سادات طباطبایی

سادات طباطبایی نام سلسله ای از سادات است که نسب خود را به حسن بن علی می رسانند. جد طباطباییان ابراهیم بن اسمعیل الدیباج بن ابراهیم الغمر بن الحسن المثنی بن الامام ابی محمد الحسن بن علی بن ابیطالب، معروف به ابراهیم طباطبائی یا ابراهیم طباطبا می باشند.
سید محمدمهدی بحرالعلوم (مولف منظومه الدرة النجفیه)
سید محمود طباطبایی بروجردی(مولف کتاب مواهب السنیه فی شرح الدرة النجفیه )
سید حسین طباطبایی قمی
سید حسین طباطبایی بروجردی
سید محمد کاظم طباطبایی یزدی
سید محمد حسین طباطبایی
سید محسن حکیم
سید محمدباقر سلطانی
سید تقی طباطبایی قمی
سید محمد حسین علوی بروجردی
سید روح الله خاتمی
سید محمد خاتمی
ابراهیم پدر طباطبا قادر به تلفظ حرف ق نبوده است و به جای آن طاء ادا می کرده است. گفته شده نام طباطبا از آن جاست که ابراهیم بن اسماعیل روزی از مستخدم خود قبایی طلب می کند و به جای قباقبا، طباطبا می گوید. طباطبا از اصحاب جعفر صادق و راویان حدیث او بوده است.
چون یکی از اجداد خانواده بنام میر اسمعیل (جدّ بیست و یکم از امام حسن مجتبی) همیشه زربفت حریری می پوشید، بدین سبب به اسمعیل دیباج مشهور بود در یک جمع خانوادگی (به سال ۱۳۱۳ خورشیدی) نام دیبا (با حذف ج) انتخاب و بعد از کلمه طباطبائی بنام خانواده اضافه گردید. اکنون عده ای از افراد خانواده دارای شناسنامه دیبا و عده ای شناسنامه طباطبائی دیبا و عده ای دیگر روحانی طباطبایی می باشند.
جدّ اعلای این خانواده حاج میرزا علی اصغر مستوفی پسر میرزا رفیع بن میر ابیطالب وزیر بوده که نسبت وی در ۳۲ پشت مشروح به محمد بن عبدالله و حسن مجتبی می رسد:

[ویکی شیعه] سادات طباطبایی به شاخه ای از سادات حسنی از نسل اسماعیل بن ابراهیم طباطبا گفته می شود. درباره لفظ طباطبا گفته اند که به معنای سید سادات است. برخی نیز می گویند از آنجا که ابراهیم لکنت زبان داشته و به واژه قبا، طبا می گفته به طباطبا معروف گشته و تبارش به سادات طباطبایی مشهور شدند. خاندان های مختلف طباطبایی در ایران و دیگر کشورها پراکنده اند، و شخصیت های بزرگ علمی، مذهبی در این خانواده پرورش یافته است.
ابراهیم طباطبا بن اسماعیل دیباج بن ابراهیم غمر بن حسن مثنی بن امام حسن مجتبی (ع) به طباطبا معروف بوده و این نام برای تبار وی نیز بکار رفته است. درباره سبب نامگذاری این شاخه به طباطبا اختلاف است:
برخی از نوادگان ابراهیم طباطبا به ایران سفر کردند و در طبرستان و دیلم اقامت گزیدند. شاخه ای از این سلسله لقب «کیا» داشته و در گیلان و مازندران می زیستند و از نقش مذهبی، سیاسی و اجتماعی مهمی برخوردار بودند.