کون

کون . (اِ) سرین و جفته و نشستنگاه باشد. (برهان ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء). سرین . نشستنگاه . مقعد. در پزشکی ، نشیمنگاه و در حقیقت ناحیه ٔ سرینی است ومخرج در فرورفتگی منطقه ٔ عضلات سرینی چپ و راست قراردارد. (فرهنگ فارسی معین ). وجعاء. وَرب . وَربة. مِنثَجة. وَبّاعة. وَبّاغة. عَفّاقة. عُضارِ طِی ّ. عَزلاءة. عِزمة. ام عزمة. ام العزم . عَوَّة. عَوّاء. عَوّا. عَذانة. نَخب . وَرانِیه . زَمّاعة. سَنباء. سَنبات . (منتهی الارب ). دُبُر است . مقعد. ته . زیر. ام سوید. انجیره . پشت . (یادداشت به خط مرحوم دهخدا) :
من غند شدم ز بیم غنده
چون خرس به کون فتاده در دام .

ابوطاهر خسروانی (از یادداشت ایضاً).

کونی دارد چون کون خواجه اش لت لت
ریشی دارد چو ماله آلوده به پت .

عماره (از یادداشت ایضاً).

گفت من نیز گیرم اندر کون
سبلت و ریش موی لنج ترا.

عماره (از یادداشت ایضاً).

فربه کردی تو کون ایا بدسازه
چون دنبه ٔ گوسفند در شب غازه .

عماره (از یادداشت ایضاً).

خایگان توچو کابیله شده ست
رنگ او چون کون پاتیله شده ست .

طیان (از یادداشت ایضاً).

دشمن شاه ار به مغرب است ز بیمش
بازنداند به هیچگونه سر از کون .

فرخی .

تا پای نهند بر سر حران
با کون فراخ و گنده و ژند.

عنصری (از یادداشت به خط مرحوم دهخدا).

پس به بی بی بگوی کز ره درد
با چنین کون هلیله نتوان خورد.

سنایی (از امثال و حکم ص 1248).

باد اگر کونت را به فرمان نیست
غم مخور هیچ کون سلیمان نیست .

سنائی (از یادداشت به خط مرحوم دهخدا).

نای را بر کون نهاد او که ز من
گر تو بهتر می زنی بستان بزن .

مولوی .

خواجه از فرط بزرگی همچو کون شد از دماغ
لاجرم بهر بزرگان کون بجنباند ز جای .

خواجه سلمان (از آنندراج ذیل کون جنبانیدن ).

- سرخی کونش به رو آمدن ؛ سرخ شدن از خشم . (یادداشت به خط مرحوم دهخدا).
- سوراخ کون ؛ سوراخ مقعد. (ناظم الاطباء).
- کون ترازو زمین زدن ؛ برای گران فروختن یا عزیز کردن چیزی در بیع یا انتقال تعلل و تسامح کردن .(امثال و حکم ص 1248).
- کون خر ؛ معروف است . (برهان ). نشستنگاه الاغ . (فرهنگ فارسی معین ).
- || کنایه از مردم درشت ناهموار بی تمیز و نادان و بی عقل و احمق باشد. (برهان ). کنایه از احمق بی تمیز. (آنندراج ). بی تمیز. احمق . ابله . (فرهنگ فارسی معین ). ستیزنده در جهل . احمق . (یادداشت به خط مرحوم دهخدا) :
در کون خر اگر به ستیزه مثل زنند
ایشان خر ستیزه کش و من ستیزه گر.

سوزنی (از یادداشت ایضاً).

اما خود حاشی السامعین کون خری تمام بود. (جهانگشای جوینی ).
ور کشی مهمان همان کون خری
گاو تن را خواجه تا کی پروری .

مولوی .

گر بی هنر به مال کند کبر بر حکیم
کون خرش شمار اگر گاو عنبر است .

سعدی (گلستان ).

- کون خری ؛ نادانی . گولی . حماقت . (ناظم الاطباء). بلاهت . حماقت . (یادداشت به خط مرحوم دهخدا) :
بود اقامت ارباب عقل کون خری
در آن دیار که شاعر بود کم از بیطار.

ملا ماتمی مازندرانی (از آنندراج ).

لوزینه به گاو دادن از کون خری است .

؟ (از امثال و حکم ص 1372).

- || بدی . (ناظم الاطباء).
- || زبونی . (ناظم الاطباء).
- || بدعملی . (ناظم الاطباء).
- کون و پیزی . رجوع به پیزی شود.
- کون و کچول ؛ قر و غربیله . غربیله . رقص و کچول . لور و سمول . (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). رجوع به کچول و کاچول شود.
- کون و کچول کردن ؛ جفته و سرین جنبانیدن رقص را. رقصیدن . (یادداشت به خط مرحوم دهخدا) : شربتی از این به خونی دادند، چون بخورد، اندکی روی ترش کرد. گفتند: دیگر خواهی ؟ گفت : بلی . شربتی دیگر بدو دادند، در طرب کردن و سرود گفتن و کون و کچول کردن آمد. (نوروزنامه ، یادداشت به خط مرحوم دهخدا).
- امثال :
کون خر درخور است بر سر خر .

؟(آنندراج ).

کون خر را به مصلحت بوسند . (از آنندراج ).
کون خود را به خایه پاک کند . (از آنندراج ).
کون نداری هلیله چرا خوری ؛ یعنی ایفا نتوانی کرد وعده چرا کنی . (امثال و حکم ص 1248).
|| سوراخ . چشمه .سوفار: کون سوزن ؛ سم الخیاط. سوفار سوزن . چشمه ٔ سوزن . چشم سوزن . (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). || بیخ . بن . نوک . (یادداشت به خط مرحوم دهخدا).
- کون آرنج یا کونارنج ؛ تیزی بن آرنج . تیزی استخوان ساعد از جانب وحشی . تیزی آرنج از جانب وحشی آن . تیزنای آرنج . تیزه ٔ مرفَق . تیزه ٔ آرنج . (یادداشت به خط مرحوم دهخدا).
|| (ص ) کونی . امرد. مخنث . (فرهنگ فارسی معین ). || (پسوند) مزید مؤخر امکنه : سارکون ، زیکون ، آبسکون ، دیراسکون . (یادداشت به خط مرحوم دهخدا).

کون . [ ک َ ] (ع اِمص ، اِ) هستی و وجود. (ناظم الاطباء). بود. هستی . وجود. (فرهنگ فارسی معین ). بوش . هستی . وجود. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا): ... هزار سال خدای را سجده کرد، او را صالح نام کردند و همچنین بر هر آسمانی ... او را نامی کردند تا بر همه کون بگردید تا یک وجب از زمین و عرش نماند که همه را به سجده نیاراست . (قصص الانبیاء).
کآنچه گویم همی خبر دهدت
از نهاد وجود کون و عدم .

مسعودسعد (دیوان چ رشیدیاسمی ص 359).

به نام او کرد ایزد جهان پر از نعمت
هنوز کون وی اندر ازل نگشته تمام .

مسعودسعد.

تا خیال چهره اش در چشم ماست
هرچه در کون است کان می خواندش .

خاقانی .

حاصل شش روز کون چون تویی از هفت چرخ
بر تو سزد تا ابد ملک جهان محتشم .

خاقانی .

فلک خود سوگند بر همت او
که در کون جز تو مقدم ندارم .

خاقانی .

ای در هوای مهرت ذرات کون گردی
وی از صفات چهرت جنات عدن وردی .

سلمان ساوجی .

|| گیتی . عالَم . (از ناظم الاطباء). به معنی دنیا و این جهان . (غیاث ). جهان . عالم . گیتی . ج ، اکوان . (فرهنگ فارسی معین ) :
همه پست و دراز عمر چو کون
همه کوتاه دیده چون فرعون .

سنائی .

- دو کون ؛ دنیا و عقبی . زمین و آسمان . عالم جسمانی و عالم روحانی . (یادداشت به خط مرحوم دهخدا) :
دارم سر آنکه سر برآرم
خود را ز دو کون بر سر آرم .

خاقانی .

هست مرد حقیقت ابن الوقت
لاجرم بر دو کون پیروز است .

عطار.

بر فرق خاک ریز اگر یک نفس ترا
در هر دو کون داعی وحدت فتور یافت .

عطار.

بیا که وقت شناسان دو کون بفروشند
به یک پیاله می صاف و صحبت صنمی .

حافظ.

من که سر درنیاورم به دو کون
گردنم زیر بار منّت اوست .

حافظ.

حقّا که به هر دو کون امیری
گر پیشتر از اجل بمیری .

امیرحسینی سادات .

ذرات دو کون را به هم بیشی نیست
کس نیست که با دگر کسش خویشی نیست .

؟ (از امثال و حکم ص 787).

- کون و مکان ؛ یعنی هستی و جای . (آنندراج ). جهان و همه ٔ موجودات که در اوست . دنیا و مافیها. (فرهنگ فارسی معین ) :
جایی که هست فزون از کل کون و مکان
جایی که هست برون از وهم ما و شما.

خاقانی .

چون تو مهر نیستی را بر گریبان بسته ای
هیچ دامانت نگیرد هستی کون و مکان .

خاقانی .

به ولای تو که گر بنده ٔ خویشم خوانی
از سر خواجگی کون و مکان برخیزم .

حافظ.

خسروا گوی فلک در خم چوگان تو باد
ساحت کون و مکان عرصه ٔ میدان تو باد.

حافظ.

گوهری کز صدف کون و مکان بیرون بود
طلب از گمشدگان لب دریا می کرد.

حافظ.

حاصل کارگه کون و مکان این همه نیست
باده پیش آر که اسباب جهان این همه نیست .

حافظ.

|| چیز نوپیدای زشت غیرمعتاد. (منتهی الارب ) (آنندراج ). هر چیز نو و یا اصلی . (ناظم الاطباء). || حرکت و سکون . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء). ج ، اکوان . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). || ذات و جبلت و طبیعت . (ناظم الاطباء). || (اصطلاح فلسفه ) کون یعنی وجود. «صرف الکون »، یعنی وجود محض . «کون در عین »، یعنی وجود در خارج ، در مقابل «کون در ذهن »، یعنی وجود ذهنی . به هر حال عالم کون ، یعنی عالم وجود. معنی خاص این اصطلاح عبارت از امری است که حادث شود بطور دفعی ، مانند آب که تبدیل به هوا گردد، در مقابل استحاله که تغییر صورت به نحو تدریج می باشد. شیخ الرئیس گوید: کون ، عبارت از اجتماع اجزاء و فساد عبارت از افتراق آنهاست . ابوالبرکات گوید: کون عبارت از حدوث صورتی است در هیولا و فساد زوال صورت می باشد. عالم کون و فساد، یعنی جهان جسمانی که در معرض تحول و خلع ولبس است . محققان فلاسفه حصول صور و زوال آنها را بطور دفعی منکرند و گویند کون و فساد، حصول و زوال تدریجی می باشد و محال است که بطور دفعی صورتی تقرر یابد و یا زایل گردد. (از فرهنگ لغات و اصطلاحات فلسفی تألیف سیدجعفر سجادی ).
- کون خیالی ؛ یعنی وجود خیالی و وجود در مرتبت خیال . (فرهنگ علوم عقلی تألیف سیدجعفر سجادی ).
- کون ذهنی ؛ وجود ذهنی . موجودات عالم خارج و عین را وجود دیگری است در اذهان ، زیرا شکی نیست که انسان به واسطه ٔ حواس ظاهری خود اشیاء را احساس و ادراک کرده و به واسطه ٔ قوای باطنی به قوای عقلی مرتسم می شوند. آنچه را انسان از اشیاء و موجودات خارجی درمی یابد و در قوت حافظه و در ذهن او حاضر می شوند مطابق است با آنچه در خارج است . مثلاً از آتش صورت آتش مصور می شود و از آب صورت آب و بالجمله انسان به واسطه ٔ حواس و قوای ظاهره و باطنه به اشیای خارج علم پیدا می کند و علاوه بر اموری هم که وجود عینی خارجی محسوسی ندارد علم حاصل می کند و صوری از آنها را ساخته و مصور می کند. (فرهنگ علوم عقلی ایضاً ص 479 و 619).
- کون صناعی ؛ وجود صناعی . (فرهنگ علوم عقلی ایضاً). مقابل کون طبیعی .
- کون طبیعی ؛ وجود طبیعی . در مقابل وجود صناعی . (فرهنگ علوم عقلی ایضاً). مقابل کون صناعی .
- کون عینی ؛ وجود خارجی . وجود عینی . مراد از وجود عینی ، وجود خارجی اشیاء است ، در مقابل وجود ذهنی . (از فرهنگ علوم عقلی ایضاً ص 479 و 621).
- کون مطلق ؛ یعنی مطلق وجود یا وجود مطلق و گاه مراد از کون مطلق کون جوهری است که عنصری از عنصری دیگر تکون یابد در مقابل کون مقید که جوهری حالتی دیگر به خود گیرد، قسم اول چنانکه آب تبدیل به هوا شود و قسم دوم چنانکه آب گرم شود. (فرهنگ علوم عقلی تألیف سیدجعفر سجادی ).
- کون مقید . رجوع به ترکیب قبل شود.
- کون و فساد ؛ موجود شدن و تباه گردیدن . (غیاث ) (آنندراج ). عبارت است از معرفت تبدیل صور بر ماده ٔ مشترکه . (نفایس الفنون ). دو حالتی هستند که متعاقب و متوارد بر موجودات جهان طبیعت اند، چنانکه موجودات همواره در معرض خلع صورت و لبس صورتی دیگرند. خلع صورت را فساد و لبس صورت دیگر را کون گویند، چنانکه آب تبدیل به هوا شود، یعنی صورتی را رها کرده متلبس به صورتی دیگر گردد. کون و فساد، وجود و تباهی دفعی هستند بر خلاف استحالت . بطور کلی موجودات بر دوقسم اند: بعضی قابل کون و فساد نمی باشند، بلکه مبدع اند و آنها را هیولای مشترک قابل تبدیل به صور نمی باشد.خواجه نصیر طوسی گوید: آنچه در جوهر افتد دفعتاً باشد و آن را کون و فساد خوانند. (فرهنگ علوم عقلی تألیف سیدجعفر سجادی ). کون ، تلبس صورت عنصر و فساد، تخلع آن صورت است . (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). در پهلوی این دو اصطلاح را بوشن اُ ویناسیشن می گفتند. کون و فساد نزد قدما، یکی از شعب طبیعی بود در معرفت ارکان و عناصر و تبدیل صور بر ماده ٔ مشترک . (از فرهنگ فارسی معین ) :
طلب کن بقا را که کون و فساد
همه زیر این گنبد چنبری است .

ناصرخسرو.

و بدایع ابداع را در عالم کون و فساد پیدا کرد. (کلیله و دمنه ).
ماندم به دست کون و فساد اندرون اسیر
با این دو پای بند چگونه سرآورم .

خاقانی .

|| (اصطلاح تصوف ) تمام موجودات را گویند. (فرهنگ مصطلحات عرفا تألیف سیدجعفر سجادی ).
- کون جامع ؛ انسان کامل است که مظهر تمام نمای حق است . شاه نعمت اﷲ گوید :
کون جامع مظهر ذات و صفات
سایه ٔ حق آفتاب کاینات
وجهی از امکان و وجهی از وجوب
در شهادت آمد از غیب الغیوب
صورت و معنی بهم آراسته
ظاهر و باطن بهم پیراسته
جمع کرده خلق و با خود همدگر
همچو نوری می نمایددر نظر
هفت دریا قطره ای از جام او
روح قدسی رند دردآشام او.

(فرهنگ مصطلحات عرفا ایضاً).

خربزه قارچ خورده

در زبان لکی موت میگن.

عضلات سرینی هم میشه گفت بهش

ترکی زبان ها به آن گوت می گویند

برابر پهلوی این واژه ( تانوآر ) است.

صفت ژاپنی که بعد اسم می اید و نشان دهنده صمیمی بودن شخص صدا کننده با دوستش است

برخی که به کار بردن این واژه را بی ادبی می دانند، به جای آن واژه های عربی مانند: مقعد، دُبُر را به کار می برند؛ ولی بجز کون، واژه های دیگری در پارسی هست: سَرین، نشیمنگاه، هَتَک، زَدَنگ ( اوستایی: زَدَنگه zadangh )

داشته ها. گنجها. ثروت دنیایی مانند پول، طلا، عمارات، همچنین زیبایی، جوانی، شهرت و محبوبیت

مکانی در بدن که ادرار هز ان خارج میشود

نشیمنگاه

جایی در بدن انسان می باشد که بعضی این کلمه را زشت می دانند. یا بعضی ها بجای واژهٔ باسن این کلمه را به کار می برند. . .

Rear
پشت، عقب، کون و کفل

اگر این واژه ها زشت بودند فردوسی و سعدی و. . . نمیگفتندش، به واژگان زبان خودمان احترام بگزاریم و شرم ناک نشمریمشان

در زبان کوردی کرمانشاهی و کوردی کلهری . قن یا قنگ گفته میشود با تلفظ ویژه که مخصوص کورد ها میباشد فکر نکنم هیچ زبانی بجز این دوزبان تلفظ صحیح آن را بتوانند بگویند . تحقیق کنین میفهمین چی میگم . ممنون

آقا چه کاری آخه که همچین کلمه ایی یه کار ببریم
به قول اون دوستمون نشیمنگاه یا به قول خودم
باسن
من نمیدونم این چه کاری آخه وقتی یکی به آدم همچین چیزی میگه یه لحظه یه حس بد به آدم دست میده
من نمیفهمم
یعنی چی
برا همین همین اینگلیسی رو یاد بگیریبم بهتره
اصلا بورو تو همین گوگل کون سرچ کن ببین چی بالا میاره
بعد باسنم سرچ کن
آدم همیشه باید همه ادب خودشو برسونه
هم فرهنگشو
دوستتتتت عزیززززز

مکانیس در بدن که بعضی افراد انرا کلمه بدی میدانندوکلمه مترادف ان باسن است که خیلی محترمانه تر و باادبانه تراز کون میباشد

کون به معنای مقعد ؛
در گویش بختیاری و کلاً لری و گویش شوشتری و گویش دزفولی و شاید خیلی از گویش های دیگر تلفظ درست آن به این گونه است که برای تلفظ حرف " ک" در اول این کلمه ، زبان را به سقف دهان می چسبانند تا مانع خروج هوا از دهان شود و هوا را از بینی بیرون می دهند.

کون با تلفظ koon ؛
در گویش لری بختیاری به پرتگاه های کنار رودخانه ها که دیواره هایی راست دارند ، گفته می شود . و معمولاً سفارش می شود روی آنها راه نروند چون امکان فرو ریختن شان وجود دارد .

کون یه واژه ایرانی اصیله دوستان. . .
نمیدونم چرا بعضی ها اونو بی ادبی میدونن. . .
حتی در خیلی از کتاب های علمی درباره ی بدن از این واژه استفاده شده و فقط یک مکان در بدن همه ی انسان هاست. . .
اصلا هم واژه ی زشتی نیست، ، ،
بعضی ها هم که متاسفانه از گفتنش شرم دارن و نمیدونن که واژه ایرانیه میتونن به اون نشیمنگاه یا باسن بگن. . . .

در زبان و گویش لری به آن غین هم میگویند . غَین نه غین بدون َ و یا ُ خونده میشه

دوستان تا حالا به این قضیه دقت کردید که ما در زبان فارسی دو نوع ( ک ) و دو نوع ( گ ) داریم؟
دقت کنید برای مثال تلفظ ( ک ) در واژه ( کفش ) با ( کوچه ) متفاوته حالا دقت کنید ما حرف ( ک ) رو در واژه ( کو ) محکم و از سقف دهان تلفظ میکنیم ولی واژه ( کون ) یک استثنا هست میخوام بدونم در آثار ادبی کهن مثل قابوس نامه که ما به ( کون ) برمیخوریم باید همینطور تلفظ بشه یا تلفظ اون متفاوته؟
یا اصلا ک و گ در اون دوره ها چجوری تلفظ میشده آیا به همین شکل امروزی؟ یا نه؟
لطفا اگر اطلاع دارید نظر بدید
باتشکر

با فتحه ی کاف به معنی هستی و وجود است

با اینکه من در این واژه ، هیچ گونه زشتی و بی ادبی نمی بینم ، ولی با این همه ، اگر خواستید واژه ای دیگر به کار ببرید ، میتوانید از واژگان پارسی لگن ، نشیمنگاه و یا سرین بهره بگیرید.

واژه بیگانه "باسن" و همچنین واژه عربی "مقعد" در زبان ما جایی ندارد!

قطعا مهمترین عضو بدن

منو یاد حسین زاغی میندازه قیافه اش شکل کون تنگ میمونه

کجا. چه جایی