بنیاد سینمایی فارابی

بنیاد سینمایی فارابی بر طبق اساسنامه سازمانی است غیردولتی و غیرانتفاعی که زیر نظر وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و به عنوان بازوی اجرایی وزارتخانه در زمینهٔ سیاست ها و جهت گیری های فرهنگی و هنری فعالیت می کند.
علیرضا تابش (۱۳۹۳-اکنون)
محمد رضا جعفری جلوه (۱۳۹۲–۱۳۹۳)
سیداحمد میرعلایی (۱۳۸۸–۱۳۹۲)
مجید شاه حسینی (۱۳۸۶–۱۳۸۸)
علیرضا رضاداد (۱۳۸۱–۱۳۸۶)
محمدمهدی عسگرپور (۱۳۸۰–۱۳۸۱)
عبدالحمید محبی (۱۳۷۸–۱۳۸۰)
محمدحسن پزشک (۱۳۷۶–۱۳۷۸)
محمد رجبی (۱۳۷۴–۱۳۷۶)
محمدحسین حقیقی (۱۳۷۳–۱۳۷۴)
سیدمحمد بهشتی (۱۳۶۲–۱۳۷۳)
این بنیاد علاوه بر تولید و توزیع فیلم در داخل و خارج از کشور، سرمایه گذاری و پشتیبانی تولید، خدمات فنی (از جمله لابراتوار، تدوین، استودیوی صدا، دوبله و...) نیز ارائه می کند. به گزارش لشگری پور، معاون بنیاد فارابی، حدود ۳۰ درصد از تولیدات سالانهٔ سینمای ایران محصول این بنیاد است.
دفتر امور جشنواره های بنیاد سینمایی فارابی برگزارکنندهٔ جشنواره بین المللی فیلم فجر، جشنواره بین المللی فیلم های کودکان و نوجوانان و به طور کلی هر جشنوارهٔ فیلم حرفه ای است که زیر نظر وزارت ارشاد در ایران برگزار می شود.
انتشارات فارابی که زیرمجموعهٔ این بنیاد است، کتاب هایی با موضوع فیلم و سینما و نشریات دوره ای نظیر فصلنامه سینمایی فارابی (از ۱۳۶۷)، ماهنامه گزارش فارابی (که قبل از ۱۳۷۷ با نام صنعت تصویر منتشر می شد)، نشریه مردم و سینما (از ۱۳۷۷) و... را منتشر می کند.

این بنیاد در اوایل ۱۳۶۲ش تشکیل شد. همچنین بازوی اجرایی سیاست های معاونت امور سینمایی به شمار می رفت و در دورۀ نخست وزیری میرحسین موسوی پایه ریزی شد. در بنیاد با این ارزیابی که سینمای ایران از حیث فرهنگی و اقتصادی ورشکسته است، سیاست هایی برای حل مشکلات سینما وضع شد که مهم ترین آن ها اعمال سیاست های هدایتی و حمایتی بود. با اجرای این سیاست بسیاری از جوان های با استعداد موفق شدند توانایی های خود را در عرصه ها و رشته های مختلف سینما بیازمایند. براساس آمارهای رسمی در ۱۳۶۲، حدود ۵۵ درصد کارگردان های سینمای ایران قدیمی بودند و ۴۵ درصد در سال های پس از انقلاب وارد سینما شدند. این نسبت در ۱۳۶۵ به ۲۴ درصد کارگردان قدیمی و ۷۶ درصد کارگردان جدید رسید. مسئولین اولیۀ بنیاد مروج «سینمای اسلامی» و «عرفانی» بودند، که ظاهراً نمونۀ مشخص چنین فیلمی آن سوی مه (۱۳۶۴) بود که فیلم نامه اش را سید محمد بهشتی نوشت و منوچهر عسگری نسب آن را کارگردانی کرد. اما این فیلم توجه زیادی برنیانگیخت و به مثابۀ الگو پذیرفته نشد.