غزالی مشهدی

احمد غزالی مشهدی (درگذشته به سال ۹۹۵ق) از شاعران عهد صفوی است که به هند رفت و مقامی بلند یافت.
تاریخ ادبیات. ذبیح الله صفا، بخش پنجم. انتشارات فردوسی.
احمد غزالی طوسی مشهدی از شاعران ایرانی مشهور قرن دهم هجری و معاصر و هم دوره عرفی شیرازی، محتشم کاشانی و وحشی بافقی است. او در سال ۹۹۵ ق از دنیا رفت. وی در جوانی به دربار حکومت صفوی راه یافت. سپس به هندوستان گریخت و مورد توجه جلال الدین اکبر قرار گرفت.
دیوان شعر و غزلیات وی بارها در هند و ایران چاپ شده است. از مهمترین تالیفات دیگر این شاعر بزرگ باید به مثنوی نقش بدیع و مرآت الکاینات اشاره کرد.
سبک هندی

[ویکی اهل البیت] این صفحه مدخلی از اثر آفرینان است
شاعر ملقب به ملک الشعرا. وی در شهر مشهد به دنیا آمد و همانجا به تحصیل ادب پرداخت و شاعری را آغاز کرد و شهرتی بسزا پیدا نمود. در اوان جوانی به دربار شاه طهماسب راه یافت ولی به الحاد متهم شد و ناگزیر به هند رفت و علی قلی خان بن حیدر سلطان ازک شیبانی او را به خدمت پذیرفت.
غزالی منظومه ی «نقش بدیع» خود را که به نام شاه طهماسب آغاز کرده بود به نام علی قلی خان به پایان رسانید. وی نخستین شاعری است که در دولت گورکانی هند مرتبه ملک الشعرایی یافت. او در هند با شیخ فیض دکنی صحبت داشت. عاقبت در احمدآباد گجرات درگذشت. از دیگر آثارش: «گنج اکبری»، حاوی اشعاری در ستایش جلال الدین اکبر؛ «آثار الشباب»؛ «اسرار مکتوم»؛ «سنت الشعراء» که مجموعه ایست از قصائد به نظم الفبایی با مقدمه ای به نثر؛ «اسرار المکنونه»؛ «رشحات الحیات»؛ «مرآت الکاینات»؛ دیوان شعر.