مومیایی

مومیایی به جسدی گفته می شود که پوست و گوشت خشک شده آن در اثر تماس عمدی یا تصادفی با مواد شیمیایی، سرمای فوق العاده زیاد، رطوبت بسیار پایین یا عدم وجود هوا حفظ شده است.مومیایی کردن، روشی برای حفظ جسد است که در آن امعاواحشا و مغز را پیش از خواباندن جسد در سدیم کربنات از بدن خارج می کردند و سپس در نوارهای پارچه ای می پیچیدند.مومیایی کردن اجساد اشراف و امرا در مصر باستان مرسوم بوده است. مومیایی ها مربوط به سال های خیلی دورتر است.یک جسد مومیایی شده   یک مومیایی مربوط به مصر باستان - موزه بریتانیا.   یک مومیایی مربوط به مصر باستان - موزه واتیکان.   یک مومیایی مربوط به مصر باستان - موزه بریتانیا.   مومیایی از یک میمون مربوط به مصر باستان - موزه مصر.
در سال های اخیر چندین فیلم سینمایی نیز به نام مومیایی ساخته شده است.
مصریان باستان معتقد بودند که روح فرعون برای سفر به زندگی دوباره به یک کالبد نیاز دارد. به علاوه، اگر اجازه داده می شد تا بدن بعد از مرگ بپوسد، روح محکوم می شد که تا ابد به تنهایی بگردد. مصری ها می خواستند از سفر موفق حکمرانشان به جهان دیگر مطمئن باشند، جایی که بر اساس اعتقاد آن ها حاکم می توانست امنیت مردمش را تا ابد تضمین کند. به همین دلیل آن ها شیوهٔ خاصی را به نام مومیایی کردن ابداع کردند که پیکر فرعون و نیز اعضای خانوادهٔ او و اشراف برگزیده را که اجازه ورود به جهان زیرین را داشتند، حفظ می کرد.
هنگامی که فرعون می مرد، مستخدمان بدن او را به معبدی نزدیک آرامگاهش می بردند. ابتدا کاهن حنوط کننده بدن حاکم را به آرامی روی یک میز باریک قرار می داد و اندام های داخلی اش را تخلیه می کرد تا مانع پوسیدگی شود. سپس از طریق بینی با یک قلاب دراز مغز را قطعه قطعه خارج می کردند. تنها اندامی که برداشته نمی شد، قلب بود زیرا گمان می کردند که مرکز روح باشد. بعد از تخلیهٔ اندام ها، بدن فرعون با شراب خرما شستشو داده می شد و با صمغ مُر و عطر پُر و دوباره دوخته می شد. سپس حنوط گران آن را با ناترون، نوع خاصی از نمک قلیایی، می پوشاندند تا مایعات درون بافت های بدن خشک شود. بعد از هفتاد روز، بدن خشک شده را در رود نیل می شستند و روی پوست روغن و موم می مالیدند. سپس پیکر را در نوارهایی از کتان نازک می پیچیدند.

مومیایی (mummy)
جسد انسان یا جانوری که به صورت طبیعی یا مصنوعی حفظ شده باشد. مومیایی های طبیعی ممکن است براثر انجماد پدید آمده باشند؛ از آن جمله اند، ماموت های درون یخچال های طبیعی از ۲۵هزار سال قبل. همچنین، ممکن است این اجساد خشک شده یا در باتلاق ها و محل تراوش نفت حفظ شده باشند. مومیایی مصنوعی با مومیاگری و حنوط صورت می گیرند.