عکا

عَکّا (Acre)
عَکّا
(یا: آکر) شهر و بندری در فلسطین با ۴۵,۶۰۰ نفر جمعیت (۲۰۰۳). عکّا شهری بسیار قدیمی است و در شمال فلسطین اشغالی در پیش آمدگی شمال کوه کرمل و کنار خلیج عکّا واقع شده است. قبر حضرت صالح پیامبر در این شهر قرار دارد. در ۴۹۷ق (۱۱۰۳م) بالدوین اول، امیر فرنگان، این شهر را محاصر کرد و مردم شهر تسلیم نشدند ولی ظاهر، حاکم فاطمی، شهر را تسلیم فَرَنگان کرد. مسلمانان در ۶۹۰ق عکا را از فرنگان بازپس گرفتند. ترک ها در ۱۵۱۷م آن جا را تصرف کردند. ناپلئون در ۱۷۹۹ شهر را محاصره کرد و کاری از پیش نبرد و در ۱۸۳۲م ابراهیم پاشا آن را گرفت و ویران کرد. عکا در ۱۸۴۰ به دست ناوگان ترکان عثمانی، بریتانیا و اتریش گلوله باران شد و باز به دست ترکان عثمانی افتاد و در سال های ۱۹۱۸ تا ۱۹۴۸ در دست بریتانیا بود. در تقسیم ۱۹۴۸ بخشی از سرزمین اعراب شد و نهایتاً در همان سال به اشغال رژیم صهیونیستی درآمد. این شهر از نظر ماهیگیری اهمیت زیاد دارد. عکا مدت های طولانی به سبب موقعیت جغرافیایی ویژه ای که داشت کلید فلسطین خوانده می شد، زیرا در کنار جلگۀ ساحلی قرار دارد که دشت داخلی اسدرالون را به آن متصل می کند. بنابراین آسان ترین راه ورودی به داخل کشور است. شهر قدیمی عکا از سوی سازمان فرهنگی یونسکو به عنوان میراث فرهنگی جهان شناخته شده است. از دهۀ ۱۹۹۰ اقدامات گسترده ای برای حفاری های باستان شناسی آغاز شده است. یکی از اولین نکات قابل توجه در این شهر دیوارهای دفاعی مستحکم در شرق شهر است که احمد جزّار، والی عثمانی، آن را در سال های ۱۸۰۰ـ۱۸۱۴ ساخته که سیزده متر ارتفاع و یک متر ضخامت دارد.

عَکّا شهری در ساحل شمالی اسرائیل، در شمالی ترین بخش خلیج حیفا.
• «این شهر مرکز شهرهای فرنگیان در شام و لنگرگاه کشتی های روان بر دریاست؛ بادبان های افراشتهٔ چون بیرق ها و بندری است برای هر ناوگان و کشتی و در بزرگی همانند قسطنطنیه. مجتمع کشتی ها و مجمع یاران و رِفاق و دیدارگاه بازرگانن مسلمان و مسیحی از تمام آفاق، کوی ها و خیابان هایش پرازدحام و گام زدن در آن ها دشوار بر انام و تنگ بر اقدام.» -> ابن جبیر، در ۱۱ جمادی الثانی ۵۸۰/ ۱۸ سپتامبر ۱۱۸۴