ساعت مچی

ساعت مچی (به انگلیسی: Watch) گونه ای از ساعت است که به مچ دست بسته می شود. در گونه های جدید بر روی ساعت مچی ها علاوه بر زمان، تاریخ روز، ماه و سال و امکانات دیگر نیز وجود دارد. ساعت مچی اولین بار در سال 1510 توسط مخترع آلمانی پیتر هنلین ساخته شد.
به طور کلی ساعت های مچی را در نگاه اول می توان به دو دسته ساعت های مکانیکی و کوارتز طبقه بندی کرد. ساعت های کوارتز دارای یک موتور هستند که به وسیلهٔ باطری کار کرده و ساعت های مکانیکی دارای موتوری هستند که ساختار مکانیکی دارند و به باطری احتیاجی ندارند.

ساعت مچی (watch)
نوعی وسیلۀ قابل حمل، برای اندازه گیری زمان. در اوایل قرن ۲۰، با افزایش گرایش به کوچک سازی وسایل تولید انبوه و راحت طلبی، ساعت از درون جیب به روی مچ دست منتقل شد. پس از آن، ساعت های ضد آب، ضد مغناطیس، خودکوک، و ضد ضربه به بازار آمدند. در ۱۹۵۷، ساعت برقیساخته شد و در دهۀ ۱۹۷۰، ساعت دیجیتالبه بازار آمد که فاقد قطعات متحرک بود.
تاریخچه. ساعت های مکانیکی سنتی با صفحۀ عقربه دار و براساس اختراع پتر هنلین(۱۴۸۰ـ۱۵۴۲) ساخته می شوند. در این ساعت ها، فنر کوکانرژی را ذخیره می کند. در ۱۶۷۵، با اختراع فنر رقاصکساعتی چنان کوچک ساختند که از کمر به جیب منتقل شد. در قرن ۱۸، ساعت جیبیدقیق ساخته شد و در قرن ۲۰، ساعت مچی به بازار آمد. در دهۀ ۱۹۵۰، ساعت الکترومغناطیسیباتری دار ابداع شد. در دهۀ ۱۹۶۰، ساعت الکترونیکیبه بازار آمد که در آن از نوسان های پیزوالکتریکیبلور کوارتزبرای اندازه گیری زمان، و از مداری الکترونیکی برای به حرکت درآوردن عقربه ها استفاده می شد. در دهۀ ۱۹۷۰، نوعی ساعت کوارتز، بدون قطعات متحرک، ابداع شد. این ساعت زمان را با ارقام نشان می داد. همچنین، در بعضی ساعت ها ماشین حساب، تقویم، زنگ، کرونومتر، و بوق یادآوری گنجاندند. مکانیسم ساعت در انگلستان و به دست مخترعانی مانند توماس تامپیون(۱۶۳۹ـ۱۷۱۳) و تامس اِرنشاو(۱۷۴۹ـ۱۸۲۹) تکمیل شد، اما طی قرن ۱۹، ساعت همچنان وسیله ای گران قیمت بود. ساعت برقی فنر کوک ندارد و براساس جذب متقابل یک آهنربای دایمو یک آهنربای الکتریکیکار می کند که رقاصکرا به حرکت درمی آورد. در ساعت دیجیتال، زمان را معمولاً با نمایشگر بلورِ مایعنشان می دهند.