بهاره رهنما (۱۳۵۲/ ۱۹۷۳ م) بازیگر ایرانی.
• «عشق مرد و زن نمی شناسد. با این وجود عشق گزینه نخست زن هاست و برای مردان می توان ابتدا ویژگی های دیگری را بر شمرد. در متون دینی، ادبیات جهان و دنیای نمایش، همیشه این زن ها هستند که عشق را نمایندگی می کنند. عشق در نهاد زن گذاشته شده است که نمونه بارز آن حس مادری است. این ویژگی زن است و نه دلیل برتری او بر مرد... اینکه خدا عشق را برای زن آفریده است، یک برتری نیست، بلکه ویژگی آفرینش است. بحث تمایز زن و مرد است و نه چیز دیگر. در عوض مردها هم ویژگی های مثبتی چون حس قوی حمایت و رفاقت دارند که در زنان کمتر است.»• «من همیشه دنیای ادبیات و هنر را بالاتر از عرصه سیاست می دانسته ام. رویدادهای سیاسی و اجتماعی هم تنها پس زمینه کارهای من را شکل می دهند. علاوه بر این، روان شناختی آدم ها برایم همیشه اهمیت داشته، اینکه چگونه با بحران ها روبرو می شوند و روح و جانشان چگونه تاثیر می پذیرد. در واقع بحران و رویداد، تنها یک بستر و زمینه ساز است و نه اصل ماجرا.»• «من با این تعبیر که تئاتر هنر خواص است و نباید و نمی تواند همه فهم باشد، مخالف هستم. من موافق نمایشی هستم که تماشاگران با احساس آن را ببینند، لذت ببرند و به فکر هم فرو بروند. با گسترش این گونه نمایش ها، می توان به وسیع شدن دایره مخاطبان هنرهای نمایشی و رشد تئاتر خصوصی امیدوار شد که البته نیازمند توجه دولت به ساخت سالن های بیشتر و مناسب تر است.»• «آدم ها تفکرات و تمایلات و آرزوهایی دارند که گاهی با خودم فکر کرده ام، همه اینها مسیر زندگی شان را مشخص می کند. یعنی این تمایلات و علایق، آدم را در همان مسیر هدایت می کند و کاری می کند که آدم به تفکرات و تمایلاتش نزدیک شود.»روزنامه شهروند، شماره ۶۹۰، ۲۶ مهر ۱۳۹۴• «مدت هاست جوان هایی را می بینم که تکلیفشان با خودشان و دنیا هیچ معلوم نیست، در مقابل هر سؤالی با قیافه ای مغموم و البته حق به جانب جواب می دهند: نمی دانم! بین رفتن و ماندن سال هاست که مرددند، بین انتخاب کار یا تحصیل، بین ماندن با یکی از دو عاشق خود، بین ایمان و بی اعتقادی.»• «واقعیت این است که هیچ چیز برای یک پدر و مادر از دیدن فرزندی که راه و رؤیایی پیش رو ندارد دردناک تر نیست.»• «گاهی باید در را روی صورت خودمان بکوبیم حتی دستمان لای در بماند و آسیب ببیند. درد دارد، اما لااقل این در کوفتی را خودت بستی و خلاص! دست کم لای نیمه در بهترین روزهایت را هدر ندادی و چشم ها، لب ها و دست هایت تبدیل به مجسمه و دکمه و سنگ نشدند. باور کنیم که اغلب این معلق ماندگی ها تقصیر خود ماست و بس، من عاشق این آیه زیبای قرآن هستم: خدا سرنوشت هیچ قومی را تغییر نمی دهد مگر به خواست خودشان... .»
• «عشق مرد و زن نمی شناسد. با این وجود عشق گزینه نخست زن هاست و برای مردان می توان ابتدا ویژگی های دیگری را بر شمرد. در متون دینی، ادبیات جهان و دنیای نمایش، همیشه این زن ها هستند که عشق را نمایندگی می کنند. عشق در نهاد زن گذاشته شده است که نمونه بارز آن حس مادری است. این ویژگی زن است و نه دلیل برتری او بر مرد... اینکه خدا عشق را برای زن آفریده است، یک برتری نیست، بلکه ویژگی آفرینش است. بحث تمایز زن و مرد است و نه چیز دیگر. در عوض مردها هم ویژگی های مثبتی چون حس قوی حمایت و رفاقت دارند که در زنان کمتر است.»• «من همیشه دنیای ادبیات و هنر را بالاتر از عرصه سیاست می دانسته ام. رویدادهای سیاسی و اجتماعی هم تنها پس زمینه کارهای من را شکل می دهند. علاوه بر این، روان شناختی آدم ها برایم همیشه اهمیت داشته، اینکه چگونه با بحران ها روبرو می شوند و روح و جانشان چگونه تاثیر می پذیرد. در واقع بحران و رویداد، تنها یک بستر و زمینه ساز است و نه اصل ماجرا.»• «من با این تعبیر که تئاتر هنر خواص است و نباید و نمی تواند همه فهم باشد، مخالف هستم. من موافق نمایشی هستم که تماشاگران با احساس آن را ببینند، لذت ببرند و به فکر هم فرو بروند. با گسترش این گونه نمایش ها، می توان به وسیع شدن دایره مخاطبان هنرهای نمایشی و رشد تئاتر خصوصی امیدوار شد که البته نیازمند توجه دولت به ساخت سالن های بیشتر و مناسب تر است.»• «آدم ها تفکرات و تمایلات و آرزوهایی دارند که گاهی با خودم فکر کرده ام، همه اینها مسیر زندگی شان را مشخص می کند. یعنی این تمایلات و علایق، آدم را در همان مسیر هدایت می کند و کاری می کند که آدم به تفکرات و تمایلاتش نزدیک شود.»روزنامه شهروند، شماره ۶۹۰، ۲۶ مهر ۱۳۹۴• «مدت هاست جوان هایی را می بینم که تکلیفشان با خودشان و دنیا هیچ معلوم نیست، در مقابل هر سؤالی با قیافه ای مغموم و البته حق به جانب جواب می دهند: نمی دانم! بین رفتن و ماندن سال هاست که مرددند، بین انتخاب کار یا تحصیل، بین ماندن با یکی از دو عاشق خود، بین ایمان و بی اعتقادی.»• «واقعیت این است که هیچ چیز برای یک پدر و مادر از دیدن فرزندی که راه و رؤیایی پیش رو ندارد دردناک تر نیست.»• «گاهی باید در را روی صورت خودمان بکوبیم حتی دستمان لای در بماند و آسیب ببیند. درد دارد، اما لااقل این در کوفتی را خودت بستی و خلاص! دست کم لای نیمه در بهترین روزهایت را هدر ندادی و چشم ها، لب ها و دست هایت تبدیل به مجسمه و دکمه و سنگ نشدند. باور کنیم که اغلب این معلق ماندگی ها تقصیر خود ماست و بس، من عاشق این آیه زیبای قرآن هستم: خدا سرنوشت هیچ قومی را تغییر نمی دهد مگر به خواست خودشان... .»
wikiquote: بهاره_رهنما