منظومه

منظومه (شعر). منظومه به معنای سخنی است که به نظم آمده باشد، اما در معنای متداول به نوعی شعر روایی گفته می شود که معمولاً داستانی و طولانی است مانند افسانه سرودهٔ نیما یوشیج و از ویژگی های رایج آن تعدد راوی است. منظومه های قدیم بیشتر در قالب مثنوی سروده شده است، مانند جمشید و خورشید یا وامق و عذرا. وجود مضامین مشابه در منظومه های پر شمار فارسی سبب شده ست که بعضی از پژوهشگران برای سهولت بازشناسی و بررسی منظومه ها به جز نوع اصلی منظومه مانند حماسی، عاشقانه، تعلیمی، و جز اینها نوعی تقسیم بندی فرعی موضوعی برای آنها خصوصاً منظومه های سدهٔ نهم به بعد قائل شوند که اهم آنها از این قرار است:
وصف کشمیر به توصیف ابنیه و شوارع و باغ های کشمیر می پردازد و مربوط به سدهٔ دهم به بعد و دوره ای است که شمار فراوانی از شاعران ایرانی به هند رفتند و به دربار گورکانیان راه یافتند.
قضا و قدر به نقش تقدیر و سرنوشت می پردازد و در عصر صفوی رواج یافت. اخه ویکی پدیاهم شد سایت........
سراپا به توصیف اعضا و اندام بدن معشوق می پردازد.
سوز و گداز به شرح سوز درون و بیان تأثیر آتش عشق می پردازد و بیشتر جنبهٔ عرفانی دارد.
حاتمیه به داستان های حاتم طایی و شرح بخشندگی ها و فضایل و صفات اخلاقی او می پردازد.
بعضی کتب علمی نیز مانند منظومه ملاهادی سبزواری در حکمت و منطق و الفیه در ادبیات عربی نام یا عنوان منظومه دارند.