پولیبیوس

پولیبیوس (حدود ۲۰۵–۱۲۵ ق م) تاریخ نویس اهل مگالوپولیس آرکادیا (واقع در شبه جزیرهٔ پلوپونز یونان) بود.
ای.م. دیاکونوف. تاریخ ماد شابک ‎۹۶۴-۴۴۵-۱۰۶-۶
اثر مشهور او تواریخ نام دارد که دربارهٔ تاریخ روم و کشورهای اطراف است.
پولیبیوس در ۸۲ سالگی درگذشت. او مورخ، جغرافی دان و رواقی معروفی بود که باید نخستین مورخ تاریخ جهان دانسته شود. پولیبیوس صرف نظر از سبکش، یکی از بزرگ ترین مورخان است.
او تاریخ یونان و روم را در ۴۰ کتاب نوشت، که بیشتر به سال های ۲۲۰ تا ۱۴۶ ق م مربوط می شد. در مقدمهٴ مفصل اثرش (کتاب های اول و دوم) هدف و نظریهٴ تاریخ را مطرح کرد: هدف تاریخ اثبات حقیقت و تعلیم است، و اصول اساسی آن عبارت است از (۱) مطالعهٴ اسناد؛ (۲) مطالعهٴ جغرافیا؛ (۳) مطالعهٴ سیاست و علم نظام.

پولیبیوس (ح ۲۰۰ـ ح ۱۱۸پ م)(Polybius)
(یا: پولوبیوس) دولتمرد و تاریخ نگار یونانی در رم. از رجال برجستۀ اتحادیۀ آخایایی برضد رومیان بود و، پس از شکست مقدونی ها در پودنا در ۱۶۸پ م، همراه با دیگر اشراف آخایایی به عنوان گروگان سیاسی به ایتالیا برده شد. اجازۀ سکونت در رم را یافت و یکی از اعضای ارزشمند محفل اسکیپیو آفریکانوس مینور شد و به بایگانی های عمومی دسترسی یافت. در ۱۵۱پ م به یونان بازگشت و در فتح کارتاژ به دست اِسکیپیو در ۱۴۶پ م شرکت کرد. کتابتاریخ روم او، در چهل رساله، سال های ۲۲۰ تا ۱۴۶پ م را پوشش می دهد. پنج رسالۀ نخست سالم مانده اند و از بقیه فقط بخش هایی باقی مانده است. او به رقابت شرافتمندانه با توکودیدس تاریخ نگار پرداخت؛ تاریخ او ارزش والایی دارد.

پولیبیوس (حدود ۲۰۰ ق. م، میگالوپولیس - ۱۱۸ ق. م) تاریخ نگار یونانی باستانی بود.
• «آیا ممکن است کسی به اندازه ای بی توجه یا بی علاقه باشد که نخواهد بداند به چه وسیله و با چه شیوه ای کلِّ عالم تسخیر شد و تحت سلطهٔ شهر بی همتای رُم قرار گرفت و آن هم در ظرف مدتی که حدوداً از پنجاه و سه سال بیشتر نشد؟»• «می توان گفت تاریخِ جهان، یک رشته از مباحثات پراکنده و غیرپیوسته بوده است و همان اندازه از لحاظ اصول و پیامدهایشان به شدت از هم فاصله داشتند که از لحاظ موقعیت هایشان. اما از این لحظه به بعد، تاریخ به صورت یک کلِّ به هم پیوسته درمی آید، رویدادهای ایتالیا و لیبی در رویدادهای آسیا و یونان دخالت دارند و جهت گیری همگی به سوی یگانگی است.»• «هدف تاریخ نگار نباید مبهوت کردن خوانندگانش با یک رشته حکایات هیجان انگیز باشد، و نباید هم قصدش معطوف به تألیف عباراتی باشد که احتمالاً تکراری بوده است، و نه هم مانند یک نویسندهٔ تراژدی به تفصیل روی صفات خاص تأکید کند: اما بالاتر از همه چیز وظیفه اش عبارت است از گزارش توأم با دقت آنچه گفته یا انجام داده شده است، درحالی که ممکن است تکراری باشد. زیرا که هدف های نمایشنامه نویسی و تاریخ یکی نیستند، بلکه به شدت با هم مغایرند. در اولی موضوع برای تحت تأثیر قرار دادن و ایجاد شعف و شادی به وسیلهٔ گفتار است، در حدی که طبیعی به نظر برسد، در دومی برای آگاهی دادن و مجاب کردن است از راه گفتار و کردار صادقانه؛ در اولی تأثیر گذاری آنی و گذاراست، در دومی همیشگی و پایدار. افزون بر این، در اولی زیر نفوذ قرار دادن تماشاگر، امتیاز عمده است، زیرا که مطلب بر سر ایجاد توهم است، در حالی در درمی مسئلهٔ اصلی مرتبط با حقیقت است، زیرا که موضوع برای فایده رساندن به خواننده است.»