موسیقی نویز (به انگلیسی: Noise music) یک زیرسبک در موسیقی مدرن است که مؤلفه های کلاسیکِ موسیقی، همچون نت را به صورت نسبی یا به طور کامل با نویز (ارتعاش یا سروصدا) جایگزین می کند. از این روی از به کارگیری ملودی و بسته به سازندهٔ اثر، از ریتم نیز، در این سبک از موسیقی صرف نظر می شود.
موسیقی کلاسیک سدهٔ بیستم
موسیقی مدرن
فوتوریسم
دادائیسم
موسیقی الکترونیک
هنر اجرا
با وجود استفاده از واژهٔ نویز باید توجه داشت که سبک نویز به هیچ روی با سبک کلاسیک نویز - به طور مثال ساب ژانرهای: Bruitismus یا Musique concrète- دارای ارتباط نمی باشد. در کلاسیک نویز، سر و صداهای واقعی، از جمله صدای ضبط شده از لوکوموتیو، ماشین، موتور و غیره با سازهای کلاسیک هم آمیخته (تلفیق) می شدند. اما باید توجه داشت که این سر و صداها، به ویژه در سبک Bruitism، در مقایسه با صدای سازهای کلاسیک استفاده شده، از روی عمد دارای کیفیت موسیقایی کمتری بودند، چرا که آنچه در اصل مورد نظر بود بازنمایی ی دوبارهٔ نماد های مدرنیسم، همچون لوکوموتیو، اتومبیل و به طور کلی ماشینیزم بود و نه خودِ آن سر و صداها به مثابه موسیقی.
بر خلاف کلاسیک نویز، تمرکز اصلی و نقطه کلیدی در سبک نویز، پرداختن به صداهای انتزاعی ست. صداهایی که تا حد امکان هیچ مرجع و منبعی از جهان خارج برای آن ها قابل تصور نباشد. تقریباً تمامی موزیسین های نویز در این نکته هم باورند که می بایستی در سازهای موسیقی مورد استفاده، طول موج هایی را که شکل دهندهٔ نت های استاندارد و تداعی کنندهٔ سازها یا اشیا بیرونی هستند، حذف کرده ویا تغییر داد. (به طور مثال گروه Whitehouse در آغاز فعالیت هنری خود از سینت سایزرهای خراب یا به شدت دستکاری شده استفاده می کرد). از همین روی بود که بسیاری از گروه ها و موزیسین های نویز در ابتدا از سازهای متداول در سبک کلاسیک راک که به شدت دستکاری شده و صداهای متداول آنها، آشنایی زدایی شده بود استفاده می کردند. اما در اوایل دههٔ هشتاد میلادی سینتی سایزر جایگزین سازهای سبک موسیقی راک شد و در دههٔ ۹۰، کامپیوتر جای سازهای پیشین را گرفت. این جایگزینی و استفاده از کامپیوتر به عنوان ساز، نه تنها به دلیل امکان آفرینش صداها و نویزهای جدید و آبستره توسط کامپیوتر، بلکه پیش تر از آن، توانایی در تولید امواجی به واقع در هم فشرده با چگالی بسیار بالا -مشهور به: Walls of Sound- توسط کامپیوتر بود. «وظیفهٔ نویز نه تنها حمله به گوش ها، که یورش به تمام اندام بدن و متأثر کردن مخاطب است» به موازات روش یاد شده، می توان به موزیسین هایی اشاره کرد که از روی عمد و تحت تأثیر اندیشهٔ DIY از به کار بردن دستگاه های مدرن در ساخت موسیقی ی خود صرف نظر می کنند. به طور مثال Daniel Menche که تنها از صداهایی بهره می برد که از بدنش تولید شده اند.
هر چند ریشه های پیدایش نویز را در ابتدای قرن بیستم می توان جست، اما نویز به عنوان یک سبک در موسیقی، در اواخر دههٔ هفتاد میلادی پایه گذاری شد و می توان انگلستان را یکی از مراکز مهم در شکل گیری ی این سبک از موسیقی به شمار آورد. آنجا که در ادامهٔ موجِ کلاسیک-اینداستریل، گروه هایی پدید آمدند که همچنان زیر عنوان اینداستریل، به باز تولید زیبایی شناسانهٔ گروه هایی همچون Throbbing Gristle یا SPK پرداختند، اما از لحاظ موسیقایی، به تمام، راه دیگری را پیموده و با بهره گیری از مفهوم نوپای Power Electronics راه خود را از سبک اینداستریل جدا ساختند.گروه هایی همچون Come, Whitehouse, Nurse with Wound و از ایتالیا Maurizio Bia نمونه هایی مطرح از جریان یاد شده اند.
موسیقی کلاسیک سدهٔ بیستم
موسیقی مدرن
فوتوریسم
دادائیسم
موسیقی الکترونیک
هنر اجرا
با وجود استفاده از واژهٔ نویز باید توجه داشت که سبک نویز به هیچ روی با سبک کلاسیک نویز - به طور مثال ساب ژانرهای: Bruitismus یا Musique concrète- دارای ارتباط نمی باشد. در کلاسیک نویز، سر و صداهای واقعی، از جمله صدای ضبط شده از لوکوموتیو، ماشین، موتور و غیره با سازهای کلاسیک هم آمیخته (تلفیق) می شدند. اما باید توجه داشت که این سر و صداها، به ویژه در سبک Bruitism، در مقایسه با صدای سازهای کلاسیک استفاده شده، از روی عمد دارای کیفیت موسیقایی کمتری بودند، چرا که آنچه در اصل مورد نظر بود بازنمایی ی دوبارهٔ نماد های مدرنیسم، همچون لوکوموتیو، اتومبیل و به طور کلی ماشینیزم بود و نه خودِ آن سر و صداها به مثابه موسیقی.
بر خلاف کلاسیک نویز، تمرکز اصلی و نقطه کلیدی در سبک نویز، پرداختن به صداهای انتزاعی ست. صداهایی که تا حد امکان هیچ مرجع و منبعی از جهان خارج برای آن ها قابل تصور نباشد. تقریباً تمامی موزیسین های نویز در این نکته هم باورند که می بایستی در سازهای موسیقی مورد استفاده، طول موج هایی را که شکل دهندهٔ نت های استاندارد و تداعی کنندهٔ سازها یا اشیا بیرونی هستند، حذف کرده ویا تغییر داد. (به طور مثال گروه Whitehouse در آغاز فعالیت هنری خود از سینت سایزرهای خراب یا به شدت دستکاری شده استفاده می کرد). از همین روی بود که بسیاری از گروه ها و موزیسین های نویز در ابتدا از سازهای متداول در سبک کلاسیک راک که به شدت دستکاری شده و صداهای متداول آنها، آشنایی زدایی شده بود استفاده می کردند. اما در اوایل دههٔ هشتاد میلادی سینتی سایزر جایگزین سازهای سبک موسیقی راک شد و در دههٔ ۹۰، کامپیوتر جای سازهای پیشین را گرفت. این جایگزینی و استفاده از کامپیوتر به عنوان ساز، نه تنها به دلیل امکان آفرینش صداها و نویزهای جدید و آبستره توسط کامپیوتر، بلکه پیش تر از آن، توانایی در تولید امواجی به واقع در هم فشرده با چگالی بسیار بالا -مشهور به: Walls of Sound- توسط کامپیوتر بود. «وظیفهٔ نویز نه تنها حمله به گوش ها، که یورش به تمام اندام بدن و متأثر کردن مخاطب است» به موازات روش یاد شده، می توان به موزیسین هایی اشاره کرد که از روی عمد و تحت تأثیر اندیشهٔ DIY از به کار بردن دستگاه های مدرن در ساخت موسیقی ی خود صرف نظر می کنند. به طور مثال Daniel Menche که تنها از صداهایی بهره می برد که از بدنش تولید شده اند.
هر چند ریشه های پیدایش نویز را در ابتدای قرن بیستم می توان جست، اما نویز به عنوان یک سبک در موسیقی، در اواخر دههٔ هفتاد میلادی پایه گذاری شد و می توان انگلستان را یکی از مراکز مهم در شکل گیری ی این سبک از موسیقی به شمار آورد. آنجا که در ادامهٔ موجِ کلاسیک-اینداستریل، گروه هایی پدید آمدند که همچنان زیر عنوان اینداستریل، به باز تولید زیبایی شناسانهٔ گروه هایی همچون Throbbing Gristle یا SPK پرداختند، اما از لحاظ موسیقایی، به تمام، راه دیگری را پیموده و با بهره گیری از مفهوم نوپای Power Electronics راه خود را از سبک اینداستریل جدا ساختند.گروه هایی همچون Come, Whitehouse, Nurse with Wound و از ایتالیا Maurizio Bia نمونه هایی مطرح از جریان یاد شده اند.
wiki: موسیقی نویز