سرنیزه

سرنیزه تیغه یا خنجری نوک تیز است که برای وصل کردن بر انتهای لوله تفنگ یا مسلسل یا دیگر اسلحه گرم طراحی شده است.
با اتصال سرنیزه به یک سلاح گرم، این سلاح عملاً حکم یک نیزه یا شمشیر را پیدا می کند و می توان از آن در جنگ های تن به تن استفاده کرد. سربازان معمولاً در مواقع غیر از نبرد با جدا کردن سرنیزه از اسلحه، از سرنیزه ها به عنوان کارد و برای برش و کندن سنگر و چاله استفاده می کنند.
ارتشیان در کشورهایی که از نظر سیاسی ناآرام هستند گاه بازداشتی های شورش های خیابانی یا راهپیمایان سیاسی را با زور سرنیزه از یک محل متفرق کرده یا با خود به بازداشتگاه می برند.
جنگ با سرنیزه حرکات ویژه ای دارد که به گونه ای با شمشیربازی همانندی های دارد.مربی آموزش نظامی بمنظور جلوگیری از صدمات باید مطمئن شود که هنگام آموزش با سرنیزه، چاقو یا هر سلاح تیز دیگر، فرد آموزش بیننده محافظ چشم داشته باشد. مربی هم چنین باید مطمئن شود که سربازان طی یادگیری روش های خلع سلاح سرنیزه، چاقوها و سرنیزه ها را که محکم به تفنگ ها متصل شده اند در نیام حفظ می کنند.

سرنیزه (bayonet)
شمشیری کوتاه که به بالای دهانۀ اسلحه ای گرم وصل می شود. سرنیزه در داخل لولۀ تفنگ های سرپر اواخر قرن ۱۷ قرار می گرفت. سرنیزۀ حلقه ای یا سُخمه ایکه در ۱۷۰۰ اختراع شد، به سلاح امکان شلیک پی درپی داد و سرنیزه های پیشین را منسوخ کرد. از دهۀ ۱۷۰۰ انواع گوناگونی از سرنیزه ها ساخته شد. درخلال جنگ جهانی اول، فرانسوی ها از سرنیزه های بلند سوزنی استفاده می کردند و انگلیسی ها از سرنیزۀ شمشیری؛ درحالی که آلمان ها از سرنیزۀ ابتکاری جدیدی استفاده می کردند که لبۀ عقبی آن ارّه ای شکل بود. با مکانیزه ترشدن ارتش ها از طول سرنیزه ها نیز کاسته می شد.