گیاه علفی (به انگلیسی: Herbaceous plant)، گیاهانی هستند با ساقه ها و برگ هایی که با پایان فصل رویش تحلیل رفته و ارتفاع شان به سطح خاک می رسد. آنها هیچ شاخهٔ چوبی با تداومی بالای سطح خاک ندارند. گیاهان علفی ممکن است دارای فصول رویش سالانه، دوساله یا چند ساله باشند.
کاکتوس
فصل رویش
گل ستاره پسفیک
علف
گیاهان پایا
پیاز ها، که اعضای فربه و مدور هستند برگ های گوشتالود و مملو از غذا دارند، آن طور که در گل حسرت و انواع گل نرگس دیده می شود. ساقه ها مدور و قطور هستند و نمونه بارز آن در گل زعفران به وجود می آید.
اندام های ذخیره کننده که ساقه های زیرزمینی قطور و تخم مرغی اند برگ ها و جوانه های ظریف دارند، آن طور که در بوته سیب زمینی دیده می شود. ساقه های زیرزمینی که بلند و قطور هستند از یک سر آنها جوانه ساقه هوایی و از سر دیگر ریشه به وجود می آید. انواع زنبق و بسیاری از گندمیان ساقه های زیرزمینی دارند.
پیازها و ساقه ها ـ و وابستگان شان، یعنی اندام های ذخیره کننده و ساقه های زیرزمینی، ذخیره کنندهٔ غذای آن گروه از گیاهان اند که علفی هستند و ساقه های نرم دارند. این گیاهان به طور سالانه می رویند. چنین گیاهان طویل العمر را گیاهان پایا می خوانند. درختان و بوته ها از جمله گیاهان چوبی پایا هستند و تنه و شاخه های آنها حتی در مناطق بسیار سردسیر هم در سراسر سال زنده می مانند. اما گیاهان علفی پایا چنین نیستند: برگ های بعضی از این گیاهان، از جمله گندمیان، در زمستان نمی ریزد و رشد گیاه هم تا حدودی کند می شود، بعضی دیگر، مثل پیازها و انواع گل لاله در زمستان کاملاً، برهنه می شوند و در زیرزمین به صورت خفته باقی می مانند. در هر دو حالت، آن قسمت از گیاه که در زیر زمین است به صورت انبار غذا عمل می کند تا در بهار آینده دوره جدید رشد گیاه آغاز گردد.
کاکتوس
فصل رویش
گل ستاره پسفیک
علف
گیاهان پایا
پیاز ها، که اعضای فربه و مدور هستند برگ های گوشتالود و مملو از غذا دارند، آن طور که در گل حسرت و انواع گل نرگس دیده می شود. ساقه ها مدور و قطور هستند و نمونه بارز آن در گل زعفران به وجود می آید.
اندام های ذخیره کننده که ساقه های زیرزمینی قطور و تخم مرغی اند برگ ها و جوانه های ظریف دارند، آن طور که در بوته سیب زمینی دیده می شود. ساقه های زیرزمینی که بلند و قطور هستند از یک سر آنها جوانه ساقه هوایی و از سر دیگر ریشه به وجود می آید. انواع زنبق و بسیاری از گندمیان ساقه های زیرزمینی دارند.
پیازها و ساقه ها ـ و وابستگان شان، یعنی اندام های ذخیره کننده و ساقه های زیرزمینی، ذخیره کنندهٔ غذای آن گروه از گیاهان اند که علفی هستند و ساقه های نرم دارند. این گیاهان به طور سالانه می رویند. چنین گیاهان طویل العمر را گیاهان پایا می خوانند. درختان و بوته ها از جمله گیاهان چوبی پایا هستند و تنه و شاخه های آنها حتی در مناطق بسیار سردسیر هم در سراسر سال زنده می مانند. اما گیاهان علفی پایا چنین نیستند: برگ های بعضی از این گیاهان، از جمله گندمیان، در زمستان نمی ریزد و رشد گیاه هم تا حدودی کند می شود، بعضی دیگر، مثل پیازها و انواع گل لاله در زمستان کاملاً، برهنه می شوند و در زیرزمین به صورت خفته باقی می مانند. در هر دو حالت، آن قسمت از گیاه که در زیر زمین است به صورت انبار غذا عمل می کند تا در بهار آینده دوره جدید رشد گیاه آغاز گردد.
wiki: گیاه علفی