میرعماد

میرعماد (قزوین ۹۶۱ـ اصفهان ۱۰۲۴ق)
نمونه ای از خط (نام اصلی: میرمحمدبن حسین حسنی سیفی قزوینی) خوشنویس صاحب سبک ایرانی. از مشهورترین نستعلیق نویسان، ملقب به عمادالملک و میر، که مقدمات علوم و خط را در قزوین آموخت و برای تکمیل خوشنویسی به تبریز نزد ملامحمدحسین تبریزی رفت؛ پس از سفر به عثمانی و حجاز در اصفهان سکنا گزید و در دربار شاه عباس مشغول به کار شد. هم دورۀ علی رضا عباسی (تبریزی) بود. بر اثر سعایت بدخواهان، به فرمان شاه عباس اول صفوی (حک: ۹۹۶ـ ۱۰۳۸ق) و به دست مقصودبیگ مسگر در ۶۳سالگی به قتل رسید و در مسجد مقصود بیگ، در دروازه طوقچی اصفهان، به خاک سپرده شد. مشهورترین شاگردان میرعماد عبارت بودند از نورالدین محمد لاهیجی، ملقب به «نورا»؛ عبدالرشید دیلمی، معروف به «رشیدا»؛ میرابراهیم ابوتراب، ملقب به «تُرابا»؛ عبدالجبار اصفهانی؛ محمدصادق خاتون آبادی؛ درویش عبدی بخارایی؛ و دخترش گوهرشاد. شیوۀ او در خط نستعلیق شیوا ترین است؛ خفی را خوش و جلی را استوار و شیرین می نوشت. ده ها کتاب و رساله و قطعات نفیس از او در کتابخانه ها، موزه ها، و مجموعه های خصوصی در ایران و خارج از کشور نگهداری می شود. کتیبه ای به خط میرعماد در تکیۀ میر در تخت پولاد اصفهان هنوز پابرجاست. در پایانِ آثار میر بیشتر رقمِ (نام) عمادالحسنی دیده می شود، اما رقم هایی چون عماد، میرعماد، میرعماد حسنی، میرعماد حسنی قزوینی، و عمادالملک الحسنی نیز دیده می شود.