سفر

سفر می تواند به موارد زیر اشاره کند:
سفر (تلفظ می شود/sæfær/) یا مسافرت
سفر (کتاب) (تلفظ می شود/sæfær/)، کتابی از تونی بلر
سفر (تورات) (تلفظ می شود/sefr/)، به معنای کتاب یا نوشته
سفر (فیلم ۱۳۵۱) فیلمی به کارگردانی بهرام بیضایی
سفر (فیلم ۱۳۷۳)
سفر (فیلم ۱۹۷۴)
سفر (داستان بلند) به نویسندگی محمود دولت آبادی
سفر (آلبوم)، آلبومی مشترک از معین و هایده

سَفَر
اصطلاحی عرفانی. عارفان توجّه قلب سالک به سوی مقصود را سَفَر می خوانند. این امر یکی از ارکان تصوف است و مشایخ صوفیه برای آن اهمیت و آداب و شرایط خاصی قائل بودند. در این سفر، مسافر: قلب سالک، مقصدِ سفر: قرب به حضرت حق، راهنمای سفر: شیخِ سالک، و مرکبِ سفر: بدن سالک است. در این میان، سرعت سیر و نیز نهایتی که سفر در آن متوقّف می شود، گذشته از استعداد ذاتی سالک بستگی تمام به کیفیّت سلوک و توانایی شیخ دارد. از این رو، شماری از سالکان در مدّتی کوتاه به نهایت سیر می رسند، و شماری دیگر نیز پس از سال های طولانی سلوک، باز در نخستین مراحل متوقّف می شوند. سالک چه مبتدی و چه منتهی، هرگز نباید دست از انجام فرامین شریعت بردارد. عارفان، معمولاً اسفار را بر چهار قسم بنیان می نهند، هرچند در چگونگی و نام گذاری این اسفار اربعه، اختلاف دارند.

مسافرت به جابه جایی انسان از محلی به محلی دیگر به هرمنظوری یا هرمدتی گفته می شود. این جابه جایی می تواند با وسیله یا بدون هیچ وسیلهٔ حمل و نقلی صورت گیرد.
• «سفر، پاره ای از رنج و دشواری است». (به عربی: السفر قطعة من عذاب) صحیح مسلم، برگرفته از نشرِ دارالمعرفه، ص ۹۱۰ -> محمد بن عبدالله
• «زندگی یک سفر است نه یک مقصد.» -> الن مک آرتور

[ویکی فقه] سفر عبارت است از خارج شدن از محل زندگی به قصد پیمودن مسافتی خاص که موجب قصر نماز و افطار روزه گردد. مقابل آن، حَضَر قرار دارد. از احکام آن در بابهای صلات، صوم، حج، نکاح و مضاربه سخن گفته اند.
سفر موضوع احکام تکلیفی پنج گانه واجب، حرام، مستحب، مکروه و مباح قرار گرفته است.
← سفر واجب
سفر با شرایطی موجب قصر نماز و افطار روزه می شود. بین دو اثر یاد شده تلازم وجود دارد؛ بدین معنا که هرجا نماز قصر شود روزه نیز افطار می شود. عکس آن نیز چنین است؛ مگر مواردی خاص که از این قانون کلّی استثنا شده است.
شرایط قصر
سفر با شرایط زیر موجب قصر نماز می شود؛ یعنی نمازهای چهار رکعتی (ظهر و عصر و عشا) دو رکعت خوانده می شوند.
← مسافت
...

[ویکی الکتاب] معنی سَفَرٍ: سفر
معنی صُفْرٌ: زرد
معنی أَسْفَاراً: کتابها (جمع سِفر، کلمه سَفر - به فتح سین و سکون فاء - به معنای پردهبرداری است که البته در خصوص اعیان استعمال میشود ، مانند سفر عمامه یعنی برداشتن عمامه از سر ، و سفر خمار یعنی برداشتن نقاب از صورت و سِفر - به کسر سین و سکون فاء - به معنای کتابی است ک...
معنی ضَرَبُواْ فِی ﭐلْأَرْضِ: سفر کردند (بر زمین گام زدند)
معنی لَا یَسْتَثْنُونَ: استثناء نمی کنند - ان شاء الله نمی گویند (کلمه استثناء که مصدر فعل یستثنون است ، به معنای این است که بعضی از افراد کل را از حکم کل کنار بگذاریم ، و نیز به معنای گفتن کلمه ان شاء الله در هنگام وعده قطعی و یا هر سخن قطعی دیگر است ، و اگر این کلمه را هم...
معنی تَحْمِلَهُمْ: تا مرکبشان دهی - تا وسیله سفر به آنان بدهی (کلمه حمل به معنای این است که به کسی مرکبی از قبیل اسب و یا شتر و امثال آن بدهی ،و "حمله ، یحمله ، حملا " معنایش این است که فلانی به فلان کس مرکبی داد که بر آن سوار شود ، شاعر عرب گفته است : ألا فتی عنده خفا...
ریشه کلمه:
سفر (۱۲ بار)

(بر وزن فلس) پرده برداشتن و آشکار کردن (مجمع)راغب گوید: «السفر: کشف الغطاء... سفر العامة عن الرأس و الخمار عن الوجه» مسافرت را از آن جهت مسافرت گویند که اخلاق مردم در آن آشکار می‏شود طوری که در غیر آن آشکار نمی‏شود (مجمع ذیل آیه 184 بقره). . جمع سفر اسفار است مثل . سِفْر (به کسر س) کتاب و نامه است که حقائق و مطالب را روشن و آشکار می‏کند جمع آن اسفار است . چنانکه راغب گفته است. طبرسی نیز علت را چنین بیان فرموده. سفیر به معنی فرستاده و نماینده است راغب علت تسمیه آن را کشف و ازاله وحشت از بین قوم می‏داند و آن فعیل به معنی فاعل است. ولی ظاهراً علت تسمیه همان اظهار و کشف مطالب باشد که سفیر مطالب را اشکار می‏کند جمع آن سفراء است مثل فقیه و فقهاء و آن را مصلح میان قوم گفته‏اند. سافر به معنی کاتب و نویسنده است جمع آن سفره مثل . اسفار (به کسر الف) روشن شدن و آشکار گشتن است . قسم به صبح آنگاه که روشن و اشکار شود . چهره هائی در آن روز روشن اند. خندان و شادمان. (اللهم اجعلنا منهم). * . مراد از «سَفَرَةٍ کِرامٍ بَرَرَةٍ» نویسندگان محترم مطیع کدام اند؟ و «صُحُف» چیست ؟ گفته‏اند مراد ملائکه نویسنده‏اند که آمده . و نیز گفته‏اند: سفیران وحی و پیامبرانند. و ایضاً از قتاده نقا شده که: قارئان قرآن اند آنانکه قرآن را می‏خوانند و می‏نویسند. هکذا درباره «صُحُغ» گفته‏اند: مراد لوح است. می‏شود این قول را به آیه . تأیید کرد و نیز گفته‏اند مراد کتاب پیامبران سلف است. به این قول نیز می‏شود بعضی از آیات را شاهد آورد که بیان می‏دارند قرآن در نامه پیشینیان بوده است مثل . و نحو . بعید نیست صحف همان نامه‏ها باشد که قرآن را در آنها قهراً پاک و محترم بودند. لحتمال دیگر آن است که مراد از «صُحُف» قلوب و دلها و از «سَفَرَة» مفسران و نویسندگان باشدو توضیح آنکه درباره قرآن آمده . این ایه صریح است در اینکه قرآن در سینه‏ها است و در سینه‏ها نوشته شده پس سینه‏ها صحیفه‏های مخصوصی است در جای دیگر آمده . قبها صحیفه‏های کتابت ایمان اند. سینه هائیکه در آنها قرآن نوشته شده، محترمند، بلند مرتبه‏اند، پاکند «فی صُحُفٍ مُکَرَّمَةٍ. مَرْفُوعَةٍ مُطَهَّرَةٍ» نکره آمدن «صُحُف» نیز این سخن را ت.یید می‏کند. با دست چه کسانی قرآن در این سینه نوشته شده و می‏شود؟ با دست نویسندگانی که محترمند. مطیع اند. باید توجّه کرد متعلّق باء در «بِاَیْدی سَفَرَةٍ» چیست؟ ممکن است متعلّق آن «مَرْفُوعَةٍ» و یا سبب است یعنی: آیات قرآن تذکره است. هر که خواهد آن را یاد گیرد. آن تذکره در سینه‏های محترم، و الامقام، و پاک است و با دست نویسندگان محترم و طاعت پیشه نوشته شده است. آنها اند که در طول قرون به نوشتن و خواندن و تفهیم قرآن پرداخته‏اند و چون نوشتن در قلوب بوسیله گفتن و غیره می‏شود می‏شود لذا «بِاَیْدی سَفَرَةٍ» به همه راه‏های تفهیم شامل است خواه بوسیله نوشتن باشد یا خواندن و یا غیره. در تفسیر برهان از حضرت صادق علیه السلام نقل شده که «سَفَرَةٍ کِرامٍ بَرَرَةٍ» امامان اند علیهم السلام. البته آن بزرگواران در تفهیم قرآن و نوشتن آن در دلها سهم به سزائی دارند چنانکه امیر المؤمنین علیه السلام پس از رسول خدا صلی اللّه علیه و اله و سلم قرآن را مجدداً یک جا نوشت و روایات اهل بیت علیهم السلام در ترغیب به فرا گرفتن قرآن خارج از حدّ است چنانکه در کافی و وسائل نقل شده است. احتمال فوق از این جهت بیشتر تقویت می‏شود که آیات اوّل سوره با لحن ملامت‏آمیز به حضرت رسول صلی اللّه علیه و آله و سلم می‏گوید: چرا به آنانکه به قرآن بی اعتنااند و یاثروتمندان اند اعتنا می‏کنی و با آنکه برای پاک شدن قرآن را می‏خواهد توجّه نمی‏کنی و قیافه در هم می‏کشی؟ آنگاه می‏فرماید: چنین نکن قرآن تذکاریست هر که بخواهد یاد گیرد هر کس که باشد. ارباب تفسیر گفته‏اند چند نفر از ثروتمندان و متنفذان مکّه نزد آن حضرت آمدند و او با ایشان به گرمی صحبت می‏کرد شاید ایمان بیاورند و سبب تقویت اسلام شوند. ابن امّ مکتوم که از مسلمانان و نابینا بود آمد و از آن حضرت قرآن خواست حضرت قیافه در هم کشید که مبادا اینان از آمدن او ناراحت شده و بروند و اسلام نیاورند. لذا این ایات آمد و آن حضرت را از این کار منع کرد. از این مطلب می‏توان فهمید که آن حضرت درباره پیشرفت اسلام خائف بوده و با جلب آنان می‏خواسته دین پیشرفت کند لذا خدا برای تسلّی قلب شریف او فرموده: همه در این قرآن یکسان اند وانگهی قرآن بوسیله نویسندگان محترم در قلبهای پاک جا خواهد گرفت نه تهنا از بین نخواهد رفت بلکه روز افزون خواهد بود و تو در ترویج قرآن به همه با یک نظر نگاه کن تا هر که بخواهد از آن استفاده کند اعمّ از آنکه قوی باشد یا ضعیف.