ماشین تحریر

ماشینِ تحریر یا ماشین تحریر (به فرانسوی: Mmachine à écrire) یک ابزار معمولاً مکانیکی یا الکتریکی است که می توان با فشردن کلیدهای آن، نویسه هایی را روی چیزی، معمولاً کاغذ، که در آن قرار داده می شود، چاپ کرد. برتری نمونه های مکانیکی به نمونه های الکتریکی این است که بدون نیاز به برق، در همه جا قابل استفاده هستند. از سال ۱۸۷۰، که این ابزار معرفی شد، تا اواخر سدهٔ بیستم، ماشین تحریر یکی از ابزارهای جدانشدنیِ دفاتر و ادارات و مشاغل مرتبط با نوشتن بود. از دههٔ ۱۹۸۰ به بعد، کم کم ویرایشگرهای متن که بر روی رایانهٔ شخصی اجرا می شدند، باعث خروج ماشین های تحریر از بازار شدند. ماشین تحریر دستگاهی بود که در ورود زنان به دنیای کار و استقلال و خودیابی آنان ماجرایی پیچیده را رقم زد.ماشین تحریر الکترونیکیِ کانن، مدل ۱۹۸۹؛ تولید این نوع ماشین تحریر، آخرین مرحله از فن تایپ دستی (تحریر مکانیکی) بود.   ماشین تحریر الکترونیکی مدلِ Brother WP1-IMG 1750، مجهز به نمایشگر کوچک و فلاپی خوان
شرکت های بزرگ سازندهٔ ماشین تحریر عبارت بودند از رمینگتون و پسران، آی بی ام، امپریال تایپ رایترز، شرکت ماشین تحریر الیور، اُلیوِتی، اسمیت کورونا و شرکت آندروود.
گابریل گارسیا مارکز، نویسندهٔ نامدار کلمبیایی و خالق رمان صد سال تنهایی، از ماشین تحریر به عنوان «اسلحهٔ من» یاد می کرد. نویسندگان و هنرمندانی مانند وودی آلن، پل استر و مارتین اسکورسیزی هنوز هم با ماشین تحریر می نویسند.
اولین سیستم تایپ جهان توسط هنری میل در سال ۱۷۱۴ ابداع شد که نمونه ای از آن به جای نمانده و تمامی طرح های این ماشین ابتدایی نیز مفقود شده است. در سال ۱۸۲۹ ویلیام بارت ماشین چاپی را با نام تایپوگراف ارائه کرد که با موفقیت مواجه نشد. سر انجام کریستوفر لتم شولز به همراه دو تن از همکارانش به نام های کارلوس گلیدن و ساموئل سول، ماشین تحریر خود را در سال ۱۸۶۷ تکمیل کردند و پس از دریافت امتیاز، شولز پروانه تولید ابداع خود را در ایالات متحده آمریکا به ثبت رساند و اولین ماشین تحریر تجاری با نام رمینگتون مدل ۱ در سال ۱۸۷۳ وارد بازار شد. ایده تولید این ماشین بر اساس اصول ماشین چاپ متحرک گوتنبرگ، طراحی شد در این شیوه از چاپ، جوهر با استفاده از فشار بر روی کلیشه به کاغذ منتقل می شد و شولز نیز با الهام از این شیوه، ماشین تحریر خود را بر مبنای ضربه زدن کلیدهای ماشین بر روی نواری سیاه رنگ و جوهری ابداع کرد. توماس ادیسون نیز در ابداع ماشین تحریر نقش داشته است. وی در سال ۱۸۷۲ ماشین تحریر الکتریکی را ابداع کرد که تا سال ۱۹۵۰ هیچ استفاده ای از آن نشد و این ابداع تقریباً ناشناخته باقی ماند.

ماشینِ تحریر (typewriter)
ماشینِ تحریر
ماشینی دارای صفحه کلید، برای ایجاد حروف و نشانه های متفاوت روی کاغذ. نخستین طرح ماشین تحریر را هنری میل در انگلستان به ثبت رساند (۱۷۱۴)؛ اما نخستین ماشین تحریر کاربردی را کریستوفر شولز، کارلوس گلیدن و ساموئل سوله در میلواکی، واقع در ویسکانسینِ امریکا، ساختند (۱۸۶۷). در ۱۸۷۳، شرکت رمینگتون و پسران، که یک شرکت تفنگ سازی در امریکا بود، نخستین ماشین تحریرها را برای فروش ساخت. در ۱۸۷۸، این شرکت نخستین ماشین تحریر دارای حروف کوچک و بزرگ را به ثبت رساند. نخستین ماشین تحریری که شولز به ثبت رساند، فقط تعدادی کلید الفبایی داشت. نخستین ماشین تحریر تجارتی رمینگتون، صفحه کلید QWERTY داشت. شولز این صفحه کلید را طراحی کرده بود و مزیت آن نسبت به آرایش های قبلی، این بود که حروف آن به هم گیر نمی کردند. در ۱۹۳۲، جان دوِراک صفحه کلیدی طراحی کرد که در آن حروفی با کاربرد بیشتر، به تساوی در دو طرف چپ و راست تقسیم شده بودند و زیر قوی ترین انگشتان قرار می گرفتند. پیشرفت های بعدی در زمینۀ ماشین تحریر عبارت بود از ابداع کلید جدول بندی (ح ۱۸۹۸)، و ساخت ماشین تحریر رومیزی (ح ۱۹۰۷). پیدایش ماشین تحریر برقی موجب افزایش سرعت تایپ شد، زیرا کافی بود دکمه های این نوع ماشین لمس شوند و نیازی به فشردن آن ها نبود. فاصله گذاری متناسب در ۱۹۴۰، و نصب حروف روی گوی چرخان و صفحه های ثابت در ۱۹۶۲ ابداع شد. ماشین تحریرهای جدید به شیوۀ الکترونیکی کار می کنند، حافظه دارند، و می شود آن ها را به رایانه نیز وصل کرد. امروزه واژه پرداز تقریباً جای ماشین تحریر را برای تهیۀ نامه و متن گرفته است.