر ؛ صحرای محشر. دشت قیامت :
وادی چو دشت محشر و بختی روان چنانک
کوه گران که سیر بود روز محشرش .
- روز محشر ؛ روز رستخیز. روز قیامت :
هیچ به ابوبکر و با عمر لجاج
نیست امروز و نه روز محشرم .
با دل و عقل و با کتاب و رسول
روزمحشر که داردت معذور.
خداوند آن خانه آزاد گردد
هم امروز اینجا و هم روز محشر.
شبی چون کار عاصی روز محشر... (کلیله و دمنه ).
وادی چو دشت محشر و بختی روان چنانک
کوه گران که سیر بود روز محشرش .
عید باقی ساز کز ساعات روز عمر تو
ساعتی را هفته ای از روز محشر ساختند.
گدایانی ببین در روز محشر
به تخت ملک بر چون پادشاهان .
خنک روز محشر تن دادگر
که در سایه ٔ عرش دارد مقر.
مست می بیدار گردد نیم شب
مست ساقی روز محشر بامداد.
- صبح محشر ؛ بامداد قیامت :
صبح محشر دمید و ما در خواب
بانگ زن خفتگان عالم را.
به بهترین خلف و اربعین صباح پدر
به صبح محشر و خمسین الف روز حساب .
- صحرای محشر ؛ صحرای قیامت . دشت محشر. آنجا که مردمان روز رستاخیز در آن گرد آیند :
کسی دید صحرای محشر به خواب
مس تفته روی زمین ز آفتاب .
دگر ره به کتم عدم دربرد
وز آنجا به صحرای محشر برد.
- عرصه ٔ محشر ؛ فضا و ساحت و دشت قیامت : و ملاقات جز در عرصه ٔ محشردست نمیدهد. (انوار سهیلی ).
- محشر اکبر ؛ محشر کبری . روز قیامت : و این داوری به محشر اکبر حوالت کنم . (سندبادنامه ص 248).
- محشرکبری ؛ در تداول جای پر ازدحام و انبوه از مردمان .
|| شور و غوغای مردمان . (ناظم الاطباء): محشری است ؛ ضوضائی است . غوغائی است . (یادداشت مرحوم دهخدا). || اتلاف ستور از سختی فصل . (ناظم الاطباء).
چو پیش آرند کردارت به محشر
فرومانی چو خر به میان شلکا.
رودکی .
به محشر ببوسند هارون و موسی
ردای علی و آستین محمد.
ناصرخسرو.
ساحل تو محشر است نیک بیندیش
تا به چه بار است کشتیت متحمل .
ناصرخسرو.
چه داری جواب محمد به محشر
چو پیش آیدت هان و هین محمد.
ناصرخسرو.
آن شاه که وقف کردیزدان
بر نامش ملک تا به محشر.
مسعودسعد.
گرد خلافت ار برود در دیار خصم
بی کار ماند آنجا تا محشرآینه .
خاقانی .
همین بس در بهارستان محشر خون بهای من
غبارش بوی گل شد در رکاب و کرد جولانش .
خاقانی .
حدیث فقر در دفتر نگنجد
حساب عشق در محشر نگنجد.
عطار.
به ره بهشت فردا نتوان شدن ز محشر
مگر از دیار دنیا که سر دو راه داری .
سعدی (کلیات چ فروغی ص 674).
گر به محشر خطاب قهر کنند
انبیا را چه جای معذرت است .
سعدی .
آن زمان را محشر مذکوردان
و آن گلوی راز گو را صور دان .
مولوی .
با زبان حال می گفتی بسی
که ز محشر حشر را پرسد کسی .
مولوی .
- بامداد محشر ؛ صبح قیامت :
ز آن می که ریخت چشمت در کام جان سعدی
تا بامداد محشر در سر خمار دارم .
سعدی .
- ترازوی محشر ؛ میزان اعمال :
شد وقت چون ترازو و شاه جهان به عید
خواهد می گران چو ترازوی محشرش .
خاقانی (دیوان ص 228).
رجوع به ترازو شود.
- دشت محشر ؛ صحرای محشر. دشت قیامت :
وادی چو دشت محشر و بختی روان چنانک
کوه گران که سیر بود روز محشرش .
خاقانی .
- روز محشر ؛ روز رستخیز. روز قیامت :
هیچ به ابوبکر و با عمر لجاج
نیست امروز و نه روز محشرم .
ناصرخسرو.
با دل و عقل و با کتاب و رسول
روزمحشر که داردت معذور.
ناصرخسرو.
خداوند آن خانه آزاد گردد
هم امروز اینجا و هم روز محشر.
ناصرخسرو.
شبی چون کار عاصی روز محشر... (کلیله و دمنه ).
وادی چو دشت محشر و بختی روان چنانک
کوه گران که سیر بود روز محشرش .
خاقانی .
عید باقی ساز کز ساعات روز عمر تو
ساعتی را هفته ای از روز محشر ساختند.
خاقانی .
گدایانی ببین در روز محشر
به تخت ملک بر چون پادشاهان .
سعدی .
خنک روز محشر تن دادگر
که در سایه ٔ عرش دارد مقر.
سعدی .
مست می بیدار گردد نیم شب
مست ساقی روز محشر بامداد.
سعدی .
- صبح محشر ؛ بامداد قیامت :
صبح محشر دمید و ما در خواب
بانگ زن خفتگان عالم را.
خاقانی .
به بهترین خلف و اربعین صباح پدر
به صبح محشر و خمسین الف روز حساب .
خاقانی .
- صحرای محشر ؛ صحرای قیامت . دشت محشر. آنجا که مردمان روز رستاخیز در آن گرد آیند :
کسی دید صحرای محشر به خواب
مس تفته روی زمین ز آفتاب .
سعدی .
دگر ره به کتم عدم دربرد
وز آنجا به صحرای محشر برد.
سعدی .
- عرصه ٔ محشر ؛ فضا و ساحت و دشت قیامت : و ملاقات جز در عرصه ٔ محشردست نمیدهد. (انوار سهیلی ).
- محشر اکبر ؛ محشر کبری . روز قیامت : و این داوری به محشر اکبر حوالت کنم . (سندبادنامه ص 248).
- محشرکبری ؛ در تداول جای پر ازدحام و انبوه از مردمان .
|| شور و غوغای مردمان . (ناظم الاطباء): محشری است ؛ ضوضائی است . غوغائی است . (یادداشت مرحوم دهخدا). || اتلاف ستور از سختی فصل . (ناظم الاطباء).
محشر. [ م َ ش َ / ش ِ ] ( ع اِ ) جای گرد آمدن. ( مهذب الاسماء ) ( دهار ). گردآمدن جای. روز قیامت. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ). جای گرد آمدن مردم در روز قیامت. ( غیاث ). روز رستخیز. آن روز که مردمان را گرد آرند. ( یادداشت مرحوم دهخدا ) :
چو پیش آرند کردارت به محشر
فرومانی چو خر به میان شلکا.
ردای علی و آستین محمد.
تا به چه بار است کشتیت متحمل.
چو پیش آیدت هان و هین محمد.
بر نامش ملک تا به محشر.
بی کار ماند آنجا تا محشرآینه.
غبارش بوی گل شد در رکاب و کرد جولانش.
حساب عشق در محشر نگنجد.
مگر از دیار دنیا که سر دو راه داری.
انبیا را چه جای معذرت است.
و آن گلوی راز گو را صور دان.
که ز محشر حشر را پرسد کسی.
ز آن می که ریخت چشمت در کام جان سعدی
تا بامداد محشر در سر خمار دارم.
شد وقت چون ترازو و شاه جهان به عید
خواهد می گران چو ترازوی محشرش.
- دشت محشر ؛ صحرای محشر. دشت قیامت :
وادی چو دشت محشر و بختی روان چنانک
کوه گران که سیر بود روز محشرش.
هیچ به ابوبکر و با عمر لجاج
نیست امروز و نه روز محشرم.
روزمحشر که داردت معذور.
چو پیش آرند کردارت به محشر
فرومانی چو خر به میان شلکا.
رودکی.
به محشر ببوسند هارون و موسی ردای علی و آستین محمد.
ناصرخسرو.
ساحل تو محشر است نیک بیندیش تا به چه بار است کشتیت متحمل.
ناصرخسرو.
چه داری جواب محمد به محشرچو پیش آیدت هان و هین محمد.
ناصرخسرو.
آن شاه که وقف کردیزدان بر نامش ملک تا به محشر.
مسعودسعد.
گرد خلافت ار برود در دیار خصم بی کار ماند آنجا تا محشرآینه.
خاقانی.
همین بس در بهارستان محشر خون بهای من غبارش بوی گل شد در رکاب و کرد جولانش.
خاقانی.
حدیث فقر در دفتر نگنجدحساب عشق در محشر نگنجد.
عطار.
به ره بهشت فردا نتوان شدن ز محشرمگر از دیار دنیا که سر دو راه داری.
سعدی ( کلیات چ فروغی ص 674 ).
گر به محشر خطاب قهر کنندانبیا را چه جای معذرت است.
سعدی.
آن زمان را محشر مذکوردان و آن گلوی راز گو را صور دان.
مولوی.
با زبان حال می گفتی بسی که ز محشر حشر را پرسد کسی.
مولوی.
- بامداد محشر ؛ صبح قیامت : ز آن می که ریخت چشمت در کام جان سعدی
تا بامداد محشر در سر خمار دارم.
سعدی.
- ترازوی محشر ؛ میزان اعمال : شد وقت چون ترازو و شاه جهان به عید
خواهد می گران چو ترازوی محشرش.
خاقانی ( دیوان ص 228 ).
رجوع به ترازو شود.- دشت محشر ؛ صحرای محشر. دشت قیامت :
وادی چو دشت محشر و بختی روان چنانک
کوه گران که سیر بود روز محشرش.
خاقانی.
- روز محشر ؛ روز رستخیز. روز قیامت : هیچ به ابوبکر و با عمر لجاج
نیست امروز و نه روز محشرم.
ناصرخسرو.
با دل و عقل و با کتاب و رسول روزمحشر که داردت معذور.
ناصرخسرو.
خداوند آن خانه آزاد گرددفرهنگ عمید
۱. جای گرد آمدن مردم در روز رستاخیز.
۲. [مجاز] غوغا، جنجال.
۳. (صفت ) [عامیانه] بسیارعالی و خوب.
۴. روز رستاخیز.
۲. [مجاز] غوغا، جنجال.
۳. (صفت ) [عامیانه] بسیارعالی و خوب.
۴. روز رستاخیز.
فرهنگ فارسی ساره
رستاخیز
پیشنهاد کاربران
معرکه!
محل زنده شدن مردگان در قیامت.
blowout
محشر:محل بر انگیخته شدن
کلمات دیگر: